Grillroom Jeruzalem – P.F. Thomése

image (9).png

Volgens Lily

Eind 2010 reisde P.F. Thomése door Israël en de Palestijnse gebieden op de Westelijke Jordaanoever en in de Gazastrook in gezelschap van Antoine Bodar, Rosita Steenbeek en Jan Siebelink. Wat Thomése daar meemaakte beschrijft hij in zijn fantastische boek Grillroom Jeruzalem. Volgens recensent Arjan Fortuin van het NRC de beste roman van 2010. Het boek hangt aan elkaar van fantastische zinnen en passages. Neem alleen de openingszin al:

Op het vliegveld Ben Gurion loop ik Frans Weisz tegen het lijf, wat mij het gevoel geeft dat Israël nog net binnen de grachtengordel valt.

De zotheid van de troosteloe situatie aldaar weet Thomése magnifique te omschrijven en hij legt daarmee de vinger op de zere plek. Het werd voor hem een onvergetelijke ervaring.

Heimwee naar de plek waar je al bent – dan kom je pas echt nooit meer thuis.

Ook het gezelschap waarmee Thomése de reis maakte, wordt mooi neergezet.

Rosita komt de trap af schrijden, en ik denk: uit welke film komt dit ook al weer? Dat heeft ze nu eenmaal over zich, nog steeds after all these years.

Heb je dit boek nog niet gelezen? Zeker doen!

Fragment

Het graf van Yasser Arafat maakt veel goed. Een topgraf. Hier ligt een held, een winnaar, een kampioen, een staatsman, een koning der mensen. Dit graf straalt succes uit en vooruit: daadkracht. Hier ligt een overledene die van aanpakken weet. Nergens merk je iets van het zwerfvuil, de rotzooi, de troep, die in deze streken normaal gesproken meteen aangeeft of je je op Arabisch territorium bevindt. De memorial site ademt iets internationaals, iets wat je herkent van vliegvelden, veradercentra en crematoria. Zuiver glas en steen, in strakke geometrische patronen neergezet. Zakelijk en onverbiddellijk. De ontwerpers hebben zorgvldig vermeden om ook maar iets te laten lijken op een menselijke vorm. Menselijk is zwak, dat moeten we niet hebben. Mensen gaan dood en Arafat, zoals van rechts naar links valt te lezen, leeft voor eeuwig.
Iedereen weet natuurlijk dat Yasser geen lekkere jongen is geweest. Maar wie is dat wel? Goede mensen, daar lezen ze hier over in de Bijbel, de Torah, de Koran. Maar om God zijn zin gedaan te krijgen, moet je wel een rotzak worden. Dat is de oosterse paradox. Het goede ligt hier achter het kwade verborgen Je kunt er alleen maar bij als je vuile handen maakt.

Zoals bij alle paradoxen wordt ook hier het probleem veroorzaakt door een verkeerde vraagstelling, maar ga dat die lui maar eens uitleggen. Ga een gelovige maar eens uitleggen, dat wat hij gelooft in het echt gewoon verzonnen is. Ik zou het mijn reisgenoten niet eens aan hun verstand kunnen brengen – laat staan een volk, laat staan twee volken. Onbegonnen werk. We zullen ze in hun waan moeten laten. Halleluja, hatsikidee, amen. Arrivederci, goodbye.

Titel: Grillroom Jeruzalem
Schrijver: P.F. Thomése
Uitgever: Contact
isbn: 9789025436810

Boeken in het komende theaterseizoen

image (11).png

TIEN TIPS VOOR EEN AVONDJE THEATER

Ook in het nieuwe theaterseizoen is er weer genoeg moois in de theaters te zien! En zoals alle jaren vormen boeken de inspiratie voor vele toneelstukken en musicals. Een top tien van de voorstellingen van het komend jaar die gebaseerd zijn op een boek.

1. De aanslag – naar het boek van Harry Mulisch

In 2020 viert Nederland dat het 75 jaar geleden werd bevrijd. Het stuk De aanslag over Anton Steenwijk naar het boek van Harry Mulisch wordt daarom in mei 2020 wederom op de planken gebracht door o.a. Henriëtte Tol, Victor Löw en Peter Bolhuis, onder regie van Ursel de Geer.

