Tagarchief: vriendschap

Een vriendschap – Silvia Avallone

Geplaatst in Romans door

Volgens Lily

Op zoek naar een cadeautje zag ik dit boek liggen bij de boekhandel. Kocht het en deed het cadeau. Toen ik het bij de bieb zag liggen had ik zelf eigenlijk ook heel veel zin om het te lezen. Met een week in een strandhuisje in het verschiet nam ik het mee. Een vriendschap van de Italiaanse schrijfster Silvia Avellone is een heerlijk boek om in één ruk uit te lezen, een ware pageturner.

Beatrice keek me woedend aan: ‘Wij zijn geen vriendinnen meer.’ Ik stond perplex. ‘Kies maar: of we gaan die brief op zijn bankje leggen of ik zweer je dat ik nooit meer tegen je praat, dan ga ik weer op mijn oude plek zitten en dan word jij weer het pispaaltje.’ Daar was ze dan, de bitch.

Een vriendschap gaat over twee meisjes die elkaar leren kennen als ze veertien zijn, in een stadje aan de kust van Toscane. Nadat ze samen een spijkerbroek hebben gestolen, ontstaat er een vriendschap die onverbreekbaar blijkt. Maar niets is minder waar. De een verliest zich in boeken en gedichten terwijl de ander het internet ontdekt en er van droomt influencer te worden (nog voordat het woord bestond overigens). En dit leidt meerdere keren tot enorme fricties.

Ze verstopte haar kilo’s onder wijde vesten en spijkerbroeken, ze droeg alleen sneakers. Er zouden ik weet niet hoeveel mensen zijn die het maar wat leuk zouden vinden om haar in die toestand te zien, maar in tegenstelling tot beelden kennen woorden medelijden en gêne.

Het is leuk om te lezen hoe zeer Avallone de schrijfster Elsa Morante bewondert. (Lees mijn blog over Het eiland van Arturo elders op de site.)

‘Lees allemaal Het eiland van Arturo,’ zeg ik altijd tegen mijn leerlingen. ‘Naarmate de toekomst vordert wordt er alleen maar steeds meer weggenomen; er komt niets bij, alleen maar nostalgie.’

Een vriendschap is een zalig boek! Na dit boek dacht ik nog meer van Avallone te gaan lezen en begon met Staal. Dat boek is tien jaar oud en heeft destijds meerdere prijzen gewonnen. Maar na een paar hoofdstukken vond ik het zo op Een vriendschap lijken, dat ik het heb weggelegd. Wat natuurlijk niets over de kwaliteit van Staal zegt…

Fragment

Het is ongelooflijk, nu ik eraan terugdenk, hoe die twee elkaar meteen vonden.
Nu nog krijgt mijn vader er nooit genoeg van om het internet op te gaan om de successen van Beatrice te volgen. En dat snap ik wel: hij is er medeplichtig aan. Maar hij begint ook iedere keer weer over haar als ik hem bel, en dat ergert me. We wonen ver van elkaar, we hebben allerlei belangrijke kwesties te bespreken aan de telefoon – zijn gezondheid bijvoorbeeld – maar hij komt altijd weer bij haar uit, bij Beatrice. Dat ze gisteren in Tokyo was, vandaag in Londen. Dan verlies ik mijn geduld, we krijgen ruzie, ik moet hem erop wijzen dat dit kutreisjes van haar me geen zak interesseren, dat we geen vriendinnen meer zijn, ik verwijt hem dat hij vroeger een en al lezingen, kritieken en verdieping was, terwijl hij nu helemaal wordt verblind door glamour. Maar goed, laat ik rustig blijven en verder vertellen over die dag.
Toen ik de deur opendeed en mijn vader met de boodschappentassen in zijn handen naar binnen keek, zag hij Bea met haar haren door de war, haar rok achterstevoren, twee meter been gehuld in dunne netkousen, en misschien was hij erdoor geschokt, of misschien verrast. Hartelijk loog hij tegen haar: ‘Elisa heeft me veel over je verteld, welkom.’
‘Hallo,’ antwoordde ze hem koket, ‘weet u dat ik zeer geïnteresseerd ben in computers? Zou u me een cursus willen geven?’
‘Wanneer je maar wil!’ Mijn vader hield triomfantelijk de tassen omhoog. ‘En hier is de proviand, meisjes!’
Ik denk dat het een kwestie van instinct was: daar is Bea altijd rijkelijk van voorzien geweest, en mijn vader ook. Zij leefden in de toekomst, ze waren niet bang voor verandering. Terwijl ik, met mijn gedichtenbundels en mijn dagboek met slotje, me op mijn veertiende al had verstopt. Achter woorden, achter papier. Ik bleef achter, bevreesd en argwanend, door een spleet naar hen glurend. Dat was mijn lot.

