Volgens Lily
Soms lees je een boek waarvan je niet weet van je ervan moet vinden. Hoe alles moest beginnen van Thomas Verbogt is zo’n boek. Met dit boek stond hij op de shortlist van de Libris Literatuurprijs 2018 (dit voor de tweede keer, want met het boek Als de winter voorbij is uit 2016 lukte hem dit ook al). Terwijl ik het las merkte ik dat het verhaal me niet echt pakte. Toen ik de recensies later las en dat goed op me in liet werken, merkte ik dat mijn waardering toenam. Sommige stukken heb ik nog eens nagelezen en ik ben eruit: het verhaal doet me niet veel, maar de schrijfstijl vind ik – over het algemeen – mooi. Er zijn namelijk ook wel beschrijvingen die me irriteren, zoals “niemand heeft van die nijdige billen” of “Lucia was zo teer, zo teer. Wat zij voelde als we elkaar kusten, wist ik niet, maar ik was met haar teerheid verbonden.” En het is hier en daar ook wel wat zweverig. Het probleem verder is, is dat er niet echt iets verrassends gebeurt in het verhaal, het meandert maar een beetje voort, maar dat is zoals het leven zelf zegt Verbogt: “Omdat ons leven uit dergelijke kleine verhalen bestaat. We hebben natuurlijk wel grote plannen, maar veel verder dan kleine verhalen komen we niet.” En dat klopt natuurlijk ook. Wanneer je het boek op die manier leest, en niet teveel ‘verhaal’ verwacht, is het een mooi geschreven boek over een verloren liefde, over het zoeken naar geluk en het accepteren van het leven zoals het komt. En dan heeft het op de laatste pagina’s toch nog iets spectaculairs te bieden. Aanrader!
Ik wilde niet naar tante Emma, want ik moest me concentreren op wat het afscheid van Licia bij me teweegbracht. Ik wilde aandachtig lijden.
Fragment
Ik wil het tegenhouden, maar kan het niet, het is een overweldigend gevoel van ontroering, het golft door me heen, maakt mijn ogen vochtig en warm, vervult me zo sterk dat ik even moeite heb met ademen. Een paar keer overkwam met het eerder in mijn leven. Het heeft met geluk te maken en de paar seconden die dat geluk nodig heeft om geluk te zijn, om dan weer te vervagen en een herinnering te worden die zich nauwelijks laat verwoorden omdat ieder woord dat ervoor te bedenken valt het tekortdoet. Het is ook de gedachte dat nu alles op mag houden, want beter kan het leven niet zijn en hierna is het leven alleen nog maar een verhaal dat je leest en zo nu en dan meemaakt, maar wat het leven leven maakt, is nu, deze paar seconden die zo kolossaal van omvang zijn en gedurende die paar seconden eeuwiger dan de eeuwigheid lijken. Dit is het, dit is alles, alles, alles.
Thomas Verbogt
lilysbooksandcooks 