Volgens Lily
Hogere machten wordt aangeprezen als ‘een liefdesroman zoals je ze zelden nog tegenkomt’. Maar dit boek van Joost de Vries (schrijver en kunstredacteur van De Groene Amsterdammer) is veel meer dan een liefdesroman. Het is een boek dat speelt in Bandoen, Londen, Den Haag, Caïro en Parijs. Het volgt de levens van James Welmoed en Elizabeth van Elzenburg.
Elke andere vrouw zou nu tegen haar echtgenoot zeggen: ik haat het hier. Maar dit is niet zomaar een vrouw, dit is Connie, een stoïcijn, ‘negeren’ is haar mantra, tanden op elkaar, ze denkt hooguit: nog maar vierenhalf jaar, dan is James’ aanstelling hier klaar.
Joost de Vries schrijft met een enorme vaart. Soms zoals je praat (zie het fragment). Het is een meeslepende, wervelende vertelling dat zo mooi in elkaar steekt. Om jaloers op te worden. Hij springt makkelijk van het ene perspectief naar het andere. Toch blijft het een vraag wat de hoofdpersonages nu werkelijk denken…
Ze doorzochten het terrein en het bleef verbazen hoeveel soldaten er waren – gewoon, hoe ontzettend veel individuen er in een leger opgingen. Ze waren allemaal geboren. Allemaal hadden ze ouders, hadden ze levens die zich ergens afspeelden – en nu waren ze hier, met z’n allen tegelijk. Zo’n basaal idee dat je je brein er niet omheen kreeg
Hogere machten gaat over James (Welmoed) die in Bandoeng Elizabeth (Louise) ontmoet. En hoewel ze elkaar niet heel vaak zien, en met andere trouwen, blijven ze altijd in elkaars gedachte. Toch een liefdesroman. Maar het gaat ook over zoveel meer: het koloniale Bandoeng, Nederland tijdens de Tweede Wereldoorlog, het naoorlogse Den Haag. Er speelt zoveel in dit mooie verhaal. Moeilijk om uit te leggen, gewoon gaan lezen. Een absolute aanrader!
Haar handen waren nu al koud. Na twee nachten pakten ze hun koffers weer, en zou hij haar naar het station van Oxford brengen. Nog één keer keek hij naar hun hotelkamer. De lakens op het bed lagen erbij als een stad na een aardbeving.
Fragment
Louise – wat was ze formidabel. Onverslaanbaar. Letterlijk. Onverslaanbaar. Ken je dat verhaal van de Hampstead Lawn Tennisclub? Nou, Louise vond dus dat ze lid moest worden. Een handig netwerk, goed voor de kinderen, mensen die nog wel eens een portret zouden willen, et cetera. Dus zij gingen op ballotage, hoity-toity, dronken lauwe thee met melk, vous-voyeerden het bestuur, in de hoop op te schuiven in de onverbiddelijke wachtrij voor nieuwe leden. Duurde eeuwen, en toen vielen hun lidmaatschapspapieren in de bus. En dus: ze waren lid. En dus: ze mochten met beschaafde mensen een balletje slaan, theedrinken, kletsen, innig bekend raken met een vitaal sociaal netwerk. Maar toen: Louise stapte de baan op en vernietigde. Zes-nul, zes-nul. Ze kon zich niet inhouden. Niemand kreeg een game. Gênant. Heel Nederlands. Na twee maanden ontving ze geen enkele uitnodiging meer en zij dacht dat dat aan de rest lag. Niet aan haar. Nooit aan haar. Hoe kon het ooit aan haar liggen?
lilysbooksandcooks 