Wat je van bloed weet – Philip Huff

Volgens Lily

Voorafgaand aan het bezoek van Philip Huff aan het Gouds Literair Café in de Schouwburg Gouda, hadden we in de bibliotheek een bespreking van zijn boek Wat je van bloed weet. Een mooi, maar ook aangrijpend boek. Want dit verhaal gaat over zijn eigen leven waarin hij met veel huiselijk geweld te maken kreeg. Huff heeft het niet in de ik-vorm geschreven, omdat hij dan niet alles hoefde te herbeleven is zijn uitleg. Het schrijven van dit boek heeft hem veertien jaar gekost. Waarvan hij het de laatste twee jaar compleet opnieuw heeft herschreven.

Dat niet iedereen begrijpt dat het voor sommige mensen heel veel kracht kost om normaal te doen, of in elk geval zo over te komen. En dat je daar wel zin in moet hebben.

Het boek begint al zo mooi: ‘Je wordt wakker in je broertjes bed.’ De sfeer van deze zin deed met denken aan die van Gerbrand Bakker uit Boven is het stil: ‘Ik heb vader naar boven gedaan’. Huff blijkt een bewonderaar te zijn van de schrijfstijl van Bakker.

Het andere wat je dacht: als ik nu sterf, is dat  triest voor Alex, voor Emilie en Cato; en mijn vrienden zullen treuren en de mensen die me haten, zullen zich misschien verheugen (geen dank), maar ik heb tenminste geen kinderen, ik ben niemands primaire verzorger, ik ben vrij van die verantwoordelijkheid, van die zwaarstwegende plicht. Of misschien juist niet, misschien ben ik al jaren een gevangene van die gedachte.

In het hele verhaal wordt de naam van de hoofdpersoon niet genoemd. Wel die van zijn broertje en zus. De (echte) broer van Philip vindt het prima dat Huff een boek heeft geschreven over hun jeugd (hij kan nu tegen iedereen zeggen: lees Philip’s boek maar). Zijn zus is er niet blij mee, omdat een deel van haar leven wordt geopenbaard zonder dat zij daar zelf iets over te zeggen heeft. In de leesclub bespraken we of een schrijver zoiets mag doen. Mooi is de uitspraak van Huff dat ouders die kinderen krijgen productaansprakelijkheid hebben. Triest is natuurlijk om te lezen dat niemand ingreep in de vreselijke situatie, dat neemt Huff ze ook kwalijk.

Maar je hebt geleerd, gedachten zijn veroordeeld tot de cel van je hoofd, gevoelens tot de gevangenis van je lichaam.

Het boek is de mooie vertelling van een gruwelijk verhaal. Toch valt voor mij het boek in twee delen uiteen. Het eerste deel is strak geschreven, beschouwend, geen woord te veel. Maar in het tweede deel wordt het toch iets rommeliger. Ik noteer altijd mooie zinnen. 90% van deze zinnen bevonden zich in de eerste helft van het boek, dat zegt genoeg.
De publicatie van dit boek leidde tot honderden mails van mensen die in een gelijkwaardige situatie van huiselijk geweld hebben gezeten. Huff vindt het fijn dat zijn boek ondersteuning kan bieden, maar vindt het ook verdrietig dat er zoveel van hetzelfde verdriet is.
Het boek zal verfilmd gaan worden. Huff is gevraagd om het scenario te schrijven, maar hij weet nog niet of hij dat zal doen: dan moet hij alles wéér beleven en dan ook nog op een set…

Fragment

De dagen daarna voelt het alsof iemand je buik heeft opengereten, een arm naar binnen heeft gestoken en vanonder je hart vasthoudt en langzaam samenperst. Je kunt je broertje amper aankijken, laat staan aanraken. Jij hebt hem in de steek gelaten. Alweer.
Emilie houdt Alex’ hand wel vast. Ze praat tegen hem, zoals jij ook dat niet kan: je hebt het recht niet om te zeggen dat je hier bent, dat je van hem houdt.
Je zus zegt het wel, omdat ze het mag zeggen. Ze praat ook gewoon door tegen Alex als iemand binnenkomt, zonder naar jou te kijken, zonder acht te slaan op wie verder nog meeluistert. In zekere zin houdt ze meer van je broer dan jij. Terwijl jij slechts boos bent, of kortaf, of afzijdig, zit Emilie aan Alex’ zijde en houdt zijn hand vast. En jij, jij weet niet wat je moet doen. Woede is zinloos, heeft je zus gezegd, maar woede is als een waas over de wereld gevallen en geeft je elke dag, de hele dag, het gevoel dat je iets of iemand moet kapotmaken.
Thuis, in Amsterdam, sluit je je deur, zet muziek op en gaat op bed liggen, je gezicht begraven in een kussen. En elke ochtend word je wakker doordat iemand op je borstkas lijkt te zitten.
Je moeder heeft je broertje van de trap geduwd. Maar die verantwoordelijkheid is te selectief: jij hebt hem ook van die trap geduwd.

