Volgens Lily

Inmiddels heb ik alle boeken van Paolo Giordano gelezen, en kan ik wel zeggen dat het een van mijn lievelingsschrijvers is. De hemel verslinden is weer een heerlijk boek om te lezen. Het gaat over de drie broers Nicola, Bern en Tomasso die wonen bij Cesare en zijn vrouw op een masseria (boerderij) is Puglia. Teresa, die in Turijn woont, komt iedere zomervakantie bij haar oma op bezoek die naast de masseria woont. Teresa ontmoet de jongens daar voor het eerst als ze 15 jaar is. Bern is direct speciaal voor haar en dat zal daarna altijd zo blijven. Het boek eindigt wanneer Teresa 32 is en veel heeft verloren, maar een stuk wijzer is. Ik ga verder niets verklappen.

Niet vertellen, smeekte ik in stilte, terwijl hij doorpraatte, hou dit geheim nou tenminste voor ons tweeën. Maar hij ging maar door, want ook het privé-eigendom van herinneringen moest in de masseria worden afgeschaft.

Er zitten veel tegenstellingen in het boek. Bijvoorbeeld die tussen het zakelijke en gefortuneerde noorden van Italië en het armere, landelijke Zuid-Italië. En die tussen niet geloven en wel geloven. Voor Giordano was het belangrijk om het onderwerp zingeving van het leven er in te verwerken. Voor hem is dat het probleem van de jongeren tegenwoordig: hoe geef je zin aan je leven? En wanneer je iets gevonden hebt om je leven zin te geven, ligt fundamentalisme dan niet op de loer?
Het hele boek is in de ik-vorm geschreven, vanuit Teresa. Giordano heeft iets moeten verzinnen om de delen van het verhaal waar Teresa niet bij was (en dat zijn er best veel) toch op papier te krijgen. Dit is direct het mankement van het boek, het komt nogal gezocht over en is soms verwarrend.
Maar al met al was het weer een heerlijk verhaal! Aan het eind zelfs zo sentimenteel dat ik bij het dichtslaan van het boek een traantje weg moest pinken. Een aanrader!

Fragment

Als ze me misten, lieten ze het in elk geval niet merken. Wanneer we elkaar weer zagen, raakten we elkaars wangen of handen niet aan, we vroegen elkaar niet hoe het de afgelopen maanden was geweest. Ik maakte voor hen gewoon deel uit van de natuur, ik was een verschijnsel dat kwam en ging met de seizoenen, waar je niet te veel bij stil hoefde te staan.
Toen ik ze beter leerde kennen, begreep ik dat het verstrijken van de tijd voor hen anders was dan voor mij, of liever gezegd, hij verstreek helemaal niet. Elke dag bestond uit ’s ochtends drie uur theoretische studie en ’s middags drie uur werken, behalve ’s zondags. Zelfs ’s zomers veranderde dat ritme niet. Daarom kwam ik ’s ochtends niet op de masseria, ik raakte liever niet verzeild in de lessen van Cesare, want die konden me makkelijk het gevoel geven dat ik dom was. Hij had het over scheppingsverhalen, het driehoek-enten of spleet-enten van fruitbomen, over de Mahabharata, allemaal dingen waar ik niets van wist.
Zo nu en dan zonderden de jongens zich een voor een met hem af. Dan gingen ze in de schaduw van een grote steeneik zitten praten. Om de waarheid te zeggen was het altijd Cesare die praatte, Bern, Tomasso of Nicola knikte alleen maar. Op een dag zei Cesare dat, als ik zin had om een beetje te praten, ik welkom was. Ik bedankte hem, maar had nooit de moed om bij hem onder de boom te gaan zitten.

Titel: De hemel verslinden

Schrijver: Paolo Giordano

Uitgever: De Bezige Bij

isbn: 97899403132600