2. Tonio – naar het boek van A.F.Th. van der Heijden

Een van de meest indrukwekkende boeken die ik de afgelopen jaren las was Tonio van A.F.Th van der Heijden over het verlies van hun 21-jarige zoon Tonio. Porgy Franssen en Jacqueline Blom spelen de ouders van Tonio in de toneelbewerking. Wat doet het met je relatie als je samen het grootst denkbare verlies meemaakt?

3. Peachez – naar het boek van Ilja Leonard Pfeiffer

Net als voorgaande jaren speelt Theatergroep Maastricht een stuk naar een succesroman van Ilja Leonard Pfeiffer. Dit keer Peachez. Porgy Franssen en Maartje van de Wetering spelen de hoofdrollen in deze liefdesgeschiedenis. Kijk hier erg naar uit!

4. UP – naar het boek van Myrthe van der Meer

Yora Rienstra speelt in de toneelbewerking van UP van Mythe van der Meer, het vervolg op PAAZ. Haarscherp maar vol humor verwoordt ze de angstaanjagende momenten waarop de wanen toeslaan.

5. Drie zusters – naar de novelle van Tsjechov

Een nieuwe toneelbewerking door Urban Myth van Tsjechov-klassieker Drie zusters. Dit keer gespeeld door actrices van kleur, helemaal van deze tijd.

6. Jihad van liefde – naar het boek van Mohamed El Bachiri

Bij de terreuraanslaen in de Brusselse metro verloor Mohamed El Bachiri in 2016 zijn vrouw. Hij schreef hier met Jihad van de liefde een indrukwekkend boek over dat nu op het toneel wordt gebracht door Mohammed Azaay en het Amsterdams Andalusisch Orkest. El Bachiri bestrijdt haat met liefde en verzoening, terwijl hem iets onmenselijks is aangedaan. Een rauwe, muzikale en inspirerende voorstelling.

7. The great gatsby – naar het boek van F. Scott Fitzgerald

Toneelgroep Maastricht brengt dit jaar ook een nieuwe vertaling van The great gatsby op het toneel met Jeroen van Koningsbrugge als antiheld Jay Gatsby. Is er een grens aan de maakbaarheid van het leven?

8. Lampje – naar het boek van Annet Schaap

Een van de grootste boeksuccessen van het afgelopen jaar was toch wel Lampje. Het boek van Annet Schaap over de dochter van een vuurtorenwachter ging er met vele prijzen vandoor waaronder die van de Gouden Griffel. Maas theater en dans maakte een muzikale theaterbewerking van Lampje.

9. Dangerous Liaisons – naar het boek van Pierre Choderlos de Laclos

De brievenroman Dangerous Liaisons van Pierre Choderlos de Laclos uit 1782 werd in 1989 wereldberoemd door de verfilming met John Malkovich en Glenn Close. Regisseur Johan Doesburg van Het Nationale Toneel brengt nu Ariane Schluter en Gijs Scholten van Aschat bij elkaar in dit mijnenveld van liefde, waar een ongelukkige afloop onvermijdelijk lijkt.

10. Het Dahldiner – met verhalen van Roald Dahl

Roald Dahl heeft naast mooie en spannende verhalen ook een kookboek geschreven met heerlijke gerechten. Tijdens het Dahldiner worden smakelijke gerechten afgewisseld met zijn spannende en grappige verhalen, verteld door Frank Belt en Marjan Penterman.

Ook op het gebied van echt kindertoneel vinden er nog mooie stukken plaats, zoals Dolfje Weerwolfje & Foeksia de miniheks van Paul van Loon en Pijnstillers naar een boek van Carry Slee.