Titel: Wat je van bloed weet
Schrijver: Philip Huff
Uitgever: Prometheus
Advertentie

Tasmanië – Paolo Giordano

Volgens Lily

Paolo Giordano is een van mijn favoriete schrijvers. In Tasmanië gaat de hoofdpersoon (Giordano zelf?) op zoek naar het verhaal achter de atoombommen op Hiroshima en Nawasaki. Maar hoewel het boek in Japan eindigt, gaat het boek eigenlijk over de twijfels in het leven van deze hoofdpersoon. Hij verliest de controle over zijn huwelijk. Heeft twijfels over de vraag of hij ooit kinderen op de wereld wil zetten. Heeft angst over het klimaat. Heeft vragen over de wetenschap en het geloof. Kortom een eigentijds boek, en ontzettend bijzonder, een die ik niet snel zal vergeten.

Ik verlangde vurig naar hun zorgeloosheid, ook al was het helemaal niet duidelijk waardoor die mij werd ontzegd. Ik had geen verantwoordelijkheden, niemand die ik het goede voorbeeld moest geven, het leven gaf me het aanbod om een eeuwige puber te blijven, sterker nog, het liet me in dat opzicht niet eens keus.

De hoofdpersoon is journalist, schrijver en universitair docent en krijgt van zijn vrouw het advies na wat aanvaringen in hun huwelijk om eens te gaan ‘experimenteren’. Waarop hij op pad gaat. Schrijven heeft tenslotte ‘het onbetwiste voordeel dat het (vrijwel) elke eigenaardigheid rechtvaardigt’. Het verhaal speelt voor corona (waar Giordano ook een mooi verhaal over heeft geschreven: In tijden van besmetting). Hij is in Parijs als de aanslag op de Bataclan net heeft plaatsgevonden. Hij maakt van alles mee, maar komt niet echt toe aan het schrijven van het boek waar hij mee bezig is over de bommen op Japan.

Na de diefstal van mijn telefoon in Barcelona besloot ik dat ik voorlopig maar beter niet thuis kon komen. In het voorjaar van 2019 zat ik een tijdje bij Curzia. Niet dat ik mijn kleren bij haar in de kast had gelegd of zo: ik logeerde gewoon bij haar, met mijn trolley opengeklapt in de woonkamer.

Toeval bestaat niet zeg ik altijd: ik las dit boek rond de jaarwisseling en zag bij een aflevering van Top 2000 à Go-Go het verhaal van het lied Enola Gay van Orchestral Mavoeuvres in the Dark. Enola Gay is het vliegtuig dat de atoombom genaamd Little Boy dropte op Hiroshima op 6 augustus 1945: https://www.youtube.com/watch?v=d5XJ2GiR6Bo

Na Hiroshima verwacht ik niet veel van de herdenking, ook omdat het programma vrijwel identiek is: opnieuw de offerandes van water en bloemen, opnieuw de oproepen tot vrede en ontwapening, opnieuw het stille gebed en het vrijlaten van de duiven.

Dit boek, fantastisch vertaald door Manon Smits, zou eigenlijk iedereen moeten lezen vind ik. Of je nou wel of niet denkt dat de aarde binnenkort naar de ratsmodee gaat.

Fragment

Ik wijdde me aan de thee, terwijl ik probeerde te bedenken hoe ik het gesprek weer op de gordijnen kon brengen, maar Luisa was me voor: Ik mis mijn echtgenoten niet, geen van beiden. Maar soms mis ik wel de dingen die ik van hen wist. Want ik wist alles van ze. Jaren en jaren van inspanning om al die informatie te vergaren. En dan… niets meer. Wat een verspilling. Zeg eens, waar werkt u nu aan?
Ik vertelde over het boek over de bom, over hoe ik probeerde het archiefmateriaal te combineren met de rechtstreekse getuigenissen, over de moeilijkheid om toegang te krijgen tot eerstehands documentatie vanwege het Japans. Luisa hoorde me onverstoorbaar aan.
Toen ik stopte met praten stond ze op en pakte een kopje uit mijn handen, alsof we aan het eind waren gekomen van onze spontane ontmoeting.
Ik wil niet pretenderen dat ik u goed ken, zei ze, zoals u weet heb ik u net pas gegoogled. Maar uit het weinige dat ik heb meegekregen maak ik op dat u een soort… crisis doormaakt. Kunnen we het zo noemen? En intussen werkt u aan een boek over dingen die zeventig jaar geleden in Japan zijn gebeurd en die niemand meer interesseren. Ik ben echt benieuwd: met welk criterium kiest u waarover u wilt schrijven?

Titel: Tasmanië
Schrijver: Paolo Giordano
Uitgeverij: De Bezige Bij

Dag liefje, met Mila gaat het goed en ik klungel lekker verder – Stefaan Degand

Volgens Lily

Soms trekt een boek je om de titel. Zo was dit het geval bij het boek van de Belgische acteur Stefaan Degand. Hij schreef Dag liefje, met Mila gaat het goed en ik klungel lekker verder. Ik kende Stefaan Degand van gezicht wel, maar wist niets over de reden dat hij dit boek schreef: zijn vrouw overleed plotseling aan hersenvliesontsteking terwijl ze zwanger was van hun tweede kind. Mila (hun eerste kind) en Stefaan bleven achter. Hij schreef over zijn leven dit prachtige, aangrijpende boek.

