Vrouw of vos – David Garnett

Geplaatst in Romans door

vrouw_of_vos_e48

Volgens Lily

Dit fabelachtige, leuke boek kwam in 1922 voor het eerst uit en was direct een hit! En nu het opnieuw uitgebracht is doet het in het geheel niet oubollig aan, in tegendeel: het zou zo in de huidige tijd geschreven kunnen zijn. Vrouw of vos van David Garnett is dan ook een zeer uitzonderlijk liefdesverhaal van een man voor zijn vrouw die in een vos verandert. Een vos verliest echter wel zijn haren maar niet zijn streken! En ondanks dat het verhaal absurd is, kun je je zo goed inleven in het lijden van Richard Tebrick. Een echte aanrader!

Fragment

Zijn vrouw bleef die hele dag nors en humeurig, ze kroop voor hem weg en verstopte zich onder de bank en hij kon haar niet overhalen eronder vandaan te komen. Ze bleef er zelfs liggen toen het haar etenstijd was. Ze weigerde gelokt te worden met voedsel, en bleef zo stil liggen dat hij haar urenlang niet hoorde. ’s Avonds droeg hij haar naar de slaapkamer, maar ze bleef koppig en vertikte het ook maar een hap te eten, al dronk ze ’s nachts wel wat water toen ze dacht dat hij sliep.

De volgende ochtend ging het er hetzelfde aan toe, en tegen die tijd was meneer Tebrick door de diepste dalen van zijn gekrenkte eigenwaarde, desillusie en wanhoop gegaan. Maar hoewel zijn emoties recht vanuit zijn hart kwamen en hem bijna verstikten, liet hij haar niet merken hoe hij zich voelde, noch liet hij zijn liefde en eerbied voor haar ook maar een beetje varen. Bij het ontbijt probeerde hij haar te verleiden met een vers geslacht kippetje. Deze toenadering deed hem pijn – tot dan toe had hij haar vlees eerst voor haar bereid – maar dat ze het aanbod weigerde kwetste hem nog zoveel meer. Hij werd gegrepen door de angst dat ze nog liever zou verhongeren dan bij hem te blijven.

david_garnett_712

David ‘Bunny’ Garnett

Titel: Vrouw of vos
Auteur: David Garnett
Uitgever: Cossee
isbn: 9789059367852

Koud opdiend – Marita van der Vyver

Geplaatst in Romans door

koud_opgediend_d68

Volgens Lily

Wanneer ik op vakantie ga, vind ik het prettig om boeken te lezen die zich afspelen in het land waar ik op dat moment ben. Zo reisde ik vorige maand naar Zuid-Afrika en kwam in mijn speurtocht terecht bij het boek Koud opgediend van de populaire Zuid-Afrikaanse schrijfster Marita van der Vyver. Boeken van Van de Vyver worden in veel landen in vertalingen uitgegeven, voor theater bewerkt en Koud opediend is inmiddels ook verfilmd.

Ik moest in het begin even wennen aan de schrijfstijl, maar dat was al snel over. Ik las vervolgens een heerlijk boek over Clara Brand, een culinair journaliste en foodie die aan de kant wordt gezet door haar man die er met haar vriendin vandoor gaat. Als gescheiden vrouw met drie kinderen moet ze verder. De roman, die in briefvorm is geschreven, leid je via zeer vermakelijke anekdotes naar de apotheose: de val van het huwelijk van haar ex-man en ex-vriendin. Het verhaal klinkt dun, maar is met zoveel humor en dubbele lagen geschreven dat dit boek zeker een aanrader is.

Fragment

Ik heb vanmiddag een feestje georganiseerd voor de zevende verjaardag van je dochter, vandaar mijn toestand van totale uitputting. Elke keer als ik een kinderfeestje in mijn huis heb overleefd, voel ik me zo dankbaar en opgelucht als iemand die heelhuids uit een auto-ongeluk is gekomen. (…) Je zou denken na drie kinderen en zoveel jaar oefening zou ik er toch wel aan gewend moeten zijn, maar nee, ik zweer je, het wordt alleen maar erger. Toen we de zevende verjaardag van Nicolas vierden met cake met Kuifje erop en tien gillende jongetjes, was ik de volgende dag weer op de been. Nu, wie weet hoeveel feestjes later, heb ik een week nodig om te herstellen.