 

 

De onberispelijke man – Jane Gardam

image (6).png

Volgens Lily

Jane Gardam is inmiddels 91 jaar oud en schreef in haar leven meer dan 30 romans, verhalen en kinderboeken. Toch heeft Nederland haar pas ontdekt, dat moet voor een auteur toch een kadootje zijn zo’n lezerspubliek erbij. Niet dat ze onbekend is, ze won als enige ooit tweemaal de Whitbread/Costa Award.
De onberispelijke man is het eerste deel uit een trilogie over oud advocaat Edward Feathers, (Old Filth) zijn vrouw Betty en zijn grootste concurrent (en haar echte liefde?) Terence Veneering. Het was niet Gardam’s bedoeling een trilogie te schrijven, maar na het schrijven van De onberispelijke man lieten de personages haar niet los. Wanneer ze de kracht nog kan vinden zou je graag nog een deel 4 schrijven over het personage Isobel Ingoldby.
Met diverse flashbacks leer je Old Filth (dat staat voor Failed in Londen, try Hongkong, de titel van het boek in het Engels) kennen, dat zijn uiterlijke onberispelijkheid misschien niet is wat het lijkt. Edward is een zogenaamde Raj-wees (op 5 jarige leeftijd terug gestuurd vanuit Brits-Maleisië voor een opleiding) en groeit op in Groot-Brittanië zonder ouders bij een beroeps pleegmoeder die hem behoorlijke schade aanbrengt. Aan het eind vraagt Feathers aan een priester waarom hij zijn hele leven verlaten, gedumpt of gescheiden door de dood is geweest van iedereen van wie hij hield of om wie hij gaf. Dan voel je de pijn achter de onberispelijkheid. Gardam heeft dat mooi opgebouwd.

Weet je, degene die het hards liefde nodig had, was Ma Didds. Al die haat was liefde die was misgegaan.

In 2015 verkoos een BBC-onderzoek Old Filth tot een van de 100 grootste Britse romans. In het dankwoord is te lezen hoe Gardam bestaande feiten uit haar eigen leven heeft verwerkt in dit boek, dat vind ik dan altijd weer leuk om te lezen. Deel 2 Een trouwe vrouw en deel 3 Laatste vrienden zijn inmiddels verschenen en maken het verhaal compleet. Hoewel diverse mensen uit de Leeslounges heel enthousiast zijn, denk ik zelf niet dat ik deze ook ga lezen.

Fragment

Een paar dagen laten hoorde Filth, met dank aan de winkel in het dorp, de naam van de nieuwe buurman. Het was, zoals de huishoudster al had gezegd, inderdaad de naam van een andere advocaat uit Hongkong, en het was de naam van de enige man aan wie Old Filth tijdens zijn werkzame leven, en overigens ook in zijn privéleven, een gloeiende hekel had gehad. Er was veel over gepraat en dat had de meestal zo gesloten Filth niet geïnteresseerd, maar deze man had vele jaren en reactie in hem losgemaakt als het gif dat Chinese draken uit hun mond spoten.
En hetzelfde had gegolden voor Terry Veneerings dunk van Old Filth.
Betty had er nooit over gepraat. Had zich afzijdig gehouden. Was zwijgzaam geworden, afstandelijk. Filths klerk, andere advocaten, ervoeren de vijandigheid als een chemisch, bijna tastbaar iets. In Hongkong keek de juridische wereld toe. Old Filth, die voortreffelijke, wijze Old Filth en de onstuimige Veneering ‘redetwistten’ niet in de rechtszaal, ze spuwden gif naar elkaar. Ze kruisten de degens niet, ze gingen elkaar met kromzwaarden te lijf. Old Filth vond dat Terry Veneering stond voor alles wat er mankeerde aan de Britse meesters van deze hemelse kolonie – omhooggevallen, arrogant, brallerig, luidruchtig, cynisch en ordinair. En veel te goed in spelletjes. Zonder types als Veneering – wie weet? Veneering behandelde de Chinezen alsof ze onzichtbaar waren, nam gretig deel aan de pompeuze riten van het Britse Rijk, paradeerde tijdens ceremonies in zijn zwart met gouden toga, likte de hielen van de gouverneur, dronk te veel. In de rechtszaal viel hij zijn tegenstanders persoonlijk aan.
(…)
Het eerste wat Filth nu dacht, was: nou, godzijdank is Betty er niet meer. Zijn tweede gedachte was dat hij zou moeten verhuizen.