Het bloed van Jezus was een beker zure witte wijn
Waarom geen rode wijn?
Ik begreep het niet zo goed
Ooit het verhaal gehoord van een misdienaar die eens enkele heilige hosties verving door flippo’s

Het mooie van dit boek is dat het achterelkaar doorgeschreven is. Alleen vraagtekens en uitroeptekens worden gebruikt maar geen punten en iedere zin begint op een nieuwe regel. Met hier en daar een zin in een groter lettertype. Dat achterelkaar doorlezen zorgt voor een soort trance. Alsof je op een doordenderende trein belandt.

Mijn smaakpapillen waren kapotgeschoten
Alle kleuren waren grijs
FUCK DE DOOD
Het is de slechtste uitvinding

Het is tegelijkertijd een rauw maar ook ontroerend boek. Degand weet zo goed zijn onvermogen op te schrijven over wat hem is overkomen. Maar ook de liefde voor eten, het theater en zijn familie komen aan bod.

Ik begreep waarom sommige moeders en vaders hun baby uit het raam naar beneden willen gooien
HET WAREN HELSE MARTELNACHTEN
Een ongekende foltering van de slaap
Ineens kon ik overal slapen
In de coulissen van een theater
Op de trein, waardoor ik soms drie haltes miste
In een bord lauwe soep

Ik weet niet of Degand een schrijver is, of dat het gewoon zijn persoonlijk verhaal is dat hij zo prachtig heeft opgeschreven. Maar ik ben fan van dit boek! Inmiddels is hij gelukkig met een nieuwe liefde en zit hij als side-kick bij de Belgische De slimste mens.

Fragment

Het avondfeest
Een lange tafel vol verse lekkernijen
Er was zelfs vers fruitsap voor mensen die niet dronken wilde worden
We serveerden geen sterke dranken
We hadden geen zin in lallende nonkels na twee uur feest
Mijn vrouw wou een taart gevuld met chocolademousse
Een feestelijke taart van vijf verdiepingen
Ik vergat mijn slechte rug, ik tilde haar op zodat ze een stukje kon afsnijden
Ik had een speech voorbereid
Twee weken was ik er intens mee bezig geweest
Geschreven
Geschrapt
Herdacht
Toegevoegd
Weer geschrapt
Herschreven
Ik moest naar het toilet
Op je eigen trouwfeest kan je het beste niet zo ver van de toiletten staan
Vooral niet als je dringend moet
Als je te ver van de toiletten bent verwijderd moet je door een zee van mensen die je allemaal willen feliciteren

Titel: Dag liefje, met Mila gaat het goed en ik klungel lekker verder
Schrijver: Stefaan Degand
Uitgever: Borgerhoff & Lamberigts

Moederstad – Philip Dröge

Volgens Lily

Voor de Non-fictie Leeslounge lazen we Moederstand, Jakarta, een familiegeschiedenis, het boek van Philip Dröge. Een mooi boek waarin Dröge Batavia induikt op zoek naar sporen van zijn familie. Dröge studeerde letteren en geschiedenis en werkt sinds 1995 o.a. als freelance journalist en publiceerde meerdere boeken en stukken in gerenommeerde kranten en tijdschriften. Daarnaast is hij ook vaste columnist bij BNR Nieuwsradio. In Moederstad ontrafelt hij zijn familiegeschiedenis door Batavia te ontdekken.

Amsterdam is gebouwd op palen, Jakarta op portieverpakkingen.

Zo snijdt hij vele onderwerpen aan als de handel en wandel van de VOC (Vereenigde Oostindische Compagnie), de jappenkampen, de bersiap, maar ook de verislamisering van Jakarta. De moeder van Dröge zei dat zij in Indië nooit een hoofddoek had gezien. Pas in Nederland kwam ze het kledingstuk voor het eerst tegen. In sommige buurten van Jakarta kun je je als vrouw nu niet meer zonder vertonen. Ook doet Dröge veel gebieden aan in zijn zoektocht, neem Buitenzorg (tegenwoordig Bogor). Buitenzorg werd destijds door Nederlanders gebruikt als hoofdstad van Nederland-Indië.

Jakarta strijdt volgens internationaal onderzoek mat Caïro en Mumbai om de titel lawaaiigste stad ter wereld. Het verkeer is de grote boosdoener, vooral vanwege het Indonesische rempedaal de klakson.

Intussen loert steeds grimmiger het gevaar van de verzakking van Jakarta. Want de miljoenenbevolking onttrekt zijn drinkwater aan de bodem. Daarom lijkt het inmiddels een kwestie van tijd te zijn voordat Jakarta wegzinkt in de Javazee.

Het boek leest vlot, ondanks de vele pagina’s wandelen door Jakarta die soms een beetje afleiden van de zoektocht.

De Javazee is nu al veertien kilometer onder de stad doorgedrongen. In sommige wijken komt zelfs zeewater uit de kraan. Alsof de Noordzee onder Zoetermeer klotst.