Andere boeken van Silvia Avallone
Titel: Een vriendschap
Schrijver: Silvia Avallone
Uitgever: De Bezige Bij
Advertentie

Het leugenachtige leven van volwassenen – Elena Ferrante

Geplaatst in Romans door
Volgens Lily

De Napolitaanse romans van Elena Ferrante heb ik verslonden! Gebeurde er veel in? Nee, maar de manier van schrijven van Ferrante vind ik gewoon fantastisch. Ook in de roman Het leugenachtige leven van volwassenen is het weer prachtig. De dertienjarige Giovanna leidt een perfect leventje tot dat haar gezin uit elkaar valt. Tegelijkertijd ontmoet Giovanna haar tante Vittoria voor het eerst. Vittoria die door haar ouders met man en macht bij Giovanna is weggehouden, maar een ongelooflijke aantrekkingskracht op Giovanna krijgt.

Vittoria leek me van zo’n onverdraaglijke schoonheid dat haar lelijk vinden een noodzaak werd.

Dit boek speelt zich ook weer af in Napels. Prachtig beschrijft Ferrante de straten en wijken in deze enorme stad. Leuk natuurlijk omdat ik daar vorig jaar ook was. In de wijk Posilippo die ook in het boek beschreven wordt.

Ik zocht naar verklaringen om me te ontworstelen aan de indruk dat bepaalde intelligente mensen een gebrekkige intelligentie hadden.

Het leugenachtige leven van volwassenen gaat over nieuwe vriendschap, de eerste stappen naar volwassenheid. Vriendjes, adoratie, de eerste keer. En nog veel meer. Want dat is Ferrante ten voeten uit: vele thema’s worden van diverse kanten bekeken.

Op die momenten herkende ik haar, ik voelde haar verdriet als ze zo vastliep, ik bedacht dat als Roberto haar ineens duidelijk zou maken dat ze het ene domme ding na het andere uitkraamde en dat haar stem voor hem klonk als het gekras van een spijker op een staalplaat, ze dood zou neervallen.

Is het boek even sterk als De geniale vriendin en de vervolgen daarop? Nee, helaas niet, maar het is wel een boek dat gelezen moet worden!

Fragment

Ik ging erop door: ‘Hoe kan het dat Margherita niet boos is geworden toen jij haar man hebt afgepakt, maar zich zelfs liet helpen door jou, degene die hem van haar had gestolen?’
Ze stak een sigaret op en inhaleerde diep. Terwijl mijn vader en moeder geen spier vertrokken bij het horen van mijn vragen, maar eromheen draaiden als ze zich opgelaten voelden en soms elkaar raadpleegden voordat ze me antwoord gaven, werd Vittoria juist geïrriteerd. Ze schold, toonde probleemloos haar nukkigheid, maar ze gaf heel expliciet antwoord, zoals geen enkele volwassene ooit bij mij had gedaan. ‘Zie je dat ik gelijk heb,’ zei ze, ‘je bent pienter, net zo’n pientere sloerie als ik, maar een behoorlijk trut, je hangt de heilige uit maar ondertussen vind je het leuk om het mes in de wond rond te draaien. Haar man stelen, inderdaad, je hebt gelijk, dat heb ik gedaan. Enzo heb ik gestolen, ja, ik heb hem van Margherita en haar kinderen afgepakt, en ik wilde liever sterven dan hem teruggeven. Dat is naar, maar als de liefde zo sterk is, moet je dat soms doen. Het is geen keuze, je merkt dat er zonder nare dingen ook geen mooie dingen zijn en je handelt zo omdat je niet ander kunt. Wat Margherita betreft, ja, ze was boos, ze heeft haar man schreeuwend en meppend teruggenomen, maar toen ze vervolgens merkte dat het niet goed ging met Enzo, door een ziekte die binnen een paar weken van razernij van binnen was ontstaan, raakte ze gedeprimeerd, ze heeft tegen hem gezegd: “Ga maar, ga terug naar Vittoria, het spijt me, als ik wist dat je ziek zou worden had ik je eerder naar haar teruggestuurd.” Maar inmiddels was het te laat en dus hebben we zijn ziekte samen getrotseerd, zij en ik, tot op de laatste minuut. Wat voor iemand Margherita is? Een fantastische, gevoelige vrouw, ik wil je aan haar voorstellen. Zodra ze begreep hoeveel ik van haar man hield, en hoeveel verdriet ik had, zei ze: “Goed, we hebben van dezelfde man gehouden, en ik begrijp je, hoe kun je nu niet van Enzo houden? Dus klaar nu, deze wezentjes heb ik met Enzo gemaakt, als jij ook van hen wilt houden, heb ik daar niets op tegen.” Snap je? Snap je hoe genereus ze is? Jouw vader, jouw moeder, hun vrienden, allemaal belangrijke mensen, zijn die zo groots? Zijn die zo genereus?’

