Volgens Lily
Dit mooie boek speelt rond 1893 in Engeland. En het mooie is dat uit iedere bladzijde van dit boek het Engelse leven zoals je je voorstelt dat het was, afspat. De jonge weduwe Cora Seaborne begint een nieuw leven met haar zoon (een autist?). Het verhaal verplaatst zich van Essex naar Londen en weer terug. (Erg) veel thema’s worden aangesneden: de medische wetenschap, huisvestingproblematiek, een zeemonster en nog veel meer. Maar de schrijfstijl is zo onderhoudend dat je door blijft lezen. Het verhaal verveelt nergens. En gaandeweg krijg je bewondering voor Cora, maar ook voor de andere hoofdrolspelers. Sarah Perry ontving vele prijzen voor dit boek waaronder de British Book of the Year bij de British Book Awards 2017. Een mooie historische roman, zoals die zich alleen zo in Engeland kan afspelen! En wat een verfrissende cover… Zeker een aanrader.
Fragment
‘Ja, de laatste tijd lach ik weer. Maar ik lach vooral op de verkeerde momenten. Ik weet dat ik me niet gedraag zoals van me verwacht wordt. Ik denk er de laatste weken voortdurend aan dat er nog nooit zo’n grote kloof heeft gegaapt tussen wat ik zou moeten zijn en wat ik ben.’ Zulke openhartigheden tegen nagenoeg een vreemde was absurd, maar ze hadden elkaar al op hun ongunstigst gezien, een geen gesprek kon ze grondiger besmeuren dat dat meertje aan de weg naar Colchester. ‘Ik verkeer, dat weet ik, in een staat van ongenade. Dat weet ik, ergens is dat altijd zo geweest, maar het was nooit zo te merken.’ De plotselinge omslag naar verdriet had zich zo snel voltrokken dat hij ervan schrok, tot zijn ontsteltenis begonnen haar grijze ogen te glanzen en welden er tranen op. Terwijl hij aan zijn boord friemelde zei hij, met zijn ernstigste stem die zo geschikt was voor dit soort gelegenheden: ‘We hebben geleerd – en dat klopt volgens mij ook – dat juist wanneer we op een dieptepunt zijn aanbeland en ons het meest verloren voelen, de bron van troost het meest dichtbij is … het spijt me, ik wil u niets opdringen, maar als ik het niet tegen u zou zeggen, dat was dat hetzelfde alsof ik u geen stuk brood zou geven terwijl ik wist dat u honger had.’
Colchester in het graafschap Essex
lilysbooksandcooks 