Volgens Lily
Voor de Non-fictie Leeslounge lazen we Moederstand, Jakarta, een familiegeschiedenis, het boek van Philip Dröge. Een mooi boek waarin Dröge Batavia induikt op zoek naar sporen van zijn familie. Dröge studeerde letteren en geschiedenis en werkt sinds 1995 o.a. als freelance journalist en publiceerde meerdere boeken en stukken in gerenommeerde kranten en tijdschriften. Daarnaast is hij ook vaste columnist bij BNR Nieuwsradio. In Moederstad ontrafelt hij zijn familiegeschiedenis door Batavia te ontdekken.
Amsterdam is gebouwd op palen, Jakarta op portieverpakkingen.
Zo snijdt hij vele onderwerpen aan als de handel en wandel van de VOC (Vereenigde Oostindische Compagnie), de jappenkampen, de bersiap, maar ook de verislamisering van Jakarta. De moeder van Dröge zei dat zij in Indië nooit een hoofddoek had gezien. Pas in Nederland kwam ze het kledingstuk voor het eerst tegen. In sommige buurten van Jakarta kun je je als vrouw nu niet meer zonder vertonen. Ook doet Dröge veel gebieden aan in zijn zoektocht, neem Buitenzorg (tegenwoordig Bogor). Buitenzorg werd destijds door Nederlanders gebruikt als hoofdstad van Nederland-Indië.
Jakarta strijdt volgens internationaal onderzoek mat Caïro en Mumbai om de titel lawaaiigste stad ter wereld. Het verkeer is de grote boosdoener, vooral vanwege het Indonesische rempedaal de klakson.
Intussen loert steeds grimmiger het gevaar van de verzakking van Jakarta. Want de miljoenenbevolking onttrekt zijn drinkwater aan de bodem. Daarom lijkt het inmiddels een kwestie van tijd te zijn voordat Jakarta wegzinkt in de Javazee.
Het boek leest vlot, ondanks de vele pagina’s wandelen door Jakarta die soms een beetje afleiden van de zoektocht.
De Javazee is nu al veertien kilometer onder de stad doorgedrongen. In sommige wijken komt zelfs zeewater uit de kraan. Alsof de Noordzee onder Zoetermeer klotst.
Als ik een minpuntje zou mogen noemen, dan heb ik een stamboom en wat foto’s gemist. Dat had alles zoveel duidelijker gemaakt. Want op een gegeven moment raak je de draad met alle familieleden een beetje kwijt. Maar goed, dat zal wel een geldkwestie van de uitgever zijn geweest en doet niet af aan het feit dat het een heerlijke boek is!
Fragment
Wat ik ook doe, ik kan nergens achterhalen waar mijn oma is begraven. Ik weet bijna tot op de vierkante meter waar in 1631 een voorvader voet op Indische bodem zette. Ik heb in de achttiende-eeuwse woonkamer van een ander familielid gestaan en in het negentiende-eeuwse kantoor van een overgrootvader. Maar het vinden van een graf uit 1937 lukt niet. Veel koloniale administraties zijn door de Tweede Wereldoorlog en de dekolonisatie van Indonesië verdwenen. Daaronder de boeken van de begraafplaatsen. Mijn moeder wist alleen dat haar moeder ‘ergens in Batavia’ lag.
Tien tegen een dat het graf sowieso is geruimd, veel Nederlandse begraafplaatsen in de stad zijn sinds de Indonesische onafhankelijkheid bebouwd. De doden van vorige eeuwen zijn vergaan en vergeten, de stijgende vierkantemeterprijzen hebben de rest gedaan. Projectontwikkelaars laten zich niet tegenhouden door piëteit of historisch besef. En anders helpt wat smeergeld wel om de vergunning veilig te stellen.
Taman Prasasti is een van de weinige oude dodenakkers die nog over zijn. Dat deze begraafplaats in de populaire wijk Tanah Abang in sterk verkleinde vorm nog bestaat, komt door haar status als historisch monument. Je moet zelfs een kaartje kopen als je de grafstenen wilt zien.
lilysbooksandcooks 