Titel: Het leugenachtige leven van volwassenen
Schrijver: Elena Ferrante
Uitgever: Wereldbibliotheek
isbn: 9789028450790

10 minuten 38 seconden in deze vreemde wereld – Elif Shafak

Geplaatst in Romans door

Volgens Lily

Nog niet eerder las ik een boek van Elif Shafak. Maar zowel de titel als de cover trokken mijn aandacht en het feit dat het genomineerd was voor de Booker Prize maakte me nieuwsgierig. 10 minuten 38 seconden in deze vreemde wereld is een terugblik op het leven van Tequila Leila. Ze wordt vermoord achtergelaten op en een vuilnisbelt maar beleeft als een soort flashback in ruim 10 minuten nog allerlei ontmoetingen met haar goede vrienden. Ze herinnert zich de geuren van eten en andere zaken die haar aan bepaalde situaties doen denken.

En zo verwierf het enige kind van de vrouwelijke apother in de stad de bijnaam Sabotage. De jongen die op een dag, niet lang nadat Leila van huis was weggelopen, achter haar aan zou komen, helemaal van Van naar Istanbul, de stad waar alle ontevredenen en alle dromers uiteindelijk terechtkwamen.

Leila wordt geboren als het kind van de tweede vrouw van haar vader, maar omdat zijn eerste vrouw geen kinderen kon krijgen, geeft hij Leila aan zijn eerste vrouw. Daardoor wordt haar moeder ineens haar tante. Een wel heel bijzondere situatie, die natuurlijk voor problemen gaat zorgen. Leila verlaat haar geboortestreek en haar bloedfamilie en gaat als jong volwassene naar Istanbul. Daar ontmoet ze allerlei verschillende soorten mensen en maakt ze vrienden, haar waterfamilie, en maakt ze divere vreemde situaties mee.

Elif Shafak (1971) schrijft zowel in het Engels als in het Turks en is de meest gelezen auteur in Turkije. Ze heeft al vele boeken gepubliceerd en haar werk is in meer dan 50 talen vertaald. Daarnaast is ze ook een TED Global speaker (bekijk zeker eens een talk op YouTube!) en zet ze zich in voor rechten van minderheden. Vanwege haar boeken werd Shafak tweemaal aangeklaagd door de Turkse overheid. Wat ze heel bijzonder vindt, want: “Waarom klagen ze mij aan in plaats van iets aan die misstanden te doen waarover ik schrijf?”

Daaropvolgend onderzoek had ook uitgewezen dat er meer dan duizend genen actief bleven in een lijk, nog dagen nadat de persoon dood was verklaard.

“Het boek is een ode aan kracht van vriendschap” zoals de jury van de Booker Prize in haar juryrapport vermeldde. Ontroerend is het moment dat de vrienden van Leila, allemaal buitenbeetjes, haar van de Begraafplaats der Vergetenen (die bestaat dus echt!) gaan halen om haar een waardige laatste rustplaats te kunnen geven.

‘Verdriet is als een zwaluw,’ zei hij. ‘Op een dag word je wakker en denk je dat het weg is, maar het is alleen maar naar een andere plek getrokken om zich op te warmen. Vroeg of laat komt het terug en nestelt het zich weer in je hart.’

Dit boek schreef Shafak voor de vrouwen van Istanbul en voor de stad Istanbul, ‘die altijd al een vrouwenstad is geweest’. Een stad waar ze zelf niet meer kan komen… Een absolute aanrader!

Fragment

De forensisch arts boog zich over zijn bureau, zijn voorhoofd gefronst in uiterste concentratie. Hij hoefde helemaal niet te weten wie deze vrouw was of wat voor leven ze had gehad. Zelfs toen hij net aan deze baan was begonnen, had hij geen belangstelling gehad voor de verhalen van de slachtoffers. Waar het hem om ging was het overlijden op zich. Niet als een theologisch concept of een filosofische kwestie, maar als onderwerp van wetenschappelijk onderzoek. Het bleef hem verbazen hoe weinig vooruitgang de mensheid had geboekt op het gebied van begrafenisrituelen. De mens had digitale polshorloges bedacht, DNA ontdekt en MRI-apparaten gebouwd, maar het bleef hopeloos achter als het erom ging hun doden weg te werken. Dat verliep tegenwoordig nauwelijks geavanceerder dan duizend jaar geleden. Natuurlijk, mensen die te veel geld en fantasie hadden leken wel wat meer keus te hebben dan de rest; die konden hun as de ruimte in laten schieten, als ze wilden. Of zichzelf laten invriezen – in de hoop dat ze over honderd jaar weer tot leven zouden kunnen worden gewekt. Maar voor het overgrote merendeel van de mensen waren de opties tamelijk beperkt: begraven of cremeren. Dat was het zo’n beetje. Als er daarboven een god was, zou die zich wel kapotlachen om zo’n menselijk ras dat intussen atoombommen kon maken en kunstmatige intelligentie kon bouwen, maar zich nog steeds ongemakkelijk voelde bij het idee van hun eigen sterfelijkheid en maar niet kon beslissen was ze met hun doden moesten aanvangen. Het was toch idioot om de dood naar de rand van het leven te verbannen, terwijl de dood juist het middelpunt van alles was?