jane gardam trilogie

Titel: Een onberispelijke man
Schrijver: Jane Gardam
Uitgever: Cossee
isbn: 9789059367067

De aanloopman – Martine de Jong

image (1).png

Volgens Lily

Het leuke van een leesclub is dat je boeken leest die je anders nooit gelezen zou hebben. Neem nou het boek van De aanloopman van Martine de Jong. De Jong, grafisch ontwerper van beroep, is in kleine kring bekend van haar plogs en vlogs, haar werk voor De Volkskrant en Zondag met Lubach en inmiddels ook als partner van Arjan Lubach. En daarbij is ze ook nog schrijfster. Haar eerste boek was De mannen van Raan en onlangs verscheen dus De aanloopman dat we met mijn Utrechtse leesclub onder de loep namen. De Jong mocht de cover van haar boek zelf maken. Het ziet er dan ook mooi uit met een opvallend klein huisje in de cirkel. Dit is het huis van Johanna, een 53 jarige vrouw die een heerlijk teruggetrokken leven leidt op het Groningse platteland. Haar man is al jaren dood en hun twee dochters wonen beide in Amsterdam. Op een gegeven moment komt Kasper letterlijk aanlopen en verdwijnt niet meer uit het leven van Johanna.

Ik bedacht me dat sinds Kasper was komen aanlopen het geen moment meer rustig was geweest, in mijn huis niet en in mijn leven niet, en ik wist even niet meer of dat nu fijn of juist heel verschrikkelijk was.

Het eerste deel van het boek kabbelt voort terwijl Kasper een plek in het huis en leven van Johanna opeist. De Jong schrijft makkelijk en lekker leesbaar. In het tweede deel komen er echter enkele naar het schijnt absurdistische zaken aan de orde die mij de wenkbrauwen deden fronsen, waar gaat dit verhaal nou heen? De gasbel speelt een rol, maar dan eigenlijk niet zoals je zou verwachten of zou hopen. 

Soms is het een raadsel hoe de mensen in je leven wel allemaal bij jou lijken te horen, maar er samen uitzien als passagiers in een gestrande trein die zo gedwongen worden met elkaar te praten.

De aanloopman leest lekker weg, De Jong is zeker een goede schrijfster, het verhaal is echter dun. Maar ja, het idee dat zo’n 17 jaar jongere aantrekkelijke man zomaar aan komt lopen… 😉

Fragment

Die avond kookte Dave. Alle apparaten in mijn keuken stonden tegelijk aan. Hij had mijn grootste borden uit de kast gehaald, en boetseerde kleine kunstwerkjes van groenten en saus. Mijn keuken was nog nooit zo ten volle gebruikt en toen ik ernaar vroeg bleek hij te werken in een restaurant met een ster.
‘Hij zou het liefst een eigen restaurant hebben, maar hij is al jaren sous-chef,’ vertelde Mayte, die de hele tijd in de keuken stond met een groot glas wijn. Ze proefde alles wat Dave haar toewierp. Bij het woord ‘sous-chef’ gromde Dave.
‘Sorry,’ riep Mayte, ‘je bent de beste kok die ik ken, dus ik snap het sowieso niet.’ Ze pakte een aardappelpartje van de bakplaat die Dave net uit de oven haalde en stopte het in haar mond. Dave keek haar liefdevol aan. Ze was zijn ideale publiek.
Lisanne zat met Kasper te praten bij de open haard. Ik keek van een afstandje naar ze. Ze dronken wijn en lachten om wat de ander zei, om beurten, en ik kon niet verstaan waar het over ging. Freddie zat aan de keukentafel een sudoku op te lossen uit de plaatselijke krant. Zijn grote lichaam gebogen, een potlood wiebelend tussen zijn vingers. Mijn huis was gevuld met jonge mensen. Lisanne paste er veel beter tussen dan ik. Het verbaasde me niet, maar toch kon ik de gedachte niet van me afzetten dat er iets niet klopte.

image (2)

Martine de Jong

Titel: De aanloopman
Schrijver: Martine de Jong
Uitgever: Podium
isbn: 9789057599231