Zeker weer een bewijs dat ik geen geboren moeder ben, zoals waarschijnlijk mijn zus Nita is en sommige andere vrouwen zijn. Wat het moederschap betreft, ben ik na bijna zeventien jaar nog steeds een leerling-chauffeur. Soms heb ik het gevoel dat ik een grote rode L op mijn voorhoofd wil plakken om iedereen te waarschuwen dat ik niet helemaal weet wat ik moet doen. En sinds ik vier jaar geleden noodgedwongen een alleenstaande moeder moest worden, voel ik me nog erger onbevoegd. Iedereen weet dat een leerling-chauffeur iemand nodig heeft die naast hem zit om ongelukken te voorkomen.

marita_fe2

Met originele Zuid-Afrikaanse titel

Titel: Koud opgediend
Schrijver: Marita van der Vyver
Uitgeverij: Orlando
isbn: 9789492086204

 

 

De verdovers – Anna Enquist

Geplaatst in Romans door

verdovers_d07 (1)

Volgens Lily

Soms is het lekker om weer eens een boek te pakken dat al een tijdje uit is, maar dat je hebt gemist. Ik ben een fan van de schrijfstijl van Anna Enquist, het leest zo lekker makkelijk en toch gaat het ergens over en geschreven in een vlekkeloos Nederlands. Zo las ik afgelopen week haar roman De verdovers. Dit boek schreef Enquist nadat ze door het VUMC werd uitgenodigd voor het project ‘Schrijver op de afdeling’. Enquist koos voor de afdeling anesthesiologie (letterlijk: niet meer voelen) omdat dat het tegenovergestelde is van haar eigen vakgebied: de psychoanalyse. Ze componeerde een boek waarin beide disciplines aan de orde komen. Alle personen uit het boek hebben op de een of andere manier te maken met trauma’s: moet je die wegstoppen en verdoven of voelbaar maken. Hoewel de wending in het verhaal nogal ongeloofwaardig overkomt, heeft het me op geen enkele manier gestoord. Het boek geeft een kijkje in de keuken van het ziekenhuiswezen en zal zeker voor mensen die in een ziekenhuis werken of hebben gewerkt, zeer herkenbaar zijn.

Fragment

Je bent als de keeper in een voetbalelftal denkt Suzan. Soms is het heel lang saai, je zit te wachten en de boel in de gaten te houden tijdens een operatie. Het spel vindt plaats aan de overkant, achter het doek. Maar dan ineens zet de dreiging in en komt de bal jouw kant op. Dan moet je er staan, ingrijpen, en adequate redding verrichten met al je aandacht.

Het gevecht met de pijn schenkt haar de meeste voldoening. Het is aan haar om de patiënt voor pijn te behoeden. Iedereen heeft angst voor lichamelijke verminking en de pijn die dat met zich meebrengt. Zij kan het slachtoffer van die pijn verlossen. Ze stelt zich de pijn voor als een vlammend rode, verzengende vuurbal die op de liggende, hulpeloze patiënt afkomt en alles dreigt te vernietigen. Hoe zij dan opstaat, een greep doet in de opiumkoffer, de verlossende medicatie inspuit. De patiënt ontspant, de rust daalt neer, de vuurbal lost op. Dan glimlacht ze even voelt ze een diepe tevredenheid.

anna_enquist_770

Anna Enquist schreef een wel heel aparte doktersroman

Titel: De verdovers
Schrijver: Anna Enquist
Uitgeverij: Arbeiderspers
isbn: 9789029578592

 

Wie vlucht en wie blijft – Elena Ferrante

Geplaatst in Romans door

wie_vlucht_en_wie_blijft_e4c

Volgens Lily

Dat de boeken over de vriendinnen uit Napels verslavend zijn, is inmiddels bij veel mensen bekend. Miljoenen boeken zijn er al over de toonbank gegaan; niet alleen in Italië maar ook ver daarbuiten. Zo las ik dus onlangs deel 3 uit de serie van de Napolitaanse romans: Wie vlucht en wie blijft. Qua sfeer toch weer een iets ander boek dan de vorige twee. Veel aandacht wordt besteed aan de sociale opstanden Italië. De vriendinnen gaan inmiddels door met hun leven en kiezen ieder een ander pad. Lila heeft een zwaar leven maar probeert er toch het beste van te maken. Elena trouwt met een intellectuele man, verhuist naar Florence, krijgt kinderen maar is niet gelukkig. Er is slechts één man die dat kan doorbreken, en die dient zich dan ook aan. Maar hoe vertelt ze dit aan aan Lila?