Als ik een minpuntje zou mogen noemen, dan heb ik een stamboom en wat foto’s gemist. Dat had alles zoveel duidelijker gemaakt. Want op een gegeven moment raak je de draad met alle familieleden een beetje kwijt. Maar goed, dat zal wel een geldkwestie van de uitgever zijn geweest en doet niet af aan het feit dat het een heerlijke boek is!

Fragment

Wat ik ook doe, ik kan nergens achterhalen waar mijn oma is begraven. Ik weet bijna tot op de vierkante meter waar in 1631 een voorvader voet op Indische bodem zette. Ik heb in de achttiende-eeuwse woonkamer van een ander familielid gestaan en in het negentiende-eeuwse kantoor van een overgrootvader. Maar het vinden van een graf uit 1937 lukt niet. Veel koloniale administraties zijn door de Tweede Wereldoorlog en de dekolonisatie van Indonesië verdwenen. Daaronder de boeken van de begraafplaatsen. Mijn moeder wist alleen dat haar moeder ‘ergens in Batavia’ lag.
Tien tegen een dat het graf sowieso is geruimd, veel Nederlandse begraafplaatsen in de stad zijn sinds de Indonesische onafhankelijkheid bebouwd. De doden van vorige eeuwen zijn vergaan en vergeten, de stijgende vierkantemeterprijzen hebben de rest gedaan. Projectontwikkelaars laten zich niet tegenhouden door piëteit of historisch besef. En anders helpt wat smeergeld wel om de vergunning veilig te stellen.
Taman Prasasti is een van de weinige oude dodenakkers die nog over zijn. Dat deze begraafplaats in de populaire wijk Tanah Abang in sterk verkleinde vorm nog bestaat, komt door haar status als historisch monument. Je moet zelfs een kaartje kopen als je de grafstenen wilt zien.

Philip Dröge
Titel: Moederstad. Jakarta, een familiegeschiedenis
Schrijver: Philip Dröge
Uitgever: Spectrum

Shuggie Bain – Douglas Stewart

Volgens Lily

Het lijkt een trend: na de dertienjarige Brian uit Zomervacht en de twaalfjarige Caitlyn uit Aquarium is het in Shuggie Bain de jonge Shuggie die een ellendige jeugd doormaakt. De Schotse Douglas Stuart heeft jaren lopen leuren met zijn manuscript voordat Shuggie Bain werd uitgegeven, en vervolgens een enorm succes werd. Hij won er zelfs The 2020 Booker Prize mee. Het boek kwam eerst in de Verenigde Staten uit waar Stuart woont, een aantal maanden later in Groot Brittannië. Het boek is sterk autobiografisch.

Zijn feestkleding lag klaar op haar bed. Het was zijn gangsteroutfit, het zwarte overhemd met de witte stropdas. In stilte kleedden ze zich aan, als een ongelukkig getrouwd stel dat naar een heel chic feest moest.

Shuggie is een kansarm jongetje dat opgroeit in een vervallen sociale huurwoning in Glasgow in de jaren tachtig. Het boek is ook een verhaal over onvoorwaardelijke liefde van een jongen voor zijn aan de drank verslaafde moeder. Want moeder Agnes verwijdert zich steeds verder van haar kinderen. Ze is getrouwd met een taxichauffeur die volop vreemdgaat. Op een gegeven moment gaat ze alleen met haar kinderen in een flodderwijk wonen waar ze al snel ruzie met iedereen krijgt. Toch probeert ze de glamour op te houden. Met mooie kleding, haar getoupeerd en een hagelwit gebit. Maar de drank neemt langzaamaan de overhand totdat Shuggie er compleet alleen voorstaat.

Agnes trok de kraag van haar mantel goed dicht en glimlachte ten afscheid. ‘O ja, ik heb je vent geneukt. Hij bakte er niks van.’ Ze snoof van afkeer bij de herinnering. ‘Zijn onderbroek zat vol met remsporen, echt zo gênant.’

Daarnaast worstelt Shuggie ook nog met zijn seksualiteit. Hij is homo en in het conservatieve Glasgow van de jaren tachtig is dat niet makkelijk. In eerste instantie steunt Agnes haar zoon nog. Maar dat duurt niet lang. Shuggie Bain is een beklemmend boek, tijdens het lezen wil je zo graag dat er andere keuzes gemaakt worden, maar het blijft ellende. Toch is Shuggie een jongetje waar je wel van moet houden.

