Tagarchief: natuur

Ik ben een eiland – Tamsin Calidas

Geplaatst in Non-fictie door
Volgens Lily

De in de Londonse wijk Notting Hill wonende Tamsin Calidas (pseudoniem) besluit om samen met haar man Rab te verhuizen naar een klein eiland in de Schotse Hebriden, op zoek naar rust en natuur. Over hoe dat is afgelopen schrijft ze Ik ben een eiland. Want het is niet allemaal halleluja op dat eiland (Isle of Lismore).

Soms kan een bestaan strak zitten zoals een trui waar je al lang uit bent gegroeid, die je hindert in je bewegingen, waardoor je je uit wilt rekken en van het ding af wil.

Het huis op het stuk land dat ze kopen (croft) is koud en lek, de bewoners van het eiland zitten niet op ze te wachten, hun kinderwens wordt niet vervuld, Rab gaat vreemd en verdwijnt uiteindelijk ook van het eiland. Dan is Tamsin alleen, een een vrouw alleen op het eiland is al helemaal ingewikkeld. Als ook haar beste vriendin nog eens komt te overlijden, is voor Tamsin de bodem van wat ze kan verdragen bereikt. Toch blijft ze en bouwt langzaamaan toch weer een bestaan op.
Bij het lezen vraag je je wel af: wat betekent het om ergens helemaal niet bij te horen? Dat je eigenlijk niemand kunt vertrouwen. Voor Calidas is de pure natuur uiteindelijk hetgeen dat in al haar behoeftes voorziet.

Ik ben hier niet gekomen om te zwemmen. lk ben naar de zee gekomen om vast te worden gehouden.

Belangrijk daarbij is het zwemmen in de zee (in de winter letterlijk ijskoud). Als ze op haar dieptepunt zit merkt Calidas dat dit haar goed doet, vanaf dat moment neemt ze iedere dag een duik. Het maakt haar sterker. In een interview zegt Calidas over de titel van haar boek: Het echte verwerken (dealen met de werkelijkheid), moet je uiteindelijk toch alleen doen = een eiland. In het voorjaar van 2023 verschijnt het vervolg op Ik ben een eiland.

Fragment

Ik ga voedsel zoeken wanneer er niets meer in de koelkast ligt en er geen geld is om hem te vullen. Ik heb amper lang achter elkaar door kunnen werken, toen ik eigenlijk voluit door had moeten werken, mijn schaarse middelen zijn op, en de betalingsherinneringen blijven maar binnenkomen. Er zijn te veel valse starts en gedwongen stops geweest door constante pijn en complicaties met mijn handen, en mijn situatie wordt nog hachelijker wanneer mijn longen weer ziek worden en mijn lichaam het weer opgeeft.
‘Als het zo zwaar is, waarom pak je je boeltje dan niet bij elkaar en ga je ervandoor?’ vraagt een buurman.
Op dit dieptepunt in mijn leven zou ik wel willen dat dat kon. Maar wanneer een huwelijk kapotgaat, is er vaak een langere periode waarin je de financiële lasten die je daarvoor samen droeg, niet gelijk kunt verdelen. Ik ben, kortom, blut. Het is overweldigend om financieel zo diep te zinken. De gedachte aan een verhuizing kan ik niet aan. Bestaan is al moeilijk genoeg, laat staan dat ik ook nog zo’n grote beslissing zou moeten nemen en uitvoeren. Ik zou wel willen dat ik me sterker voel met genoeg geestelijke veerkracht om dat soort ondernemingen aan te kunnen.

Camsin Talidas
Titel: Ik ben een eiland
Schrijver: Camsin Talidas
Uitgeverij: Pluim
Advertentie

De hemel verslinden – Paolo Giordano

Geplaatst in Romans door

image (43)

Volgens Lily

Inmiddels heb ik alle boeken van Paolo Giordano gelezen, en kan ik wel zeggen dat het een van mijn lievelingsschrijvers is. De hemel verslinden is weer een heerlijk boek om te lezen. Het gaat over de drie broers Nicola, Bern en Tomasso die wonen bij Cesare en zijn vrouw op een masseria (boerderij) is Puglia. Teresa, die in Turijn woont, komt iedere zomervakantie bij haar oma op bezoek die naast de masseria woont. Teresa ontmoet de jongens daar voor het eerst als ze 15 jaar is. Bern is direct speciaal voor haar en dat zal daarna altijd zo blijven. Het boek eindigt wanneer Teresa 32 is en veel heeft verloren, maar een stuk wijzer is. Ik ga verder niets verklappen.