Nog één te gaan, deel 4: Het verhaal van het verloren kind. Deel 1 begon met de verdwijning van Lila. Daar is in alle volgende delen niet meer over gesproken. Ben toch wel heel benieuwd hoe dit nu gaat aflopen. Want het blijkt maar weer: je kunt het meisje wel uit Napels halen, maar Napels niet uit het meisje…

Fragment

Zo was het dus: het zusje van mijn man beschouwde mijn huwelijk als een vergissing en vertelde me dat onomwonden. Ik wist niet of ik moest lachen of huilen, het leek me de ultieme en objectieve bekrachtiging van mijn onvrede met mijn huwelijk. Wat moest ik er overigens mee? Ik hield me voor dat volwassenheid bestond uit het accepteren van de wending die het bestaan had genomen, zonder je daar te veel over op te winden; in het trekken van een streep tussen dagelijkse praktijk en theoretische verworvenheden; in het leren jezelf te zien, kennis over jezelf op te doen, in afwachting van grote veranderingen. Met de dag werd ik kalmer. Mijn dochter Dede ging een beetje eerder dan gebruikelijk naar de eerste klas, kon al lezen en schrijven; mijn dochter Elsa vond het heerlijk om de hele ochtend bij mij te blijven, met z’n tweetjes in het doodstille huis; mijn man, de meest grijze van alle academici, leek eindelijk de laatste hand te leggen aan zijn tweede boek, dat nog belangrijker beloofde te worden dan het eerste; ik was mevrouw Airota, Elena Airota, een berustende en daarom treurige vrouw die toch, aangespoord door haar schoonzus maar ook om de neerslachtigheid te bestrijden, bijna in het geheim begonnen was het vrouwbeeld van de man in de oude en de moderne tijd te bestuderen. Ik had er geen bedoeling mee, deed het alleen om tegen Mariaposa, mijn schoonmoeder en een enkele kennis te kunnen zeggen: ‘Ik ben aan het werk.’

florence_dbc

Elena gaat met haar echtgenoot in Florence wonen

Titel: Wie vlucht en wie blijft
Schrijver: Elena Ferrante
Uitgever: Wereldbibliotheek
isbn: 9789028426672

 

Het monster van Essex – Sarah Perry

Geplaatst in Historische roman door

essex_dee

Volgens Lily

Dit mooie boek speelt rond 1893 in Engeland. En het mooie is dat uit iedere bladzijde van dit boek het Engelse leven zoals je je voorstelt dat het was, afspat. De jonge weduwe Cora Seaborne begint een nieuw leven met haar zoon (een autist?). Het verhaal verplaatst zich van Essex naar Londen en weer terug. (Erg) veel thema’s worden aangesneden: de medische wetenschap, huisvestingproblematiek, een zeemonster en nog veel meer. Maar de schrijfstijl is zo onderhoudend dat je door blijft lezen. Het verhaal verveelt nergens. En gaandeweg krijg je bewondering voor Cora, maar ook voor de andere hoofdrolspelers. Sarah Perry ontving vele prijzen voor dit boek waaronder de British Book of the Year bij de British Book Awards 2017. Een mooie historische roman, zoals die zich alleen zo in Engeland kan afspelen! En wat een verfrissende cover… Zeker een aanrader.

