Volgens Lily
Met De voorlezer van 6:27 schreef Jean-Paul Didierlaurent zijn debuutroman. Een fantastisch klein verhaal over Guylain Vignolles die een onopvallend en eenzaam bestaan leidt samen met zijn goudvis. Voor zijn merkwaardige beroep durft hij niet uit te komen (zelfs zijn moeder weet niet wat hij exact doet). Maar achter de stille buitenkant van Guylain gaat een passie schuil: die voor boeken en voor lezen. In de trein van 6:27 die hem dagelijks naar zijn werk brengt, leest hij willekeurige passages voor en daar genieten veel passagiers van mee. Zo’n verhaal zet hem op het spoor van een vrouw die hij koste wat het kost in het echt wil ontmoeten. Het verhaal eindigt met een fantastisch plot. Ik heb vooral genoten van de stukken waarin hij voorleest in een bejaardentehuis, hilarisch!
Een zwerm omaatjes streek neer op de stoep, zodra ze hem in het oog kregen, en fladderden klapperend met al hun loszittende gebitjes vrolijk tsjilpend om hem heen. Hij zou er zijn hoofdpijn bijna van vergeten.
De voorlezer van 6:27 is werkelijk een magisch verhaal, heb niet eerder een boek gelezen dat hier op lijkt, volstrekt uniek. In het begin heb je nog even zoiets van waar gaat dit verhaal naartoe, maar in de loop van het boek wordt het verhaal steviger en lees je het in één ruk uit (het heeft ook maar 183 bladzijdes). Waarom het overal vergeleken wordt met Amélie, snap ik niet, omdat het ook Frans is? Zeker een aanrader!
Fragment
‘Tien volle minuten al klonk de stem van Yvonne Pinchard in de oren van de priester. Het sierlijk bewerkte roostertje waarachter pater Duchaussoy zat was machteloos tegenover de onophoudelijke stroom gefluisterde zinnen die in grote golven lettergrepen en woorden van de ene naar de andere kant van de biechtstol spoelden. Haar dreinerige stemgeluid was zwanger van spijt en berouw. Van tijd tot tijd mompelde de geestelijke een bemoedigend en discreet ‘ja’. Na tientallen jaren in het priesterambt had hij de biecht afnemen tot een kunst verheven en wist hij zijn biechtelingen zonder ze ooit in de rede te vallen aan te sporen door te gaan. Zachtjes over de gloeiende kolen blazen, de zonde oprakelen tot de boetedoening volgde. Ze nooit met zelfs maar een vermoeden van vergeving tegemoetkomen. Nee, ze tot het bittere eind laten doorgaan, tot ze uiteindelijk zelf bezweken onder de last van hun eigen berouw. De vlotte start van haar biecht ten spijt, had Yvonne Pinchard nog zeker vijf minuten nodig om haar ziel te ontlasten. Met zijn rug tegen de achterwand geleund, onderdrukte de man van het geloof de zoveelste geeuw, terwijl zijn maag rommelend protesteerde. De oude geestelijke had honger. In zijn eerste jaren als priester had hij geleerd op de avond van de biecht niet meer dan een sobere maaltijd te nuttigen. Meestal stelde hij zich tevreden met een eenvoudige salade gevolgd door fruit dat in dat seizoen toevallig voorhanden was. Niet meer eten dan strikt noodzakelijk was en ruimte houden voor de rest. De last van de zonde was geen loze metafoor. O god nee! Twee uur biechtwake konden je evenzeer verzadigen als een communiebanket. Een gootsteenafvoer, dat was hij, als hij samen met God opgesloten zat in die krappe ruimte. Een afvoer, niet meer en niet minder, een sifon die met zijn metalen hals al het vuil van de wereld moest verzwelgen.’
lilysbooksandcooks 