Het zwembad – Libby Page

Schermopname_38_529

Volgens Lily

Wanneer je nou een echte feel good roman zoekt, dan ben je bij Het zwembad aan het goede adres! Het zwembad is het debuut van Libby Page. Page hield haar debuut dicht bij huis. Ook zij is journaliste en zwemt graag, net als Kate uit Het zwembad die samen met Rosemary van 84 jaar oud iedere dag zwemt in het Lido van Brixton. Het duurde even voor ik door had dat Brixton een wijk in Londen is, maar goed, weer wat geleerd. Het verhaal is niet uniek, zelfs een beetje ‘voorspelbaar’, maar dat doet niets af aan het boek. Het is hartverwarmend! We zouden allemaal wel willen wonen in zo’n wijk waar iedereen het voor elkaar opneemt, waar gemeenschapszin heerst, waar je als oudere niet alleen bent, waar liefdes levenslang duren en waar je lekker kunt zwemmen in het buurtbad waar jong en oud komen. Want dat heb ík dan weer gemeen met de hoofdrolspelers uit dit verhaal: ook ik geniet iedere zomer weer van mijn abonnement op het openlucht zwembad!

En zoals dat hoort bij een feel good roman las ik het in één keer uit tijdens een retourtje Gouda-Groningen. Dus zoek je nog een echte pageturner waar je vrolijk van wordt: lees Het zwembad!

Fragment

‘Er was een jongen,’ zegt Kate de volgende ochtend naast Rosemary op het bankje voor het zwembad. Ze hebben net gezwommen en zitten nu met een kartonnen bekertje thee, waar ze langzaam uit drinken voor Kate naar haar werk gaat.
Kate heeft die ochtend een foto van Joe gezien op Facebook, en ze denkt aan hoe die haar hart liet bonzen.
Kate kijkt opzij naar Rosemary: ze roert eindeloos in haar thee en kijkt haar vragend aan. Voor de verandering wil Kate praten. Ze weet dat die jongen, inmiddels een man die in Manchester woont, met een vriendin en twee honden, kennelijk, maar één van de dingen is die haar bezighouden, maar als ze haar herinneringen aan hem kwijt kan… nou ja, ze moet ergens beginnen.
‘Het is altijd een jongen,’ zegt Rosemary.
‘Ik was ook nog maar een meisje. Dus wat wij hadden was maar heel onbeduidend vergeleken met wat jij met George had. Ik had er allang overheen moeten zijn.’
Kate denkt aan de foto die ze die ochtend op haar telefoon heeft gezien en aan hoe ze ineenkromp bij het zien van zijn gezicht.
‘Liefde is liefde,’ zegt Rosemary. ‘Zoals een boom een boom is. Of het nou een jonge scheut is of een honderd jaar oude eik, allebei hebben ze wortels en allebei zijn ze overgeleverd aan de seizoenen.’
‘Die van jou was de eik, Rosemary, en de mijne die scheut.’

image (5)

Libby Page

Titel: Het zwembad
Schrijver: Libby Page
Uitgever: A.W. Bruna Uitgevers
isbn: 9789400509894

Moord op de moestuin – Nicolien Mizee

image (3)

Volgens Lily

Ondanks dat Nicolien Mizee al diverse boeken heeft geschreven en genomineerd is geweest voor diverse prijzen, had ik nog niet eerder iets van haar gelezen. Nu Moord op de moestuin tot Boek van de maand van DWDD is uitgeroepen en het als Toptitel voor het grijpen lag in de bibliotheek heb ik het gelezen. Eindelijk weer eens een boek waarvan de cover uitnodigt tot lezen, mooi!. En ook de openingszin is direct raak:

De hele geschiedenis begon toen mijn zuster en zwager een pan soep kwamen brengen.

Het is een vlot geschreven en makkelijk te lezen boek waar wel erg veel gebeurt in een korte tijd (één zomer?). Ik vind het boek moeilijk te plaatsen. Je kunt zien dat Mizee haar klassiekers kent. Maar ik vind het ook rommelig geschreven. Sommige onderwerpen worden nauwelijks ingeleid en de tijd waarin e.e.a. speelt gaat met sprongen vooruit; wat dat betreft zit er wel vaart in het verhaal. Het boek is ook niet in een genre te stoppen. De titel doet vermoeden dat het om een thriller gaat, maar dat is ook weer niet zo.

