Volgens Lily
Normale mensen draait om 4 jaar uit het leven van Connell en Marianne. Twee jonge mensen die opgroeien in hetzelfde stadje in West-Ierland. In het begin is Connell (die uit een arm gezin komt) de populaire jongen op school en Marianne (die uit een rijk gezin komt) een vreemde eend. Wanneer ze allebei gaan studeren in Dublin verandert dat: Marianne wordt volledig meegezogen in het studentenleven terwijl Connell het moeilijk krijgt en op een gegeven moment ook weer thuis gaat wonen. Maar ze hebben en houden een bijzondere band. Het hele boek vraag je jezelf af: zullen ze elkaar krijgen of niet? Of kunnen ze elkaar veranderen of niet? Saai? Nee!
Prachtig zijn de humorvolle passages zoals wanneer Connell Emma van Jane Austen leest in de bibliotheek en daarmee moet stoppen omdat de bibliotheek sluit:
Het verbaast hem dat hij zo opgaat in de dramatiek van romans. Het voelt intellectueel niet-serieus om je bezig te houden met de vraag of fictieve mensen al dan niet met elkaar trouwen. Maar zo is het: literatuur doet wat met hem.
De Ierse Sally Rooney, slechts 27 jaar oud toen ze dit schreef, kan werkelijk schitterend schrijven. Ze schrijft zonder veel drama en poespas (nergens aanhalingstekens bijvoorbeeld), maar weet een verhaal neer te zetten dat onder je huid gaat zitten. Want er is wel degelijk drama; er speelt iets in het leven van Marianne wat niet echt wordt benoemd, maar wat je gaandeweg het verhaal gaat voelen. Normale mensen is geen normaal liefdesverhaal, maar een hele bijzondere met een mooi, ontroerend eind. Rooney speelt met de tijd, springt voor- en achteruit waardoor ze de spanning continu weet vast te houden. Een absolute aanrader! En wat fijn dat ze nog zo jong is, kunnen er nog heel veel mooie boeken volgen…
Fragment
Mariannes klasgenoten lijken het op school leuk te vinden, normaal. Elke dag hetzelfde uniform aantrekken, zich altijd aan de arbitraire regels houden, in de gaten worden gehouden en op wangedrag worden gecontroleerd, voor hen is dat normaal. Ze ervaren school niet als een onderdrukkende omgeving. Vorig jaar heeft Marianne een aanvaring gehad met Kerriga, de geschiedenisleraar, toen hij had gezien dat ze onder de les uit het raam keek, en niemand in de klas viel haar bij. Ze vond het ronduit krankzinnig dat ze elke ochtend verkleedkleren aan moest, de hele dag een enorm gebouw door werd gejaagd en niet eens mocht kijken waar ze wilde, dat zelfs haar oogbewegingen onder de jurisdictie van de school vielen. Je leert niets als je zit de dagdromen en naar buiten te kijken, had Kerrigan gezegd. Marianne was driftig geworden en had teruggesnauwd: Hou uzelf niet voor de gek, van u leerde ik toch al niets.
Connell zei laatst dat hij dat nog wist en dat hij vond dat ze wel erg hard tegen Kerrigan was uitgevallen, want hij was een van de redelijkste leraren. Maar ik snap wel wat je bedoelt, had hij eraan toegevoegd. Dat je je op school een beetje gevangen voelt, dat snap ik wel. Hij had je gewoon naar buiten moeten laten kijken, dat ben ik met je eens. Daar deed je niemand kwaad mee.
lilysbooksandcooks 