‘Een urgent pleidooi voor optimisme’, dit essay verscheen in 2020

Titel: 10 minuten 38 seconden in deze vreemde wereld
Schrijver: Elif Shafak
Uitgever: Nieuw Amsterdam
isbn: 9789046826270

Zonder liefde – Stefan Brijs

Geplaatst in Romans door

Volgens Lily

Het was alweer even geleden dat ik een boek van Stefan Brijs las. Maar ik ga dat zeker inhalen. Destijds werd ik weggeblazen door De engelenmaker. En nu dus Zonder liefde. Wel een mooi verhaal, maar niet erg indringend. De personages blijven een beetje vlak. Je leert Paul en Ava die vrienden zijn maar geen relatie hebben niet echt kennen, iedere keer denk je: nu komt het, maar nee, toch niet.

Ik wilde weten of Ava hem aantrekkelijk vond. ‘Hij lijkt me niet echt knap.’
‘Maar hij heeft wel charisma,’ zei Ava. ‘Zodra je hem ziet denk je dat er iets opwindends gaat gebeuren. Iets wat je niet wil missen. Het zit ‘m in zijn ogen. Heb je daar op gelet?’

Het leest wel ontzettend lekker weg. Brijs kan zeer goed schrijven en boeit van het begin tot het eind. Zonder liefde is dan ook een echte pageturner. Maar het is zo maar ineens afgelopen. Terwijl je nog zoveel had willen weten.

Bénédicte arriveerde de volgende zondag rond drie uur. Ik was nerveuzer dan toen ik haar voor de eerste keer ging zien. Die middag was al bijna volledig in vaagheid opgelost en ook Bénédicte zelf kon ik me nog amper voor de geest halen.

Fragment

De volgende dagen leek Ava van de aardbodem verdwenen. Ik had haar meermaals gebeld zonder gehoor te krijgen en was om mijn toenemende onrust te temperen op zondagmiddag naar haar huis gereden. Haar auto was weg en door het keukenraam zag ik dat op de tafel nog steeds onze glazen van drie dagen eerder stonden. Het pak muizengif stond ongeopend op het aanrecht. De gedachte dat haar iets overkomen was benauwde me, temeer omdat niemand me dat ooit zou laten weten. Ik liet een briefje achter en bleef de rest van de dag thuis, bang dat ik een telefoontje van haar zou missen.
Tegen de avond hield ik het niet meer en besloot ik haar moeder te bellen. Zij stond nog met de naam van haar ex-man (en die van Ava) in de telefoongids. Toen ze opnam vroeg ik onmiddellijk naar Ava.
‘Die woont hier niet meer,’ klonk het kortaf.
‘Weet ik,’ zei ik. ‘Maar ik dacht dat u misschien wist waar ze was. Ze is niet thuis en ik ben dringend naar haar op zoek.’
‘Met wie spreek ik?’
‘O, sorry. Met Paul.’
Het bleef stil aan de andere kant van de lijn. Ik legde uit dat ik bij haar langs was geweest toen Ava net terug was uit Haïti en terwijl ik dat zei herinnerde ik me wat ze me bij mijn vertrek had nageroepen: ‘Laat je niet gek maken door haar.’
Dat deed is dus toch.

Stefan Brijs
Titel: Zonder liefde
Schrijver: Stefan Brijs
Uitgever: Atlas Contact
isbn: 9789025452681


Na Mattias – Peter Zantingh

Geplaatst in Romans door

image (51)

Volgens Lily

De teaser op de achterflap is mooi: Welk verhaal word je als je er niet meer bent? Peter Zantingh schreef met Na Mattias een mooi boek met acht verhalen over mensen die allemaal op de een of andere manier iets met Mattias te maken hebben, sommigen hebben hem niet eens persoonlijk gekend maar vormen toch een schakel in het verhaal. Langzaam wordt duidelijk welk noodlot Mattias trof. En krijgt het boek voor de lezer een duidelijk eind.