Niet vertellen, smeekte ik in stilte, terwijl hij doorpraatte, hou dit geheim nou tenminste voor ons tweeën. Maar hij ging maar door, want ook het privé-eigendom van herinneringen moest in de masseria worden afgeschaft.

Er zitten veel tegenstellingen in het boek. Bijvoorbeeld die tussen het zakelijke en gefortuneerde noorden van Italië en het armere, landelijke Zuid-Italië. En die tussen niet geloven en wel geloven. Voor Giordano was het belangrijk om het onderwerp zingeving van het leven er in te verwerken. Voor hem is dat het probleem van de jongeren tegenwoordig: hoe geef je zin aan je leven? En wanneer je iets gevonden hebt om je leven zin te geven, ligt fundamentalisme dan niet op de loer?
Het hele boek is in de ik-vorm geschreven, vanuit Teresa. Giordano heeft iets moeten verzinnen om de delen van het verhaal waar Teresa niet bij was (en dat zijn er best veel) toch op papier te krijgen. Dit is direct het mankement van het boek, het komt nogal gezocht over en is soms verwarrend.
Maar al met al was het weer een heerlijk verhaal! Aan het eind zelfs zo sentimenteel dat ik bij het dichtslaan van het boek een traantje weg moest pinken. Een aanrader!

Fragment

Als ze me misten, lieten ze het in elk geval niet merken. Wanneer we elkaar weer zagen, raakten we elkaars wangen of handen niet aan, we vroegen elkaar niet hoe het de afgelopen maanden was geweest. Ik maakte voor hen gewoon deel uit van de natuur, ik was een verschijnsel dat kwam en ging met de seizoenen, waar je niet te veel bij stil hoefde te staan.
Toen ik ze beter leerde kennen, begreep ik dat het verstrijken van de tijd voor hen anders was dan voor mij, of liever gezegd, hij verstreek helemaal niet. Elke dag bestond uit ’s ochtends drie uur theoretische studie en ’s middags drie uur werken, behalve ’s zondags. Zelfs ’s zomers veranderde dat ritme niet. Daarom kwam ik ’s ochtends niet op de masseria, ik raakte liever niet verzeild in de lessen van Cesare, want die konden me makkelijk het gevoel geven dat ik dom was. Hij had het over scheppingsverhalen, het driehoek-enten of spleet-enten van fruitbomen, over de Mahabharata, allemaal dingen waar ik niets van wist.
Zo nu en dan zonderden de jongens zich een voor een met hem af. Dan gingen ze in de schaduw van een grote steeneik zitten praten. Om de waarheid te zeggen was het altijd Cesare die praatte, Bern, Tomasso of Nicola knikte alleen maar. Op een dag zei Cesare dat, als ik zin had om een beetje te praten, ik welkom was. Ik bedankte hem, maar had nooit de moed om bij hem onder de boom te gaan zitten.

image (45)

Titel: De hemel verslinden
Schrijver: Paolo Giordano
Uitgever: De Bezige Bij
isbn: 97899403132600

 

De buitenjongen – Paolo Cognetti

Geplaatst in Romans door

buitenjongen_c1d

Volgens Lily

In Italië verscheen eerst De buitenjongen en daarna De acht bergen, het boek waarmee Paolo Cognetti wereldberoemd werd. In Nederland net andersom. De acht bergen is echter het resultaat van wat er in De buitenjongen wordt beschreven.

Ik ontmoette Paolo Cognetti tijdens de Bookclub over De buitenjongen georganiseerd door Het Literatuurhuis in het kader van het ILFU 2018 in Utrecht. Hij vertelde dat alles wat in De Buitenjongen beschreven staat waar gebeurd is. Het is zijn eigen verhaal. Remigio die in het boek wordt beschreven is in het echt zijn beste vriend. Het personage Bruno uit De acht bergen is gebaseerd op Remigio en zijn andere vriend uit de bergen, Gabriele. De naam Bruno is ontleend aan zijn imaginary friend die hij tijdens zijn jeugd bedacht.

Paolo Cognetti zat in een diepe persoonlijke crisis toen hij op 30-jarige leeftijd de film Into de wild over Chris McCandless zag. Een film die hem diep ontroerde omdat hij zoveel van zichzelf herkende in het verhaal van Chris. Ook Cognetti had de behoefte terug te gaan naar de natuur. Hij besloot zijn werk als documentairemaker op te zeggen en te vertrekken naar een afgelegen hut in de bergen.

Ik had niet zozeer behoefte om te vertrekken, als wel om terug te keren; niet om een onbekend deel van mezelf te ontdekken, als wel om een oud, diepgeworteld deel terug te vinden dat ik naar mijn idee was kwijtgeraakt.

