Volgens Lily
In eerste instantie zag ik op tegen dit bijna 600 pagina tellende boek Wees onzichtbaar van Murat Isik. Maar als het dan op de leeslijst staat van de leesclub dan doe je het toch. En daarom hou ik zo van leesclubs: want je leest boeken die je zelf nooit gepakt zou hebben. En wat pakte het hier goed uit, want wat is dit een fantastisch boek! Mooi verteld, goed geschreven en nergens vervelend. Het is een echte coming-of-age roman, waarin de hoofdpersoon Metin, van Turkse komaf, opgroeid in de Bijlmer bij een vreselijke vader en een moeder die er niets van durft te zeggen. Maar gaandeweg het verhaal worden de rollen omgedraaid. Moeder ontwikkelt zich en verwerft zich een plek in de Nederlandse maatschappij en vader komt hier juist steeds verder vanaf te staan. Een moeilijk, soms hartverscheurend verhaal dat toch een prachtig einde kent.
Vroeger kwam ik regelmatig in de Bijlmer en vond het een fascinerende plek, al die culturen bij elkaar en dat vele groen waarin die eindeloze rijen flats. Maar de achtergrond van het ontstaan van deze wijk heb ik nooit meegekregen en dit wordt in Wees onzichtbaar mooi beschreven. Murat Isik komt er nog steeds graag, hoewel grote delen er compleet anders uitzien inmiddels.
Het originele boek zoals in eerste instantie door Isik beschreven behelsde maar liefst 1200 pagina’s. Met de 600 pagina’s die hij dus heeft moeten schrappen gaat hij misschien nog wel eens iets doen heeft hij al aangegeven. Het boek kreeg de Libris Literatuurprijs 2018 en er zijn inmiddels 100.000 exemplaren van verkocht. Een absolute aanrader!
Fragment
De schaamte verdween niet. In mijn hoofd hoorde ik mezelf keer op keer ‘meneer Mutlu’ roepen terwijl ik achter mijn vader aanliep in het winkelcentrum. En steeds zag ik zijn gezicht weer voor me. Hij had verbaasd gekeken, of was het ontgoocheld? Ik wist alleen dat hij er met gedachten niet bij kon dat zijn enige zoon hem in het openbaar geen ‘baba’ noemde maar hem aansprak op de formeelst denkbare wijze. Ik hield mezelf voor dat het zijn schuld was dat onze relatie zich zo had ontwikkeld, en inwendig vervloekte ik hem opnieuw, voor hoe hij als een onverbeterlijke celibatair zijn eigen leven leefde terwijl mijn moeder probeerde te voorkomen dat het wankele bouwwerk dat ons gezin moest voorstellen, voorgoed in elkaar zou storten. (…)
Veel later dan goed voor me was, zag ik in dat hij niet alleen verantwoordelijk was voor de continue onrust in ons leven, maar dat hij bovenal voor een constant gevoel van onveiligheid had gezorgd. Nog voordat mijn school een onveilige plek was geworden, nog voordat het definitieve verval in onze wijk was ingetreden, had hij er eigenhandig voor gezorgd dat het thuis onveilig was. Het meest verwoestende effect was dat hij ons op die manier klein hield, dat hij onze karakters steeds meer verboog tot er niets meer te verbuigen viel.
Bijlmermeer
lilysbooksandcooks 