Er waren nachten met felle ruzie, dat hij de kamer uit beende en zij huilde in het kussen. Ze zag hoe het hem niets meer deed. Dat was nog het ergste. Vroeger smolt hij als ze huilde.

Muziek speelt een belangrijke rol in het boek. Mattias had het idee om een koffiezaakje te openen waar muziek belangrijk was. Aan het eind van het boek wordt ook verwezen naar een playlist van nummers die in het boek aan de orde komen. Ga hiervoor naar de website playlistskoffie.nl. De nummer zijn ook terug te vinden in een afspeellijst op Spotify (zoek op Na Mattias).
Het boek leest makkelijk en is goed geschreven. Een aanrader dus!

Fragment

‘Wanneer kwam het plan voor dat cafeetje?’
‘Playlists. Die naam had hij ook verzonnen. Bij elke bestelling kreeg je een bonnetje met achterop de playlist die op dat moment draaide, zodat je thuis de liedjes kon terugvinden. En hij wilde een abonnementsmodel, net als Spotify. Onbeperkt koffie voor twee tientjes per maand. Zodat klanten zouden terugkomen. Van het geld dat mensen niet opmaakten zouden we kopjes koffie weggeven aan mensen die dat konden gebruiken. Ik had al een pand gezien. Er was net een straatje schoongeveegd waar de hoeren hadden gezeten, alles stond leeg en de gemeente wilde er iets knaps van maken. Hippe toko’s zoals wat wij wilden, die doen het overal goed. Vooral in grotere steden.’
image (52)

Titel: Na Mattias
Schrijver: Peter Zantingh
Uitgever: Das Mag
isbn: 9789492478559

Normale mensen – Sally Rooney

Geplaatst in Romans door

image (49)

Volgens Lily

Normale mensen draait om 4 jaar uit het leven van Connell en Marianne. Twee jonge mensen die opgroeien in hetzelfde stadje in West-Ierland. In het begin is Connell (die uit een arm gezin komt) de populaire jongen op school en Marianne (die uit een rijk gezin komt) een vreemde eend. Wanneer ze allebei gaan studeren in Dublin verandert dat: Marianne wordt volledig meegezogen in het studentenleven terwijl Connell het moeilijk krijgt en op een gegeven moment ook weer thuis gaat wonen. Maar ze hebben en houden een bijzondere band. Het hele boek vraag je jezelf af: zullen ze elkaar krijgen of niet? Of kunnen ze elkaar veranderen of niet? Saai? Nee!

Prachtig zijn de humorvolle passages zoals wanneer Connell Emma van Jane Austen leest in de bibliotheek en daarmee moet stoppen omdat de bibliotheek sluit:

Het verbaast hem dat hij zo opgaat in de dramatiek van romans. Het voelt intellectueel niet-serieus om je bezig te houden met de vraag of fictieve mensen al dan niet met elkaar trouwen. Maar zo is het: literatuur doet wat met hem.

De Ierse Sally Rooney, slechts 27 jaar oud toen ze dit schreef, kan werkelijk schitterend schrijven. Ze schrijft zonder veel drama en poespas (nergens aanhalingstekens bijvoorbeeld), maar weet een verhaal neer te zetten dat onder je huid gaat zitten. Want er is wel degelijk drama; er speelt iets in het leven van Marianne wat niet echt wordt benoemd, maar wat je gaandeweg het verhaal gaat voelen. Normale mensen is geen normaal liefdesverhaal, maar een hele bijzondere met een mooi, ontroerend eind. Rooney speelt met de tijd, springt voor- en achteruit waardoor ze de spanning continu weet vast te houden. Een absolute aanrader! En wat fijn dat ze nog zo jong is, kunnen er nog heel veel mooie boeken volgen…

Fragment

Mariannes klasgenoten lijken het op school leuk te vinden, normaal. Elke dag hetzelfde uniform aantrekken, zich altijd aan de arbitraire regels houden, in de gaten worden gehouden en op wangedrag worden gecontroleerd, voor hen is dat normaal. Ze ervaren school niet als een onderdrukkende omgeving. Vorig jaar heeft Marianne een aanvaring gehad met Kerriga, de geschiedenisleraar, toen hij had gezien dat ze onder de les uit het raam keek, en niemand in de klas viel haar bij. Ze vond het ronduit krankzinnig dat ze elke ochtend verkleedkleren aan moest, de hele dag een enorm gebouw door werd gejaagd en niet eens mocht kijken waar ze wilde, dat zelfs haar oogbewegingen onder de jurisdictie van de school vielen. Je leert niets als je zit de dagdromen en naar buiten te kijken, had Kerrigan gezegd. Marianne was driftig geworden en had teruggesnauwd: Hou uzelf niet voor de gek, van u leerde ik toch al niets.
Connell zei laatst dat hij dat nog wist en dat hij vond dat ze wel erg hard tegen Kerrigan was uitgevallen, want hij was een van de redelijkste leraren. Maar ik snap wel wat je bedoelt, had hij eraan toegevoegd. Dat je je op school een beetje gevangen voelt, dat snap ik wel. Hij had je gewoon naar buiten moeten laten kijken, dat ben ik met je eens. Daar deed je niemand kwaad mee.