Fragment

Daarna deed Shuggie zijn best om zijn ogen niet te lang op één punt te laten rusten, maar ondertussen bestudeerde hij heimelijk zijn vader. Hij wist bijna niets over hem en terwijl iedereen zat te eten, wierp hij steelse blikken op deze man en vroeg hij zich af waarom hij deze andere kinderen wel om zich heen duldde, maar hem in de steek had gelaten.
De onbekende man nam af en toe een slok melk, terwijl zijn blik onafgebroken als een zoeklicht over de anderen gleed. Als hij zijn glas weer neerzette, streek hij met zijn andere had voldaan over zijn glimmende snor. Pas toen Shuggie zelf nerveus over zijn bovenlip wreef, keek zijn vader eindelijk naam hem en namen ze elkaar zwijgend op.
Na het eten liet Joanie hem zien waar hij zou slapen. Het huis had dan wel een aparte eetkamer, maar bleek verder heel klein te zijn. De oudste zoon sliep in een eenpersoonsbed in een smalle kast onder die wonderbaarlijke trap. Hij gaf les, scheikunde of zoiets, en zijn kast hing vol met Star Trek-parafernalia, die allemaal met een onzichtbare draad aan het plafond waren bevestigd. Als hun oudste en slimste in de kast sliep, waar zou Shuggie dan wel niet terechtkomen?
Joanie nam hem mee naar boven en liep een paar slaapkamertjes voorbij. Er bleek nog een zevende Micklewhite te zijn, die ook Hugh heette, maar die zat interne op een kadettenschool. Joanie deed het kale peertje in zijn kamer aan en zei dat Shuggie, de nieuwe Hugh, hier kon slapen, ‘tijdelijk dan, hè.’ Het was een rommelige kamer: net geen kinderkamer meer maar ook nog geen grotemensenslaapkamer. Op de vensterbank waren groene soldaatjes vastgeplakt en aan de muren hingen posters van een blote Samantha Fox. Hugh Micklewhites kleren lagen nog in een grote hoop naast zijn bed, schoon en vuil door elkaar. Shuggie maakte een plekje vrij op de lakens en ging op het doorgezakte matras zitten. Zijn hoofd tolde.
Hij telde op zijn vingers. Catherine en Leek meegerekend had Shug veertien kinderen. Vier van zichzelf, uit zijn eerste huwelijk, dan Shuggie, met Catherine en Leek erbij, en tot slot de zeven halfvolwassen Micklewhites om de collectie compleet te maken. Shug had drie zoons die naar hem waren vernoemd: één Hugh per vrouw. Na deze optelsom begreep Shuggie dat hij blij mocht zijn met die drie uur die zijn vader aan hem had besteed.

Het nieuwe boek van Douglas Stewart
Titel: Shuggie Bain
Schrijver: Douglas Stuart
Uitgever: Nieuw Amsterdam

Appels vallen niet – Liane Moriarty

Volgens Lily

Al eerder las ik boeken van Liane Moriarty: Het geheim van mijn man en Kleine grote leugens. Van dit laatste boek werd een populaire tv-serie gemaakt: Big Little Lies met o.a. Reese Witherspoon en Nicole Kidman. En nu dus Appels vallen niet. Het verhaal gaat over het gezin Delaney, een gezin om ogenschijnlijk jaloers op te zijn. Ouders zijn voormalig tennisleraren Stan en Joy en hun vier inmiddels volwassen kinderen. Allemaal druk druk druk. Maar dan verdwijnt Joy….

‘We kunnen geen gegevens vinden die erop wijzen dat je moeder het land heeft verlaten,’ zei Christina. ‘En we weten bovendien dat ze haar paspoort niet bij zicht heeft.’

Zoals bij veel romans heeft dit ook de opzet dat er twee verhaallijnen zijn: het ‘nu’ en het ‘verleden’. Afgewisseld per hoofdstuk. Uiteindelijk leiden die tot het laatste hoofdstuk waarin alle plotlijnen samen komen. Maar toch was ik enigszins teleurgesteld toen ik las waar Joy nou geweest was.

Daarom had Brooke het gezicht van dat kleine meisje herkend in dat artikel. Ze had Savannah als kind een keer ontmoet. Het was geen toeval dat ze bij haar ouderlijk huis op de stoep had gestaan: ze was er al een keer geweest.

Ook van Appels vallen niet is een tv-serie in de maak. Liane Moriarty, kun je met recht een bestseller auteur noemen. Ze is een van de meest succesvolle Australische schrijvers die er is. Het zou ook aan de vertaling kunnen liggen, maar ik vond de taal in dit boek soms irritant. Rare zinnen, rare conclusies. Maar goed, als je lekker snel leest, zie je dat allemaal niet en heb je toch 560 pagina’s leesplezier gehad!

