Volgens Lily
De Napolitaanse romans van Elena Ferrante heb ik verslonden! Gebeurde er veel in? Nee, maar de manier van schrijven van Ferrante vind ik gewoon fantastisch. Ook in de roman Het leugenachtige leven van volwassenen is het weer prachtig. De dertienjarige Giovanna leidt een perfect leventje tot dat haar gezin uit elkaar valt. Tegelijkertijd ontmoet Giovanna haar tante Vittoria voor het eerst. Vittoria die door haar ouders met man en macht bij Giovanna is weggehouden, maar een ongelooflijke aantrekkingskracht op Giovanna krijgt.
Vittoria leek me van zo’n onverdraaglijke schoonheid dat haar lelijk vinden een noodzaak werd.
Dit boek speelt zich ook weer af in Napels. Prachtig beschrijft Ferrante de straten en wijken in deze enorme stad. Leuk natuurlijk omdat ik daar vorig jaar ook was. In de wijk Posilippo die ook in het boek beschreven wordt.
Ik zocht naar verklaringen om me te ontworstelen aan de indruk dat bepaalde intelligente mensen een gebrekkige intelligentie hadden.
Het leugenachtige leven van volwassenen gaat over nieuwe vriendschap, de eerste stappen naar volwassenheid. Vriendjes, adoratie, de eerste keer. En nog veel meer. Want dat is Ferrante ten voeten uit: vele thema’s worden van diverse kanten bekeken.
Op die momenten herkende ik haar, ik voelde haar verdriet als ze zo vastliep, ik bedacht dat als Roberto haar ineens duidelijk zou maken dat ze het ene domme ding na het andere uitkraamde en dat haar stem voor hem klonk als het gekras van een spijker op een staalplaat, ze dood zou neervallen.
Is het boek even sterk als De geniale vriendin en de vervolgen daarop? Nee, helaas niet, maar het is wel een boek dat gelezen moet worden!
Fragment
Ik ging erop door: ‘Hoe kan het dat Margherita niet boos is geworden toen jij haar man hebt afgepakt, maar zich zelfs liet helpen door jou, degene die hem van haar had gestolen?’
Ze stak een sigaret op en inhaleerde diep. Terwijl mijn vader en moeder geen spier vertrokken bij het horen van mijn vragen, maar eromheen draaiden als ze zich opgelaten voelden en soms elkaar raadpleegden voordat ze me antwoord gaven, werd Vittoria juist geïrriteerd. Ze schold, toonde probleemloos haar nukkigheid, maar ze gaf heel expliciet antwoord, zoals geen enkele volwassene ooit bij mij had gedaan. ‘Zie je dat ik gelijk heb,’ zei ze, ‘je bent pienter, net zo’n pientere sloerie als ik, maar een behoorlijk trut, je hangt de heilige uit maar ondertussen vind je het leuk om het mes in de wond rond te draaien. Haar man stelen, inderdaad, je hebt gelijk, dat heb ik gedaan. Enzo heb ik gestolen, ja, ik heb hem van Margherita en haar kinderen afgepakt, en ik wilde liever sterven dan hem teruggeven. Dat is naar, maar als de liefde zo sterk is, moet je dat soms doen. Het is geen keuze, je merkt dat er zonder nare dingen ook geen mooie dingen zijn en je handelt zo omdat je niet ander kunt. Wat Margherita betreft, ja, ze was boos, ze heeft haar man schreeuwend en meppend teruggenomen, maar toen ze vervolgens merkte dat het niet goed ging met Enzo, door een ziekte die binnen een paar weken van razernij van binnen was ontstaan, raakte ze gedeprimeerd, ze heeft tegen hem gezegd: “Ga maar, ga terug naar Vittoria, het spijt me, als ik wist dat je ziek zou worden had ik je eerder naar haar teruggestuurd.” Maar inmiddels was het te laat en dus hebben we zijn ziekte samen getrotseerd, zij en ik, tot op de laatste minuut. Wat voor iemand Margherita is? Een fantastische, gevoelige vrouw, ik wil je aan haar voorstellen. Zodra ze begreep hoeveel ik van haar man hield, en hoeveel verdriet ik had, zei ze: “Goed, we hebben van dezelfde man gehouden, en ik begrijp je, hoe kun je nu niet van Enzo houden? Dus klaar nu, deze wezentjes heb ik met Enzo gemaakt, als jij ook van hen wilt houden, heb ik daar niets op tegen.” Snap je? Snap je hoe genereus ze is? Jouw vader, jouw moeder, hun vrienden, allemaal belangrijke mensen, zijn die zo groots? Zijn die zo genereus?’
lilysbooksandcooks 