De buitenjongen is daarmee een prachtig reisverslag over de wil om terug te keren naar de natuur, maar ook over vriendschap. Cognetti vond waar hij naar zocht. De acht bergen die hij naar aanleiding van zijn verblijf in de bergen schreef werd een enorm succes: de rechten werden aan meer dan 40 landen verkocht. Cognetti: “Writing is dreaming with open eyes.” Mooi. Absolute aanrader(s)!

Fragment

Hij vond werken fijner dan school, maar hij was beschouwend van aard en op zeker moment was hij zich bewust geworden van een ernstige beperking: de woorden die hij kende volstonden niet om te zeggen hoe hij zich voelde. 

Ik bleef staan. We liepen zonder iemand tegen te komen door het laatzomerse bos. Hoe bedoel je? vroeg ik nieuwsgierig. Remigio bedoelde, legde hij uit, dat hij altijd dialect had gesproken en dat het dialect over een rijke en exacte woordenschat beschikt om plekken, gereedschappen, werkzaamheden, delen van het huis, planten en dieren mee aan te duiden, maar dat het waar het gevoelens betreft plots nogal karig en vaag wordt. Weet je wat je zegt als je somber bent? vroeg hij. Dan zeg je: het duurt maar even. De tijd, dus. Het is de tijd die maar niet verstrijkt als je somber bent. Maar je kunt het ook gebruiken als je weemoedig bent, als je je alleen voelt, als je genoeg hebt van het leven dat je leidt. Remigio had op zeker moment besloten dat die drie woorden voor hem niet volstonden, dat hij nieuwe nodig had om te zeggen hoe hij zich voelde, en was ernaar op zoek gegaan in boeken. Daarom was hij zo’n gulzige lezer geworden: hij was op zoek naar woorden die hem iets over zichzelf vertelden.

paolo_cognetti_076

Paolo Cognetti signeert mijn boeken met onder zijn stoel Lucky, de hond die een rol speelt in zijn boek De buitenjongen, en sindsdien niet meer van zijn zijde wijkt.

Titel: De buitenjongen
Schrijver: Paolo Cognetti
Uitgever: De Bezige Bij
isbn: 9789403122304

De acht bergen – Paolo Cognetti

Geplaatst in Romans door

acht_bergen_bb4

Volgens Lily

In De acht bergen van Paolo Cognetti staat de vriendschap tussen twee jongens centraal en hun levenslange zoektocht naar geluk. De een uit Milaan en de ander opgegroeid in de bergen. Wat kunnen die van elkaar leren? Een heleboel blijkt uit dit ontzettend mooie boek over eenzaamheid, vader-zoon-relatie, het lot en nog veel meer. Het verhaal is grotendeels gebaseerd op dat van de auteur zelf. Cognetti heeft er fictie van gemaakt, ‘zodat hij zich niet alleen vragen kan stellen, maar er in een romanvorm ook de antwoorden bij voor kan stellen’. Dit boek is een aanrader! Inmiddels verscheen De buitenjongen, dat een logisch vervolg is op De acht bergen.

Afgelopen week reed ik via de Italiaanse Alpen en Zwitserland naar huis van vakantie, ik heb diverse keren naar boven gekeken om me voor te stellen dat daarboven het huis staat dat ze gebouwd hebben…

Fragment

Het middelpunt van míjn wereld was in die jaren het huis dat we samen hadden gebouwd. Ik bracht er lange periodes door, van juni tot oktober, en af en toe nam ik er vrienden mee naartoe, die er meteen verliefd op werden, en zo verkreeg ik daar boven het gezelschap waar het me in de stad altijd aan had ontbroken. Doordeweeks was ik alleen, ik las, schreef, hakte hout en zwierf over de oude paden. Eenzaamheid werd een vertrouwde toestand voor me. Fijn, tot op zekere hoogte. Maar ’s zomers was er op zaterdag altijd wel iemand die me kwam opzoeken, en dan leek het huis niet langer op een kluizenaarshut en werd het een van de berghutten waar ik ooit met mijn vader kwam. Met wijn op tafel, een brandende kachel, vrienden die tot ’s avonds laat zaten te bomen en het gevoel ver wegte zijn van de bewoonde wereld dat ons voor één nacht verbroederde. De hut koesterde zich in het vuur van die intimiteit, en ik had het gevoel dat die er tussen twee bezoeken door de gloed van vasthield.

Hier de link naar het filmpje dat gemaakt werd voor het boekenpanel van De Wereld Draait Door die De acht bergen in september 2017 bespraken.

Titel: De acht bergen
Schrijver: Paolo Cognetti
Uitgever: De Bezige Bij
isbn: 9789023466413