Fragment

‘Ja, de laatste tijd lach ik weer. Maar ik lach vooral op de verkeerde momenten. Ik weet dat ik me niet gedraag zoals van me verwacht wordt. Ik denk er de laatste weken voortdurend aan dat er nog nooit zo’n grote kloof heeft gegaapt tussen wat ik zou moeten zijn en wat ik ben.’ Zulke openhartigheden tegen nagenoeg een vreemde was absurd, maar ze hadden elkaar al op hun ongunstigst gezien, een geen gesprek kon ze grondiger besmeuren dat dat meertje aan de weg naar Colchester. ‘Ik verkeer, dat weet ik, in een staat van ongenade. Dat weet ik, ergens is dat altijd zo geweest, maar het was nooit zo te merken.’ De plotselinge omslag naar verdriet had zich zo snel voltrokken dat hij ervan schrok, tot zijn ontsteltenis begonnen haar grijze ogen te glanzen en welden er tranen op. Terwijl hij aan zijn boord friemelde zei hij, met zijn ernstigste stem die zo geschikt was voor dit soort gelegenheden: ‘We hebben geleerd – en dat klopt volgens mij ook – dat juist wanneer we op een dieptepunt zijn aanbeland en ons het meest verloren voelen, de bron van troost het meest dichtbij is … het spijt me, ik wil u niets opdringen, maar als ik het niet tegen u zou zeggen, dat was dat hetzelfde alsof ik u geen stuk brood zou geven terwijl ik wist dat u honger had.’

Colchester_8_eae

Colchester in het graafschap Essex

Titel: Het monster van Essex
Schrijver: Sarah Perry
Uitgever: Promotheus
isbn: 9789044634112

De lange dagen van Castellamare – Catherine Banner

Geplaatst in Romans door

castellamare_052

Volgens Lily

Hoe belangrijk is de cover van een boek? In het geval van De lange dagen van Castellamare erg belangrijk! Zonder de afbeelding van een mooi Italiaans dorpje aan het strand had ik dit boek waarschijnlijk nooit aangeschaft. Maar ik heb er geen spijt van. Dit boek leest als een trein. Catherine Banner schreef een familiegeschiedenis dat zich afspeelt op het eiland Castellamare op een steenworp afstand van Sicilië (bestaat helaas niet echt). De familieperikelen van vier generaties in hun café Huis aan de rand van de nacht, met op de achtergrond de geschiedenis van oorlog, vooruitgang en recessie. Je krijgt zin in limoncello met arancini: de bekende risottoballetjes van Sicilië.

Het lijkt wel of uitgevers ieder boek dat een beetje mystiek in zich heeft willen vergelijken met de boeken van Isabelle Allende: maar daar kan dit boek toch echt niet aan tippen. Het wordt getipt als een echte beachreader: en daar is het volledig in geslaagd!

Fragment

Ze kwam inderdaad, met Bepe’s veerboot, aan het begin van de volgende zomer. Ze was twee jaar weggeweest. Terwijl ze op de gelakte houten bank op de voorsteven van Bepe’s boot zat, voelde ze zich afgemat, alsof de tijd twee keer zo snel was gegaan sinds ze het eiland had verlaten. Haar huid was niet langer gehard en ze was vergeten hoe de zon op je brandde, hoe de lucht in hete golven over je heen stroomde en hoe alle kleuren veranderden in een helder wit onder de schittering van de zon.

De boot deinde op en neer in de stroming terwijl het water aan de linkerzijkant opspatte, en voor haar rees het eiland op uit de zee. En toen stond ze op de kade en begon ze de oude heuvel te beklimmen, en het eiland haalde herinneringen naar boven: het hydraulische gesis van de zee en de vertrouwde geur van hitte en stof. Maar ze zag het eiland ook door haar moeders ogen: de straten waarin een bedompte lucht hing, de troittoirs die onder de hondenpoep zaten, de gevels van de kerk en de winkels die afbladderden, en de inwoners die allemaal een zekere leeftijd hadden bereikt. Het was een plek waar je alleen van kon houden als je er moeite voor deed, en tegelijkertijd besefte ze dat het de enige plek op aarde was waarvan zijzelf hield.

