Volgens Lily
Boeken die als tijdschrift worden uitgegeven, meestal lees ik ze niet. Maar het is natuurlijk wel handig als je een boek mee wilt nemen op reis: het weegt weinig. Zo kwam het dat ik Tussen twee werelden van Italiaanse schrijver Franco Faggini las, een Bookazine uitgegeven door het tijdschrift Nouveau. En wat ben ik blij dat ik dat gedaan heb! Het verhaal gaat over de vijftigjarige Leo en Martino, een jongen die bij Leo in huis belandt en die hij gaandeweg als zijn zoon gaat zien. Maar Martino is geen gewone jongen.
Toen ik de lange weg terug naar huis liep, dacht ik aan Martino, die de gevolgen van dit onzichtbare syndroom zou moeten ondergaan, al had ik geen flauw idee wat die inhielden. Ik probeerde me voor te stellen hoe zijn leven, in de dagelijkse realiteit en door de jaren heen, zou kunnen veranderen.
Leo heeft zijn vrouw verloren en vindt het eigenlijk te druk in Milaan, dus hij verhuist samen met Martino die het syndroom van Asperger blijkt te hebben, naar een afgelegen huis in de bergen. Voor Martino blijkt dat een gouden zet te zijn, hij voelt zich er thuis. Hij werkt op een boerderij van buren is gek op de natuur en gaat naar school waar hij zijn diploma haalt, zelfs sneller dan zijn mede leerlingen.
Martino ging buiten op de veranda staan om naar die tientallen diepe voren te kijken die door de ski’s waren achtergelaten, wierp een blik op de thermometer die buiten hing en sprak kort en bondig zijn vonnis uit: ‘Er zou vandaag weleens iemand in de problemen kunnen komen.’
Het verhaal is zo mooi, ingetogen geschreven zonder vals sentiment. Maar toch is het ontroerend hoe die twee hun eigen ritme ontwikkelen en steun zijn voor elkaar. De personages zijn realistisch neergezet. Eigenlijk zou je ook graag eens naast die openhaard in dat huis in de bergen willen zitten.
November was voor velen een trieste, saaie maand. Wij konden niet wachten tot de wolken en de duisternis ons huis kwamen omhelzen en tot de regen, die voor de beekjes en de bossen zorgde, afkoelde en zich transformeerde tot zachte sneeuwvlokken.
Eerder las ik van Faggiani Het jaar dat Shizo Kanakuri verdween. Dat deed me destijds besluiten om niet meer van Faggiani te lezen, maar dat was dus onterecht. Tussen twee werelden is zijn debuut en een absolute aanrader! Toch bijzonder hoeveel goeie Italiaanse schrijvers er zijn.
Fragment
Voor ons allebei was zondag een rustdag, net als vroeger op kantoor, maar slechts tot op zekere hoogte, want we hadden de moestuin, het brandhout en het huis dat moest worden opgeruimd. Maar soms zaten we ook een hele middag op het gras of op de veranda. Roerloos en zwijgend keken we om ons heen, met geoefende ogen en een open geest. De bomen in het bos, het ongemaaide gras dat slechts was platgedrukt door de lichte, soepele tred van de vossen, de weerspiegeling in de waterplassen, de bergruggen voor ons en de wolken die hun buik lieten krabben door de hoogste toppen, hadden ons altijd weer iets nieuws te vertellen.
Als we niet ten prooi vielen aan een aanval van luiheid, gingen we bijna de hele dag naar het bos. Ik droeg dan een rugzak die niet onderdeed voor die van een sherpa, want ik sleepte onwaarschijnlijk veel mee om elke situatie aan de kunnen. Martino gaf echter de voorkeur aan een lichte rugzak met alleen het hoogstnoodzakelijke. Soms vond ik het net lijken alsof die rugzakken ons leven bevatten en het bezinksel van die tijd erin zat.
In het bos hielden we praktijklessen botanica, oriëntatievermogen, klimatologie, boswetenschap en sporenonderzoek. De docent was uiteraard Martino en ik was een nogal trage leerling die vaak niet goed antwoord wist te geven op zijn onverwachte vragen.
‘Je zou best meer kunnen, maar je zet je er niet voor in, je bent wispelturig. Je kijk liever naar de wolken. Zonder dat je begrijpt dat de wolken, afhankelijk van de richting en de vorm die ze aannemen, heel gevaarlijk kunnen zijn,’ zei Martino berispend. Ik wist nooit of hij het meende of het ironisch bedoelde, al hadden de artsen herhaaldelijk gezegd dat hij dat laatste niet kon.
Franco Faggiani
lilysbooksandcooks 