Fragment

‘We sliepen in aparte kamer.’ Stan beantwoordde Christina’s vraag met een strakke blik.
‘Was dat een nieuwe ontwikkeling?’ vroeg Christina.
‘Relatief nieuw, ja.’
Ze controleerde haar aantekeningen. ‘En u ging die ochtend meteen weg om melk te kopen?’
‘Ja,’ zei Stan. ‘De melk was op. Ik heb toen ook meteen een krant gekocht.’
‘Juist,’ zei Christina. ‘En toen kwam u thuis, maar u hebt mevrouw Delaney daar niet gezien.’
‘Niet meteen. Ik was… iets aan het lezen, in mijn werkkamer.’
Dat was nieuw. Wat was hij dan aan het lezen?
Ethan leunde naar vore. Christina ook ‘Wat was u aan het lezen?
‘Gewoon wat paperassen.’
‘Wat voor paperassen?’
Stan haalde zijn schouders op. ‘Niks belangrijks.’
Ethan zag de leugen en hij wist dat Christina die ook zag. Hij zag haar wachten. Ze bleef stil. Hij vroeg zich af of haar hart even hard bonsde als het zijne. Stan zei niets. Misschien was hij wel degene met het snelst kloppende hart in zijn kleine kamer.
‘Juist,’ zei Christina later. ‘Dus u was die “paperassen” aan het lezen en toen hoorde u de voordeur.’
‘Ja,’ zei Stan. ‘Ik weet niet waar ze was geweest. Maar ik hoorde haar binnenkomen. En toen ging ik met haar praten, in de keuken. Ze dronk een glas water. Ze leek… zich ergens druk over te maken.’
‘En jullie kregen ruzie.’
‘Inderdaad.’
‘Waarover?’
Hij sloeg zijn armen weer over elkaar. Defensief. ‘Het was een doodgewone ruzie tussen man en vrouw.’
‘Gezien het feit dat uw vrouw het huis heeft verlaten en nu bijna drie weken vermist wordt, zou ik zeggen dat dit meer was dan een gewone ruzie tussen man en vrouw, meneer Delaney.’

Liane Moriarty
Titel: Appels vallen niet
Schrijver: Liane Moriarty
Uitgever: A.W. Bruna Uitgevers

Hotel Portofino – J.P. O’Connell

Volgens Lily

Ik zal eerlijk zijn, dit boek koos ik puur en alleen voor de titel en de cover. Ik zou op vakantie naar Italië gaan en dan lees ik ook altijd graag boeken die zich in Italië afspelen. En dat werd dus o.a. Hotel Portofino van de Engelse journalist J.P. O’Connell. Dit boek is zijn internationale doorbraak. Op de cover wordt het aangekondigd als een boek voor de fans van Downton Abbey. Nu heb ik daar nooit één aflevering van gezien, maar na het lezen van dit boek kan ik me er iets bij voorstellen.

Het was een spectaculair uitzicht. Maar ook een beetje saai, moest Rose eerlijk bekennen. De zee dééd tenslotte niet veel. Het was gewoon… de zee, en die zag er overal ter wereld hetzelfde uit.

Het verhaal speelt in het jaar 1926, na de Eerste Wereldoorlog waar de familie Ainsworth, die het hotel runt, diverse familieleden aan heeft verloren. In het Italië van 1926 staat het fascisme van Mussolini op het punt van uitbarsten. Deze historische feiten zijn mooi meegenomen in het verhaal. Maar verder gaat het voornamelijk om alle gasten in het hotel en hun wel en wee. En daarbij zijn alle soorten en maten meegenomen (een Indiër, een homo, een donkere vrouw, rijke en arme mensen).

De oudere vrouw was nog niet overtuigd. ‘Kan ik mezelf aan hem toevertrouwen? Je weet wat ze over Italianen zeggen.’
‘Ik ben bang van niet, lady Latchmere.’ Echt, die vrouw hield er vreemde opvattingen op na.

En het zou geen Italiaans boek zijn als er ook geen corruptie en afpersing in voorkwam. Zoals een van de gasten in het boek ook al zegt: het hele verhaal heeft wel iets weg van een Agatha Christie. Wat dan tegenvalt is het einde: je verwacht dat de zoon des huizes uiteindelijk zal trouwen met de beeldschone dienstbode, maar hij gaat toch zoals zijn vader van hem verwacht, voor de dochter van een vriendin van vroeger (en dus voor het geld). Misschien wel als je naar Portofino op vakantie gaat, maar verder vind ik dit boek niet echt een aanrader.

‘Ik kan een heel boek vol schrijven als het gaat over verboden liefde,’ Haar hand ging naar zijn schouder. ‘Je hebt bondgenoten nodig, Nish. Dat geldt voor iedereen die buiten de marges valt.’

Fragment

Bella vond het leuk om zelf de badkamer te bevoorraden. De betere kamers in Hotel Portofino hadden een eigen badkamer. Cecil en zij hadden geïnvesteerd in de modernste warmwatertechnologie. Mensen verwachtten tegenwoordig een bad te kunnen nemen – zonder dat er bedienden bij moesten staan om houtblokken in een kachel te doen. En sommige van de oude systemen waren ronduit gevaarlijk. Iedereen kende het verhaal van de ontploffende geiser in Castello Brown. Een of andere onfortuinlijke Engelse toerist had hem op het verkeerde moment aangedaan en – nou, drie maanden later waren ze nóg aan het renoveren.
Bella liep over de glanzende mozaïektegels, legde een schone witte handdoek bij de wastafel en zette een geurkaars op een richel naast het reusachtige bad op pootjes. De eerdere huurders in april – een ouder echtpaar, vreselijke zeurpieten uit Guildford – hadden geklaagd over stank. Belle had niet kunnen ontdekken wat er er mis was. Maar bij de Drummond-Wards zou ze geen enkel risico nemen.