…

En zo werd Lena de eerste Esposito die Castellamare had verlaten en voorgoed weer terugkwam. ‘Ik blijf hier,’ zei ze tegen haar grootmoeder. ‘Ik word wel een andere keer dokter.’

arancini_73f

Arancini: de heerlijke Siciliaanse risottoballetjes

Titel: De lange dagen van Castellamare
Schrijver: Catherine Banner
Uitgever: Luitingh-Sijthoff
isbn: 9789024576593

 

De nieuwe achternaam – Elena Ferrante

Geplaatst in Romans door

elena_ferrante_709

Volgens Lily

Niets leukers dan wanneer je een goed boek hebt gelezen en er een vervolg blijkt te bestaan. Na De geniale vriendin kon ik niet wachten om met het vervolg De nieuwe achternaam te beginnen. De geniale vriendin eindigt op de laatste pagina namelijk met een enorme cliffhanger (slim gedaan). Afgelopen september ging ik een weekje op vakantie naar Italië en vond dat een mooie gelegenheid om dit boek te gaan lezen. (Een boek lezen in het land waarin het speelt vind ik altijd een extra dimensie geven.) En het bleek een heuse pageturner te zijn. Heerlijk geschreven, mooi uitgewerkte karakters en met veel vaart vertelt (hoewel de lijst van personages achterin geen overbodige luxe is, want er komen nogal wat namen voorbij). In De nieuwe achternaam (adolescentie) volgen we het leven van Lila en Elena verder. Lila trouwt jong en blijft in de (achter)wijk in Napels wonen, terwijl Elena naar de middelbare school gaat en uiteindelijk zelfs naar de universiteit. Elena Ferrante heeft met het vierluik de Napolitaanse romans een hit van wereldformaat geschreven. Niet alleen in Europa maar ook inmiddels in Amerika is de serie een bestseller. En ik snap dat best.

En ook dit boek wordt op de allerlaatste bladzijde weer afgesloten met een goeie cliffhanger, dus ik moet ook deel 3 (Wie vlucht en wie blijft) gaan lezen, wat jammer nou ;). Aanrader!

Fragment

Ik antwoordde niet, was te ontroerd. Zat Lila zo in elkaar? Was ze niet net zo koppig en ijverig als ik? Haalde ze gedachten, schoenen, geschreven en gesproken woorden, ingewikkelde plannen, razernij en uitvindingen alleen maar tevoorschijn om mij iets van zichzelf te laten zien? En raakte ze verloren als ze die reden niet meer had? Zou ze zoiets als ze met haar trouwfoto had gedaan ook nooit meer kunnen doen? Was alles bij haar vrucht van de chaos van de omstandigheden?

Ik had het gevoel dat ergens in me een langdurige pijnlijke spanning verslapte, en haar glanzende ogen en kwetsbare glimlach vertederden me. Maar het duurde niet lang. Ze bleef praten, streek met een gewoontegebaar over haar voorhoofd en zei bedroefd: ‘Ik moet altijd bewijzen dat ik beter ben’, en somber voegde ze daaraan toe: ‘Toen we deze zaak openden, liet Stefano me zien hoe je met het gewicht kon sjoemelen. Eerst schreeuwde ik dat hij een dief was: “Zo verdien je dus je geld!”  Maar later kon ik de verleiding niet weerstaan en heb ik hem laten zien dat ik het ook kon, ik heb ook onmiddellijk eigen manieren gevonden om te knoeien en ze hem laten zien, ik bedacht steeds nieuwe manieren. Ik belazer jullie allemaal, ik knoei met het gewicht en met duizend andere dingen, ik belazer de wijk, vertrouw me niet, Lenù, vertrouw niet wat ik zeg en doe.’

37_965

Tijdens mijn reis naar Puglia (Italië) van afgelopen september, zag ik de complete serie boeken liggen in een fraaie boekwinkel in Lecce. Ook deze covers zijn mooi! Jammer alleen dat in de Nederlandse vertaling van de titels het woord ‘storia’ niet is meegenomen.

