Volgens Lily
Na Het zoutpad was ik toch nieuwsgierig naar hoe het verder zou gaan met Moth en Raynor Winn. Na het lopen van het bekende South West Coastal Path moeten ze weer zien te wennen aan het leven in een huis. Een huis dat ze aangeboden krijgen, want geld om zelf iets te huren hebben ze nauwelijks. Moth gaat colleges volgen op de universiteit en Raynor schrijft haar herinneringen aan het zoutpad op. In eerste instantie voor Moth, omdat hij momenten van geheugenverlies heeft. Maar wanneer het script bij een uitgever terecht komt, blijkt het een daverend succes te zijn. De magere jaren zijn over.
Voor het eerst in IJsland zette ik de wifi aan en keek even door de enorme hoeveelheid binnenkomen mail. Er zat er een van mijn literair agent tussen. Der Salzpfad had in Duitland de top tien bereikt en er was over ons geschreven in een veelgelezen tijdschrift. Een selfie van ons, dakloos maar lachend met de vuurtoren van Godrevy op de achtergrond, was nu te zien in alle tijdschriftrekken van Duitsland.
En ze gaan weer lopen, dit keer in IJsland. Met vrienden die ze tijdens het lopen van het zoutpad zijn tegengekomen. En dan merk je dat ze weer helemaal in hun element zijn. Zo mooi om te lezen hoe de liefde voor het ruige landschap en de liefde voor het lopen en in de natuur zijn mensen zo kan doen opleven.
“Hai! Wat een uitzicht, hè.’ Ik had de trekkersgewoonte om iedereen te groeten meteen weer opgepakt en kreeg antwoord in talen en accenten die ik nooit eerder had gehoord, een terloopse erkenning van mensen die elkaar in de vrije natuur tegenkomen.
In 2020 was ik aanwezig bij het interview dat Twan Huys had met Raynor Winn over het succes van Het zoutpad (zie foto hieronder). Wat me daar o.a. van is bijgebleven is het feit dat Raynor en Moth tijdens het lopen merkten dat er wordt neergekeken op daklozen. Toen Raynor en Moth niet meer vertelden dat ze dakloos waren, maar dat ze een sabbatical hadden genomen, was iedereen ineens vol bewondering. Bizar.
Fragment
Alle drie verdwenen over de gekartelde rotsrand van een platte heuveltop. Ik stond alleen op de winderige helling, voor mijn gevoel net zo dicht bij de anderen die boven op de heuvel hun lunch aan het uitpakken waren als bij de gletsjer die hier duizenden jaren geleden een klassieke u-vormige vallei had uitgekerfd. En tegelijk bij de herten die we hadden horen zingen op de berghelling bij Lochan Tuath. En bij de groene steentjes die we hadden gevonden op het strand van de Bay at the Back of the Ocean. Al die momenten voelden groots en aanwezig in de lucht die door de vallei waaide en in het water dat door de rivier stroomde. Het was iets wat zich roerde in de achtergrond van de stromende elementen lucht en water, het gevoel van de aarde in beweging zonder besef van tijd. Ik had eens gelezen dat tijd niet echt bestaat. Tijd is een constructie, door mensen bedacht om veranderingen aan te geven. Vanuit die waarheid ervoer ik de helling waarop ik stond als een plek buiten de tijd, waar alle dingen bestonden en niets verloren was gegaan, maar hooguit een nieuwe vorm had gekregen.
Internationale Literatuur Festival Utrecht, 2020
lilysbooksandcooks 