Fragment

Het staat buiten kijf: ooit delft een mens het onderspit. Of je het nu wilt of niet, met het verstrijken van de tijd takelt je lichaam af. Vroeg of laat moet het zich gewonnen geven en verdwijnt het. Als het lichaam aftakelt, kan de geest (naar alle waarschijnlijkheid) ook nergens meer terecht. Ik ben me daar heel sterkt van bewust. Maar dat punt – met name het punt waarop mijn vitaliteit zich gewonnen moet geven en niet meer kan optornen tegen het gif – wil ik, al is maar heel even, uitstellen. Dat is wat ik nastreef als schrijver. Ik heb geen tijd voor een ‘burn-out’. Daarom blijf ik hardlopen, ook al zeggen ze dat ik daardoor geen echte kunstenaar ben.

Om de vijf kilometer stopte ik bij een waterbevoorradingspost om te drinken, en telkens stretchte ik plichtsbewust mijn spieren. Die waren zo hard als een stuk brood van een week oud. Ik kon niet geloven dat ze aan mij toebehoorden. Als er umeboshi in voorraad waren, at ik umeboshi. Ik had nooit gedacht dat ingemaakte pruimen zo lekker konden smaken. Het zout en de zure smaak verspreidden zich in mijn mond en doordrongen geleidelijk mijn hele lichaam.

Volgens Lily

Wat is umeboshi?

Umeboshi zijn Japanse ingemaakte zoute pruimen (of eigenlijk zijn het abrikozen).
Nog groene, Japanse pruimen (uwe) worden in aardewerken potten ingelegd in zout en daarna rood gekleurd met shiso blad. Door er nog een zwaar gewicht op te leggen wordt het vocht (umezu) onttrokken. Na een maand of drie worden ze een paar dagen op bamboematjes te drogen gelegd in de zon. Als dat drogen achterwege wordt gelaten heten ze geen umeboshi maar umezuke en zijn ze minder rimpelig.
Umeboshi wordt samen gegeten met witte rijst, maar vaak niet meer dan één of twee tegelijk. Of ze worden verstopt in sushirijst en omwikkeld met nori. Umeboshi heeft in Japan een medicinale werking en je krijgt er energie van (waar Marukami ze voor gebruikt). Beetje te vergelijken met onze augurken.
Het boek is een aanrader voor iedereen die ‘iets’ wil bereiken in het leven.