Volgens Lily
Wat een leuk boek weer van Ernest van der Kwast. We volgen het uitgebluste huwelijk van Peter en Kee die met hun twee kinderen in Rotterdam wonen. Peter raakt van de een of de andere dag zijn baan kwijt, maar vertelt dit niet tegen zijn vrouw omdat hij in haar ogen toch al niets goed kan doen.
Kee dacht aan een uitspraak die ze ergens had gelezen, in een krant, in een interview. Ze was vergeten met wie het gesprek was. Een advocaat of een bekende longarts. Hij had gezegd: ‘We leven twee keer zo lang als vroeger. Daar hoort ook een tweede huwelijk bij.’
Per toeval ontmoet Peter Ilyas, een jongen die het niet heeft meegezeten in zijn leven. Peter probeert Ilyas te helpen zijn leven weer op de rit te krijgen. Maar gaat dit lukken? Het is mooi te lezen hoe Ilyas van Peter leert, maar andersom ook. In het echt helpt Van der Kwast als Rotterdamse Douwer ook jongeren die in de knoop zitten met het maatschappelijk systeem. Een prachtige organisatie: https://rotterdamsedouwers.nl/ik-wil-helpen/
Hij voelde hoe de tijd verstreek, hoe de seconden zich ophoopten. Het was alsof een shovel hem bedolf onder een enorme massa. Hij tilde een bloemkool op. Hij had er meteen spijt van. Waarom zou er onder een bloemkool een bakje bavarois liggen?
Bij het lezen van Ilyas schoot ik regelmatig in de lach, zoals ik dat eigenlijk altijd moet als ik een boek van Van der Kwast lees. Zijn boeken zijn zo heerlijk lichtvoetig en vol met humor geschreven, terwijl de opgetekende onderwerpen vaak zeer serieus zijn. Want eerlijk of niet: welk huwelijk is na 15 jaar nu niet beland in een sleur waarbij je vaak denkt: “Is dit het nou?”
‘Baudelaire heeft een museum ooit vergeleken met een bordeel,’ zei Peter terwijl hij met grote passen door de zaal liep.
‘Wat?’
‘Er zijn meer schilderijen die iets met jou willen dan jij iets met hen.’
Peter werkt(e) bij Museum Boijmans van Beuningen in Rotterdam. In het boek krijg je een inzage in de kunstwereld en in verschillende schilderijen. Dus naast vermakelijk is het boek ook nog leerzaam. Ik zou zeggen: lezen allemaal!
Fragment
‘Wat is dit nou weer?’ had Peter gezegd. Ze zaten aan de eettafel met elkaar, en er was vrede geweest totdat Peters blik op iets of tafel was gevallen. ‘Kan iemand uitleggen wat dit is?’
‘Zout,’ zei Kee. ‘Dit is zout.’
‘Abnormaal zout.’
‘Het is Himalayazout.’
Peter keek naar het doorzichtige plastic vaatje. De inhoud was lichtroze van kleur. ‘Waar is het andere zout?’
‘Dat is op.’
Tristen en Ewan hadden hun bestek neergelegd. Ze keken naar de navulbare zoutmolen op tafel, zoals anderen zouden kijken naar een bom.
‘Ik wil dit zout niet.’
‘Er is geen ander zout,’ zei Kee.
Peter schudde zijn hoofd. ‘Waarom heb je in hemelsnaam Himalayazout gekocht?’
Er kwam een antwoord van Kee, maar hij liet haar niet uitpraten.
‘Ik wil geen miljoenen jaren oud zout,’ zei hij. ‘Ik wil normáál zout. Tafelzout.’
‘Wat is er mis met Himalayazout?’
‘Alles! Alles wat aan zout mis kan zijn.’
‘O, mijn god.’
Peter pakte het plastic vaatje op. ‘Dit zout,’ zei hij, ‘pretendeert beter te zijn dan ander zout, terwijl het precies hetzelfde smaakt en net zo ongezond is.’
‘In Himalayazout zitten veel meer mineralen dan in tafelzout.’
‘Ik geloof er niet in.’
‘Het is schoner dan zeezout.’
‘Ik geloof er niet in!’ Hij riep het nu.
‘Maar waar geloof jij wel in, Peter?’
lilysbooksandcooks 