Portofino
Titel: Hotel Portofino
Schrijver: J.P. O’Connell
Uitgever: Luitingh-Sijthoff

Het feest van de eeuw – Taylor Jenkins Reed

Volgens Lily

Na De zeven echtgenoten van Evelyn Hugo weer zo’n lekkere page turner van Taylor Jenkins Reid. Reid is een jonge Amerikaanse auteur uit Los Angeles die in korte tijd een aantal internationale bestsellers heeft geschreven.

Nog voordat ze antwoord kon geven rolde hij de poster al voor haar uit. Ze had niet bijgehouden hoe vaak er mensen naar het restaurant waren gekomen met een poster van haar, surfend in bikini, en een handtekening van haar wilden. En hoewel ze het heel bizar vond zei ze nooit nee.

Het feest van de eeuw (oorspronkelijke titel: Malibu Rising) gaat enerzijds over een dag in het leven van Nina Riva, een bekend surfster en host van een jaarlijks groot feest. Anderzijds wordt de familiegeschiedenis van de Riva’s beschreven. Het feest staat voor aan dramatische nacht in het leven van een beroemd gezin, waarin ieder van hen voor een keuze komt te staan met gevolgen voor hen allemaal. Deze twee verhaallijnen komen mooi samen aan het eind van het boek.

Nina besloot dat het tijd was om de bijkeuken uit te komen, al was het alleen maar omdat het er bedompt begon te worden. Maar ook omdat ze, zolang het feest toch nog aan de gang was, er iets van mee wilde maken.

Toch vind ik dit boek niet zo verslavend als De zeven echtgenoten van Evelyn Hugo. Daar zaten steeds plotwendingen in die je niet had zien aankomen. Het feest van de eeuw is iets voorspelbaarder. Op de cover staat dat dit boek onderdeel is van: De California Dream-Reeks. Ben benieuwd wat daar mee bedoeld wordt.

Het begon al wat lichter te worden aan de hemel. Nina was doodmoe. Met een onverwachte warmte in haar stem zei ze: ‘Volgens mij is het probleem dat jouw liefde niet zoveel te betekenen heeft, pap.’ Mick sloot zijn ogen. Hij knikte. En hij zei: ‘Ik weet het, schat. Ik weet het. En het spijt me.’

Ook qua taal is het boek niet bijzonder. Er staan geen pareltjes van zinnen in. Maar het is wel een heerlijk boek om lekker op strand te lezen!

Fragment

Ze bekeek zichzelf in de spiegeldeuren van de kasten. Ze leek op haar moeder. Ze kon June zien in haar ogen en wenkbrauwen, in de manier waarop haar jukbeenderen haar gezicht rond maakten. Ze kon haar moeder in haar lichaam zien, kon haar in haar hart voelen, kon haar soms zelfs voelen in wat ze deed. En hoe ouder ze werd, hoe duidelijke het was.
Nina was nu vijfentwintig. En dat vond ze jong klinken, want in haar ziel voelde ze zich veel ouder dan vijfentwintig. Het kostte haar altijd moeite om de feiten van haar leven te rijmen met de werkelijkheid. Vijfentwintig maar ze voelde zich veertig. Getrouwd maar alleen. Kinderloos maar… Ze had toch kinderen opgevoed?
Ze trok een spijkerbroek met omgeslagen pijpen aan en een verschoten Blondie-T-shirt waarvan ze de mouwen had afgeknipt. Ze deed niets aan haar natte haar waaruit druppels over haar rug liepen. Ze gespte haar zilveren horloge om en zag dat het al bijna tien uur was. Om twaalf uur had ze in het restaurant afgesproken voor de lunch met haar broers en zusje.

Titel: Het feest van de eeuw
Schrijver: Taylor Jenkins Reid
Uitgever: ambo|anthos

De overlevenden – Alex Schulman

Volgens Lily

De overlevenden van Alex Schulman is een prachtig boek. Ik kan niet anders zeggen. Alles wat ik over de inhoud van dit boek zou zeggen, is een spoiler. Want het verhaal zit zo ingenieus in elkaar. Dat je als lezer al meer weet bijvoorbeeld. Het verhaal gaat over de drie broers Pierre, Nils en Benjamin en hun jeugd in het vakantiehuis aan het meer ergens in Zweden. De spanning tussen de broers loopt op. Het hele boek werkt toe naar de tragedie die zich destijds heeft afgespeeld. Maar welke tragedie was dat?

Hij dacht dat hij het misschien bij het verkeerde eind had gehad. Hij dacht altijd dat mama was opgehouden te leven, maar misschien was ze alleen maar opgehouden met hem te leven, en met haar gezin.

Hun moeder is inmiddels overleden. Het contact met haar is nooit goed geweest. Ook het contact met elkaar zijn ze een beetje verloren. De reis naar het vakantiehuis is tevens een reis naar het verleden, toen ze door hun ouders volledig aan hun lot werden overgelaten.

En rouw verstomt je.
Pierre en Nils. Ik heb me zo vaak voorgenomen met jullie te praten dat ik uiteindelijk dacht dat ik het ook echt had gedaan.

Na een bezoek aan het huis van hun moeder vallen ineens alle puzzelstukje op de juiste plek. Hoe heeft het zo ver kunnen komen? Ik zou zeggen: lezen dit boek!

