Volgens Lily
In Italië verscheen eerst De buitenjongen en daarna De acht bergen, het boek waarmee Paolo Cognetti wereldberoemd werd. In Nederland net andersom. De acht bergen is echter het resultaat van wat er in De buitenjongen wordt beschreven.
Ik ontmoette Paolo Cognetti tijdens de Bookclub over De buitenjongen georganiseerd door Het Literatuurhuis in het kader van het ILFU 2018 in Utrecht. Hij vertelde dat alles wat in De Buitenjongen beschreven staat waar gebeurd is. Het is zijn eigen verhaal. Remigio die in het boek wordt beschreven is in het echt zijn beste vriend. Het personage Bruno uit De acht bergen is gebaseerd op Remigio en zijn andere vriend uit de bergen, Gabriele. De naam Bruno is ontleend aan zijn imaginary friend die hij tijdens zijn jeugd bedacht.
Paolo Cognetti zat in een diepe persoonlijke crisis toen hij op 30-jarige leeftijd de film Into de wild over Chris McCandless zag. Een film die hem diep ontroerde omdat hij zoveel van zichzelf herkende in het verhaal van Chris. Ook Cognetti had de behoefte terug te gaan naar de natuur. Hij besloot zijn werk als documentairemaker op te zeggen en te vertrekken naar een afgelegen hut in de bergen.
Ik had niet zozeer behoefte om te vertrekken, als wel om terug te keren; niet om een onbekend deel van mezelf te ontdekken, als wel om een oud, diepgeworteld deel terug te vinden dat ik naar mijn idee was kwijtgeraakt.
De buitenjongen is daarmee een prachtig reisverslag over de wil om terug te keren naar de natuur, maar ook over vriendschap. Cognetti vond waar hij naar zocht. De acht bergen die hij naar aanleiding van zijn verblijf in de bergen schreef werd een enorm succes: de rechten werden aan meer dan 40 landen verkocht. Cognetti: “Writing is dreaming with open eyes.” Mooi. Absolute aanrader(s)!
Fragment
Hij vond werken fijner dan school, maar hij was beschouwend van aard en op zeker moment was hij zich bewust geworden van een ernstige beperking: de woorden die hij kende volstonden niet om te zeggen hoe hij zich voelde.
Ik bleef staan. We liepen zonder iemand tegen te komen door het laatzomerse bos. Hoe bedoel je? vroeg ik nieuwsgierig. Remigio bedoelde, legde hij uit, dat hij altijd dialect had gesproken en dat het dialect over een rijke en exacte woordenschat beschikt om plekken, gereedschappen, werkzaamheden, delen van het huis, planten en dieren mee aan te duiden, maar dat het waar het gevoelens betreft plots nogal karig en vaag wordt. Weet je wat je zegt als je somber bent? vroeg hij. Dan zeg je: het duurt maar even. De tijd, dus. Het is de tijd die maar niet verstrijkt als je somber bent. Maar je kunt het ook gebruiken als je weemoedig bent, als je je alleen voelt, als je genoeg hebt van het leven dat je leidt. Remigio had op zeker moment besloten dat die drie woorden voor hem niet volstonden, dat hij nieuwe nodig had om te zeggen hoe hij zich voelde, en was ernaar op zoek gegaan in boeken. Daarom was hij zo’n gulzige lezer geworden: hij was op zoek naar woorden die hem iets over zichzelf vertelden.
Paolo Cognetti signeert mijn boeken met onder zijn stoel Lucky, de hond die een rol speelt in zijn boek De buitenjongen, en sindsdien niet meer van zijn zijde wijkt.
lilysbooksandcooks 