Volgens Lily
Jaren geleden las ik Het huis van de zeven zusters (1998), de debuutroman van Elle Eggels. Fantastisch vond ik dat boek! En ik was niet de enige, want het boek is over de hele wereld uitgekomen. Daarna verloor ik haar uit het oog, totdat ik las dat er een vervolg op dit boek kwam in de vorm van De achtste zuster. En ook dit boek is weer geweldig! Vooral het eerste deel waarin Emma haar zoon Christian in Spanje gaat opzoeken is zeer mooi geschreven. Eggels heeft zo’n mooie schrijfstijl: simpel maar doeltreffend, humoristisch maar ook ironisch. Wie kan zich niet voorstellen dat het gezin met al die zusters in een klein dorpje in Limburg zo verstikkend is, dat je wel moet vluchten naar een ver warm land om heerlijk verliefd te worden. Maar je kunt je ook voorstellen dat de familieband zo sterk ik dat je na verloop van tijd toch weer terugkeert om datgene te doen wat er van je wordt verwacht: je zieke moeder verzorgen. De achste zuster is een heerlijk boek. Wanneer je de kans hebt, lees dan wel eerst Het huis van zeven zusters, de boeken sluiten namelijk mooi op elkaar aan. Enige puntje: het deel dat in Mexico speelt lijkt hier en daar wel op een beschrijving uit een reisgids, je kunt goed merken dat Eggels hier haar persoonlijke ervaring met de streek wil delen. Dat is ook precies haar bedoeling lees je in interviews met haar. Het bestaande met fictie vermengen, net zoals Isabel Allende en Gabriel García Márquez dat deden. De achtste zuster is een aanrader!
De omslag van dit boek is een fraai schilderij van Salvador Dalí: Muchacha en la ventana.
Fragment
Het huis dat ik bijna vijfentwintig jaar lang had vrijgehouden van spinrag en stofmijt zette de hakken in het zand toen ik er weer kwam wonen. Ik voelde het verwijt dat er deze winter geen kerstboom had gestaan, dat er geen vette wolk met de lucht van oliebollen en wafels had gewerveld. De trappen naar de bovenverdieping piepten alsof ze astma hadden en in de schoorsteen rochelde de wind. Hij had zich voorheen nooit om ons huis bekommerd. Zelfs in zijn meest woeste buien had hij de pannen niet van het dak geblazen en nu was hij nog maar een ademtocht van me vandaan. Ik voelde de vijandigheid uit iedere hoek en spleet op me afgekomen. De weerzin kwam ook van mijn kant. Ik keek walgend naar de lompe meubels van dik eikenhout, de bekleding van groen pluche, het wollen vloerkleed waar de wijnvlekken van mijn zoon nog uit gepoetst moeten worden, de fluwelen gordijnen die er al vijfentwintig jaar hingen, die elke vijf jaar naar de stomerij waren geweest en telkens bij terugkeer een laag van hun kleur kwijt waren. Net zoals ik in de loop der jaren valer was geworden.
lilysbooksandcooks 