image (50)

Titel: Normale mensen
Schrijver: Sally Rooney
Uitgever: Ambo|Anthos
isbn: 9789026343445

Het zwembad – Libby Page

Geplaatst in Romans door

Schermopname_38_529

Volgens Lily

Wanneer je nou een echte feel good roman zoekt, dan ben je bij Het zwembad aan het goede adres! Het zwembad is het debuut van Libby Page. Page hield haar debuut dicht bij huis. Ook zij is journaliste en zwemt graag, net als Kate uit Het zwembad die samen met Rosemary van 84 jaar oud iedere dag zwemt in het Lido van Brixton. Het duurde even voor ik door had dat Brixton een wijk in Londen is, maar goed, weer wat geleerd. Het verhaal is niet uniek, zelfs een beetje ‘voorspelbaar’, maar dat doet niets af aan het boek. Het is hartverwarmend! We zouden allemaal wel willen wonen in zo’n wijk waar iedereen het voor elkaar opneemt, waar gemeenschapszin heerst, waar je als oudere niet alleen bent, waar liefdes levenslang duren en waar je lekker kunt zwemmen in het buurtbad waar jong en oud komen. Want dat heb ík dan weer gemeen met de hoofdrolspelers uit dit verhaal: ook ik geniet iedere zomer weer van mijn abonnement op het openlucht zwembad!

En zoals dat hoort bij een feel good roman las ik het in één keer uit tijdens een retourtje Gouda-Groningen. Dus zoek je nog een echte pageturner waar je vrolijk van wordt: lees Het zwembad!

Fragment

‘Er was een jongen,’ zegt Kate de volgende ochtend naast Rosemary op het bankje voor het zwembad. Ze hebben net gezwommen en zitten nu met een kartonnen bekertje thee, waar ze langzaam uit drinken voor Kate naar haar werk gaat.
Kate heeft die ochtend een foto van Joe gezien op Facebook, en ze denkt aan hoe die haar hart liet bonzen.
Kate kijkt opzij naar Rosemary: ze roert eindeloos in haar thee en kijkt haar vragend aan. Voor de verandering wil Kate praten. Ze weet dat die jongen, inmiddels een man die in Manchester woont, met een vriendin en twee honden, kennelijk, maar één van de dingen is die haar bezighouden, maar als ze haar herinneringen aan hem kwijt kan… nou ja, ze moet ergens beginnen.
‘Het is altijd een jongen,’ zegt Rosemary.
‘Ik was ook nog maar een meisje. Dus wat wij hadden was maar heel onbeduidend vergeleken met wat jij met George had. Ik had er allang overheen moeten zijn.’
Kate denkt aan de foto die ze die ochtend op haar telefoon heeft gezien en aan hoe ze ineenkromp bij het zien van zijn gezicht.
‘Liefde is liefde,’ zegt Rosemary. ‘Zoals een boom een boom is. Of het nou een jonge scheut is of een honderd jaar oude eik, allebei hebben ze wortels en allebei zijn ze overgeleverd aan de seizoenen.’
‘Die van jou was de eik, Rosemary, en de mijne die scheut.’

image (5)

Libby Page

Titel: Het zwembad
Schrijver: Libby Page
Uitgever: A.W. Bruna Uitgevers
isbn: 9789400509894

Moord op de moestuin – Nicolien Mizee

Geplaatst in Romans door

image (3)

Volgens Lily

Ondanks dat Nicolien Mizee al diverse boeken heeft geschreven en genomineerd is geweest voor diverse prijzen, had ik nog niet eerder iets van haar gelezen. Nu Moord op de moestuin tot Boek van de maand van DWDD is uitgeroepen en het als Toptitel voor het grijpen lag in de bibliotheek heb ik het gelezen. Eindelijk weer eens een boek waarvan de cover uitnodigt tot lezen, mooi!. En ook de openingszin is direct raak:

De hele geschiedenis begon toen mijn zuster en zwager een pan soep kwamen brengen.

Het is een vlot geschreven en makkelijk te lezen boek waar wel erg veel gebeurt in een korte tijd (één zomer?). Ik vind het boek moeilijk te plaatsen. Je kunt zien dat Mizee haar klassiekers kent. Maar ik vind het ook rommelig geschreven. Sommige onderwerpen worden nauwelijks ingeleid en de tijd waarin e.e.a. speelt gaat met sprongen vooruit; wat dat betreft zit er wel vaart in het verhaal. Het boek is ook niet in een genre te stoppen. De titel doet vermoeden dat het om een thriller gaat, maar dat is ook weer niet zo.