Titel: De nieuwe achternaam
Schrijver: Elena Ferrante
Uitgever: Wereldbibliotheek
isbn: 9789028426061

De achtste zuster – Elle Eggels

Geplaatst in Romans door

achtste_zuster_57c

Volgens Lily

Jaren geleden las ik Het huis van de zeven zusters (1998), de debuutroman van Elle Eggels. Fantastisch vond ik dat boek! En ik was niet de enige, want het boek is over de hele wereld uitgekomen. Daarna verloor ik haar uit het oog, totdat ik las dat er een vervolg op dit boek kwam in de vorm van De achtste zuster. En ook dit boek is weer geweldig! Vooral het eerste deel waarin Emma haar zoon Christian in Spanje gaat opzoeken is zeer mooi geschreven. Eggels heeft zo’n mooie schrijfstijl: simpel maar doeltreffend, humoristisch maar ook ironisch. Wie kan zich niet voorstellen dat het gezin met al die zusters in een klein dorpje in Limburg zo verstikkend is, dat je wel moet vluchten naar een ver warm land om heerlijk verliefd te worden.  Maar je kunt je ook voorstellen dat de familieband zo sterk ik dat je na verloop van tijd toch weer terugkeert om datgene te doen wat er van je wordt verwacht: je zieke moeder verzorgen. De achste zuster is een heerlijk boek. Wanneer je de kans hebt, lees dan wel eerst Het huis van zeven zusters, de boeken sluiten namelijk mooi op elkaar aan. Enige puntje: het deel dat in Mexico speelt lijkt hier en daar wel op een beschrijving uit een reisgids, je kunt goed merken dat Eggels hier haar persoonlijke ervaring met de streek wil delen. Dat is ook precies haar bedoeling lees je in interviews met haar.  Het bestaande met fictie vermengen, net zoals Isabel Allende en Gabriel García Márquez dat deden. De achtste zuster is een aanrader!

De omslag van dit boek is een fraai schilderij van Salvador Dalí: Muchacha en la ventana.

Fragment

Het huis dat ik bijna vijfentwintig jaar lang had vrijgehouden van spinrag en stofmijt zette de hakken in het zand toen ik er weer kwam wonen. Ik voelde het verwijt dat er deze winter geen kerstboom had gestaan, dat er geen vette wolk met de lucht van oliebollen en wafels had gewerveld. De trappen naar de bovenverdieping piepten alsof ze astma hadden en in de schoorsteen rochelde de wind. Hij had zich voorheen nooit om ons huis bekommerd. Zelfs in zijn meest woeste buien had hij de pannen niet van het dak geblazen en nu was hij nog maar een ademtocht van me vandaan. Ik voelde de vijandigheid uit iedere hoek en spleet op me afgekomen. De weerzin kwam ook van mijn kant. Ik keek walgend naar de lompe meubels van dik eikenhout, de bekleding van groen pluche, het wollen vloerkleed waar de wijnvlekken van mijn zoon nog uit gepoetst moeten worden, de fluwelen gordijnen die er al vijfentwintig jaar hingen, die elke vijf jaar naar de stomerij waren geweest en telkens bij terugkeer een laag van hun kleur kwijt waren. Net zoals ik in de loop der jaren valer was geworden.

het_huis_van_de_zeven_zusters_09c

Titel: De achtste zuster
Schrijver: Elle Eggels
Uitgever: The house of books
isbn: 9789044346213

Giovanna’s navel – Ernest van der Kwast

Geplaatst in Verhalen door

giovannas4_f81

Volgens Lily

Ik heb een rare verhouding met verhalen. Lees niet graag verhalenbundels. Iedere keer weer in een verhaal komen vind ik lastig. Maar Giovanna’s navel stond nog op mijn lijstje omdat ik hou van de schrijfstijl van Ernest van der Kwast. Het grootste verhaal uit deze bundel van 5 verhalen is Giovanna’s navel, een mooi klein verhaal over een verliefde jongen die het meisje van zijn dromen verliest, zijn hele leven niet meer terugkomt naar de plaats waar ze elkaars geliefden waren, maar ten slotte toch de trein terug neemt naar Lecce en naar Giovanna. Een mooi, ontroerend, klein, romantisch verhaal.

Fragment

Toen zweeg Ezio.