Fragment

Je kunt niet zomaar een urn komen halen. U doet een aanvraag waarin u verzoekt een privé-asverstrooiing uit te mogen voeren, u schrijft waar u de as wilt uitstrooien en u voegt een kaart toe of een zeekaart als u dit op zee wilt doen. Vervolgens wordt deze door het provinciebestuur bekeken en na ongeveer een week laat het dan zijn besluit weten’.
‘We hebben helaas geen week de tijd. Dit moet vandaag gebeuren.’
‘Ik laat u geen urn meegeven als ik niet weet of er toestemming is verleend door het provinciebestuur.’
‘Kunt u niet gewoon naar deze papieren kijken? Dan kunt u zien dat er niets vreemds aan de hand is. We staan namelijk een beestje onder tijdsdruk.’
‘We hebben hier een gezegde,’ zegt de man, terwijl hij de documenten op dezelfde stapel legt. ‘Alles op zijn tijd en één ding tegelijk. Als je je met dit soort zaken bezighoudt, mag je geen haast hebben.’
Nils laat een kort lachje horen. Hij stopt de papieren methodisch terug in de map en sluit deze.
‘Dit is het geval. Vandaag zou mijn moeder worden begraven. En gisteravond waren mijn broers en ik in haar flat, om te kijken of daar nog dingen van waarde waren die we wilden hebben, voordat een verhuisbedrijf alles kwam weghalen. Boven in de bureaula van mijn moeder vonden we een brief waarop stond: In geval van mijn overlijden.’

Titel: De overlevenden
Schrijver: Alex Schulman
Uitgever: De Bezige Bij

Mijn zusje en de zee – Donatella Di Pietrantonio

Volgens Lily

Soms lees je een boek dat je gewoon omver blaast. Mijn zusje en deze zee van Donatella Di Pietrantonio is zo’n boek. Het verhaal is mooi, maar hoe het geschreven is, is nog veel mooier. Op een gegeven moment zat ik twee verhaallijnen tegelijkertijd te lezen. Zo ingenieus vervlochten dat het niet één keer ingewikkeld werd. Grote klasse van deze schrijfster.

Ik keek naar Piero en naar de eenzaamheid van zijn voetsporen. Het lukte me niet een begin te achterhalen van wat ons overkwam. Ik had alle tekenen uitgewist, een hele reeks lieve afwijzingen en lichte irritaties genegeerd.

Het Italiaanse origineel heet Borg Sud. Het boek speelt in deze wijk in de plaats Pescara aan de kust van Italië. Van het begin af aan is het onduidelijk waarom de kinderen niet bij hun ouders zijn opgegroeid. En waarom ze zo’n moelijke band met hun ouders hebben. Maar gaandeweg het verhaal wordt dat duidelijker.

Met mijn zusje deelde ik een erfenis van onuitgesproken woorden, nagelaten gebaren, geweigerde zorg. En van zeldzame, onverwachte attenties. We waren dochters zonder moeder. We zijn nog steeds, net als toen, twee van huis weggelopen kinderen.

Het verhaal gaat over twee zussen, de een heet Adriana, maar hoe de vertelster van het verhaal heet wordt niet duidelijk. Hoewel ze elkaar soms jaren niet zien, hebben ze een band die ze altijd weer bij elkaar brengt. Een fantastisch boek dat je, zeker als liefhebber van Italiaanse auteurs zoals ik, moet lezen. Een aanrader!

Ik denk dat het jaloezie was dat ik me ergerde aan de vertrouwelijkheid tussen die twee, het vrijuit met elkaar praten, elkaar zo na zijn. Mijn zusje had me ingeruild voor nieuwe genegenheid.

Fragment

In de Viale Regina Margherita ging ik zo langzaam mogelijk rijden. Adriana keek verstrooid naar buiten, met gefronst voorhoofd, de foto van onze broer op haar schoot. Ik moest nu snel met haar praten, thuis zouden we Piero en het kind aantreffen en dan zou ze me helemaal niks meer vertellen.
‘Weet je dan tenminste wanneer Rafael terugkomt?’ vroeg ik voorzichtig.
Ze schudde geërgerd van nee.
‘Als je me vertelt wat er is gebeurd, kan ik je misschien helpen.’
Ze schoof weg, leunde met heel haar lichaam tegen het portier, alsof ze er schoon genoeg van had. Ze snoof en mompelde iets in zichzelf. Toen boog ze zich plotseling naar me over, haar neus bijna tegen me aan.
‘Je wilt me helpen? Hoeveel geld heb je? Rafael zit tot over zijn oren in de schulden, als je het zo graag wilt weten,’ en ze draaide zich weer van me af, met haar armen over elkaar.
Ik zweeg, overrompeld door deze onverwachte uitval.
‘Blijf je met zo’n slakkengangetje doorrijden? Misschien moet je neefje eten,’ schreeuwde ze ineens. Haar woede vibreerde door de hele auto.

Titel: Mijn zusje en de zee
Schrijver: Donatella Di Pietrantonio
Uitgever: Signatuur