[…] Eten jullie alles? Geen allergieën?’ ‘Zo modern zijn we nog niet,’ zei Cora.

Het verhaal kent vele plotselinge wendingen. Waardoor het vermakelijk blijft. Maar of ik ooit een moestuintje ga nemen…..

‘Pompoen! Dat vind ik zoiets belachelijks. Als je echt niks meer weet ga je pompoen neerzetten. Het gaat je hele tuin over, overwoekert alles en dat alleen voor een paar van die melige dingen die je voor een paar euro in de winkel koopt.’

Ik las dat Mizee alle 75 boeken die door Agatha Christies geschreven zijn om de zoveel tijd herleest. Dat fenomeen ken ik, want mijn eigen moeder, die ‘gelukkig zo vergeetachtig is dat ze zich keer op keer het plot niet meer kan herinneren’ doet dit tot mijn verwondering ook al haar hele leven. Mizee schreef een boek dat lijkt op Christies genre, maar het ook net weer niet is. Zeker gaan lezen!

image (4)

Fragment

Daarom. Ik dacht er lang over na. Mijn huisgenoten begrepen niet waarom ik vele uren per dag in de blikkerende zon door de aarde kroop voor een paar kroppen sla die ik evenoed in de winkel kon kopen.
Daarom werkte Fiep honderd uur per week om het voorvaderlijke landgoed in stand te houden.
Er was geen keuze, je moest het doen. Het was je bestemming.
Anderzijds, Fiep had zich keer op keer zonder zich te verweren in elkaar laten slaan en Anne had haar gezondheid verspeeld aan een som die niet uitkwam. Konden we dat ook aan ‘bestemming’ wijten? En als we nu eens als regel stelden dat we het woord ‘bestemming’ alleen mochten gebruiken voor handelingen waarmee we onszelf noch anderen benadeelden, hoe beoordeelden we dan de wens van opeenvolgende generaties Lanssen om het landgoed weg te schenken? Voor de ontvangers was dat plezierig, maar voor vrouw en kinderen allerminst.

Titel: Moord op de moestuin
Schrijver: Nicolien Mizee
Uitgever: Nijgh & Van Ditmar
isbn: 9789038802015

Hoe alles moest beginnen – Thomas Verbogt

Geplaatst in Romans door

hoe_alles_moest_beginnen_a45

Volgens Lily

Soms lees je een boek waarvan je niet weet van je ervan moet vinden. Hoe alles moest beginnen van Thomas Verbogt is zo’n boek. Met dit boek stond hij op de shortlist van de Libris Literatuurprijs 2018 (dit voor de tweede keer, want met het boek Als de winter voorbij is uit 2016 lukte hem dit ook al). Terwijl ik het las merkte ik dat het verhaal me niet echt pakte. Toen ik de recensies later las en dat goed op me in liet werken, merkte ik dat mijn waardering toenam. Sommige stukken heb ik nog eens nagelezen en ik ben eruit: het verhaal doet me niet veel, maar de schrijfstijl vind ik – over het algemeen – mooi. Er zijn namelijk ook wel beschrijvingen die me irriteren, zoals “niemand heeft van die nijdige billen” of “Lucia was zo teer, zo teer. Wat zij voelde als we elkaar kusten, wist ik niet, maar ik was met haar teerheid verbonden.” En het is hier en daar ook wel wat zweverig. Het probleem verder is, is dat er niet echt iets verrassends gebeurt in het verhaal, het meandert maar een beetje voort, maar dat is zoals het leven zelf zegt Verbogt: “Omdat ons leven uit dergelijke kleine verhalen bestaat. We hebben natuurlijk wel grote plannen, maar veel verder dan kleine verhalen komen we niet.” En dat klopt natuurlijk ook. Wanneer je het boek op die manier leest, en niet teveel ‘verhaal’ verwacht, is het een mooi geschreven boek over een verloren liefde, over het zoeken naar geluk en het accepteren van het leven zoals het komt. En dan heeft het op de laatste pagina’s toch nog iets spectaculairs te bieden. Aanrader!

Ik wilde niet naar tante Emma, want ik moest me concentreren op wat het afscheid van Licia bij me teweegbracht. Ik wilde aandachtig lijden.