Hij wilde geen gesprek voeren over de telefoon, niet na zestig jaar. Hij zou in de avond een overhemd en pantalon in een koffer doen, een paar sokken en een onderbroek. Hij zou vroeg naar bed gaan, hij ging altijd vroeg naar bed, en de volgende ochtend zou hij naar het station lopen en de trein naar Lecce nemen. Haar adres stond op de achterkant van de witte opengescheurde envelop. Het was een straat waar hij als jongen talloze malen doorheen was gelopen. Hij herinnerde zich een bakker en de geur van croissantjes met amandel. Ezio zou een taxi naar haar huis nemen en op de bel naast de deur drukken. De deur zou langzaam opengaan en dan zouden ze praten en alles te weten komen over hun lange leven dat ze zo ver van elkaar hadden geleefd.

San_Cataldo_Lecce_540_ab9.jpg

Lecce/San Cataldo

Titel: Giovanna’s navel
Schrijver: Ernest van der Kwast
Uitgever: De Bezige Bij
isbn: 9789023474227

 

 

Ten overstaan van de hele wereld – Alfred Hayes

Geplaatst in Romans door

ten_overstaan_van_e08

Volgens Lily

Hollywood heeft op veel mensen een grote aantrekkingskracht. Dat is niet alleen tegenwoordig zo, maar was dat ook al in de jaren ’50. Zo ook op de jonge vrouw uit Ten overstaan van de hele wereld, een klassieker uit 1958 die onlangs in het Nederlands werd vertaald. Na een moeizame jeugd met veel trauma’s probeert de vrouw het te maken als actrice in de stad waar je zo succesvol bent als je laatste project. En succesvol is ze niet. Ze raakt steeds meer verstrikt in haar eigen dromen. Ze wordt door een scenarioschrijver, die inmiddels wel begrijpt hoe het er in de filmstad aan toegaat, eerst gered uit de zee, vervolgens begint hij een liefdesrelatie met haar, een relatie die steeds destructiever wordt. Alfred Hayes baseerde deze psychologische roman op zijn persoonlijke ervaringen in Hollywood. Hayes (1911-1985) schreef zelf scenario’s, romans en poëzie. In 2015 verscheen de vertaling van zijn roman De prijs van de liefde uit 1953. Ten overstaan van de hele wereld is een mooi verslag van de wanhoop van mensen die het in Hollywood denken te gaan maken.

Fragment

Ze keek een beetje vijandig toen ik haar – om haar te vermaken, dacht ik zelf – de ene na de andere collega beschreef, het gesmoorde hameren op hun typemachines door de geïsoleerde muren. Ik herkende het als de vijandigheid van mensen voor wie serieuze zaken op het spel stonden of die dat althans dachten. Ze vond dat ik de snob uithing en daar had ze wel een beetje gelijk in. Als ik zo’n hekel aan de stad had en ik ongelukkig was (zoiets als contractbreuk hier, grenzend aan hoogverraad), waarom ging dan niet iedereen naar de oostkust?

Ach, de oostkust.

New York haatte ik ook, die uit zijn krachten gegroeide achterbuurt.

‘Nee, ik meen het, ‘ zei ze toen ik van het onderwerp af wilde. Waarom kwam ik hier als ik zo’n hekel aan de stad had, mijn werk niet leuk vond, waarom deed ik al die moeite dan? Het geld: dat was toch wel een overweging? Ze had gelijk. Dat was de overweging. Het feit dat je hier makkelijk aan je geld kwam, in zulke grote hoeveelheden, gaf mij het idee dat ik het onderwerp in het verleden nogal luchthartig had opgenomen, waardoor de lange weg naar het verdienen van een normaal inkomen achteraf nogal grotesk leek. Alleen: er was iets vreemds met het geld dat je hier verdiende. Had zij dat ook? Vond zij het ook niet een soort van fantoomgeld? Dat malle gedoe dat je van de ene dag op de andere rijk werd, maar, hoe gek het ook klonk, nooit echt rijk. Ik geloofde niet dat het geld, in zulke hoeveelheden, zoals ze zei, mij een groter gevoel van zekerheid gaf. Ik wees haar erop dat mijn gevoel voor zekerheid juist leek te zijn afgenomen.

alfred_hayes_0ec

Alfred Hayes

Titel: Ten overstaan van de hele wereld
Schrijver: Alfred Hayes
Uitgever: Lebowski
isbn: 9789048818808