Fragment

Ik wil het tegenhouden, maar kan het niet, het is een overweldigend gevoel van ontroering, het golft door me heen, maakt mijn ogen vochtig en warm, vervult me zo sterk dat ik even moeite heb met ademen. Een paar keer overkwam met het eerder in mijn leven. Het heeft met geluk te maken en de paar seconden die dat geluk nodig heeft om geluk te zijn, om dan weer te vervagen en een herinnering te worden die zich nauwelijks laat verwoorden omdat ieder woord dat ervoor te bedenken valt het tekortdoet. Het is ook de gedachte dat nu alles op mag houden, want beter kan het leven niet zijn en hierna is het leven alleen nog maar een verhaal dat je leest en zo nu en dan meemaakt, maar wat het leven leven maakt, is nu, deze paar seconden die zo kolossaal van omvang zijn en gedurende die paar seconden eeuwiger dan de eeuwigheid lijken. Dit is het, dit is alles, alles, alles.

thomas_verbogt_3b5

Thomas Verbogt

Titel: Hoe alles moest beginnen
Schrijver: Thomas Verbogt
Uitgever: Nieuw Amsterdam
isbn: 9789046822906

De buitenjongen – Paolo Cognetti

Geplaatst in Romans door

buitenjongen_c1d

Volgens Lily

In Italië verscheen eerst De buitenjongen en daarna De acht bergen, het boek waarmee Paolo Cognetti wereldberoemd werd. In Nederland net andersom. De acht bergen is echter het resultaat van wat er in De buitenjongen wordt beschreven.

Ik ontmoette Paolo Cognetti tijdens de Bookclub over De buitenjongen georganiseerd door Het Literatuurhuis in het kader van het ILFU 2018 in Utrecht. Hij vertelde dat alles wat in De Buitenjongen beschreven staat waar gebeurd is. Het is zijn eigen verhaal. Remigio die in het boek wordt beschreven is in het echt zijn beste vriend. Het personage Bruno uit De acht bergen is gebaseerd op Remigio en zijn andere vriend uit de bergen, Gabriele. De naam Bruno is ontleend aan zijn imaginary friend die hij tijdens zijn jeugd bedacht.

Paolo Cognetti zat in een diepe persoonlijke crisis toen hij op 30-jarige leeftijd de film Into de wild over Chris McCandless zag. Een film die hem diep ontroerde omdat hij zoveel van zichzelf herkende in het verhaal van Chris. Ook Cognetti had de behoefte terug te gaan naar de natuur. Hij besloot zijn werk als documentairemaker op te zeggen en te vertrekken naar een afgelegen hut in de bergen.

Ik had niet zozeer behoefte om te vertrekken, als wel om terug te keren; niet om een onbekend deel van mezelf te ontdekken, als wel om een oud, diepgeworteld deel terug te vinden dat ik naar mijn idee was kwijtgeraakt.

De buitenjongen is daarmee een prachtig reisverslag over de wil om terug te keren naar de natuur, maar ook over vriendschap. Cognetti vond waar hij naar zocht. De acht bergen die hij naar aanleiding van zijn verblijf in de bergen schreef werd een enorm succes: de rechten werden aan meer dan 40 landen verkocht. Cognetti: “Writing is dreaming with open eyes.” Mooi. Absolute aanrader(s)!

Fragment

Hij vond werken fijner dan school, maar hij was beschouwend van aard en op zeker moment was hij zich bewust geworden van een ernstige beperking: de woorden die hij kende volstonden niet om te zeggen hoe hij zich voelde. 

Ik bleef staan. We liepen zonder iemand tegen te komen door het laatzomerse bos. Hoe bedoel je? vroeg ik nieuwsgierig. Remigio bedoelde, legde hij uit, dat hij altijd dialect had gesproken en dat het dialect over een rijke en exacte woordenschat beschikt om plekken, gereedschappen, werkzaamheden, delen van het huis, planten en dieren mee aan te duiden, maar dat het waar het gevoelens betreft plots nogal karig en vaag wordt. Weet je wat je zegt als je somber bent? vroeg hij. Dan zeg je: het duurt maar even. De tijd, dus. Het is de tijd die maar niet verstrijkt als je somber bent. Maar je kunt het ook gebruiken als je weemoedig bent, als je je alleen voelt, als je genoeg hebt van het leven dat je leidt. Remigio had op zeker moment besloten dat die drie woorden voor hem niet volstonden, dat hij nieuwe nodig had om te zeggen hoe hij zich voelde, en was ernaar op zoek gegaan in boeken. Daarom was hij zo’n gulzige lezer geworden: hij was op zoek naar woorden die hem iets over zichzelf vertelden.

paolo_cognetti_076

Paolo Cognetti signeert mijn boeken met onder zijn stoel Lucky, de hond die een rol speelt in zijn boek De buitenjongen, en sindsdien niet meer van zijn zijde wijkt.

Titel: De buitenjongen
Schrijver: Paolo Cognetti
Uitgever: De Bezige Bij
isbn: 9789403122304