[…] Eten jullie alles? Geen allergieën?’ ‘Zo modern zijn we nog niet,’ zei Cora.

Het verhaal kent vele plotselinge wendingen. Waardoor het vermakelijk blijft. Maar of ik ooit een moestuintje ga nemen…..

‘Pompoen! Dat vind ik zoiets belachelijks. Als je echt niks meer weet ga je pompoen neerzetten. Het gaat je hele tuin over, overwoekert alles en dat alleen voor een paar van die melige dingen die je voor een paar euro in de winkel koopt.’

Ik las dat Mizee alle 75 boeken die door Agatha Christies geschreven zijn om de zoveel tijd herleest. Dat fenomeen ken ik, want mijn eigen moeder, die ‘gelukkig zo vergeetachtig is dat ze zich keer op keer het plot niet meer kan herinneren’ doet dit tot mijn verwondering ook al haar hele leven. Mizee schreef een boek dat lijkt op Christies genre, maar het ook net weer niet is. Zeker gaan lezen!

image (4)

Fragment

Daarom. Ik dacht er lang over na. Mijn huisgenoten begrepen niet waarom ik vele uren per dag in de blikkerende zon door de aarde kroop voor een paar kroppen sla die ik evenoed in de winkel kon kopen.
Daarom werkte Fiep honderd uur per week om het voorvaderlijke landgoed in stand te houden.
Er was geen keuze, je moest het doen. Het was je bestemming.
Anderzijds, Fiep had zich keer op keer zonder zich te verweren in elkaar laten slaan en Anne had haar gezondheid verspeeld aan een som die niet uitkwam. Konden we dat ook aan ‘bestemming’ wijten? En als we nu eens als regel stelden dat we het woord ‘bestemming’ alleen mochten gebruiken voor handelingen waarmee we onszelf noch anderen benadeelden, hoe beoordeelden we dan de wens van opeenvolgende generaties Lanssen om het landgoed weg te schenken? Voor de ontvangers was dat plezierig, maar voor vrouw en kinderen allerminst.

Titel: Moord op de moestuin
Schrijver: Nicolien Mizee
Uitgever: Nijgh & Van Ditmar
isbn: 9789038802015

Judas – Amos Oz

Schermopname_34_73b

Volgens Lily

Afgelopen december overleed Amos Oz. In 1939 werd hij geboren als Amos Klausner in Jeruzalem maar verandere op jonge leeftijd zijn naam in Oz wat kracht betekent in het Hebreeuws. Hij studeerde literatuur en filosofie waarna hij ging doceren en schrijven. Oz publiceerde meer dan 40 boeken en ongeveer 450 losse artikelen en essays. Zijn laatste boek is Judas. Een boek over ‘drie generaties Israëliers die worstelen met zichzelf en hun onmogelijke land’ (NRC). Met Judas sluit Oz een mooi oeuvre af. Je vraagt je tijdens het lezen soms af of je Oz’ stem hoort wanneer je de hoofdpersonen in dit boek hoort spreken. Amos Oz weigerde namelijk het ene te kiezen met uitsluiting van het andere (o.a. inzake de moeilijke Palestijnse-joodse-kwestie die in dit boek ook weer naar voren komt). Volgens hem was de tegenstander niet de Palestijn of de jood, maar de fanaticus. Zijn hele werk, het literaire en het politieke, is van die overtuiging doortrokken. Het thema verraad speelt een grote rol in Judas. Werd Jezus immers niet al door Judas verraden, of ligt dat verhaal toch anders? Oz brengt in Judas een nieuwe  – interessante – zienswijze over het handelen van Judas naar voren. Maar zoals met zoveel: het echte verhaal zullen we wel nooit te weten komen.

Wie bereid is zichzelf te veranderen, wie de moed heeft zichzelf te veranderen, zal altijd beschouwd worden als een verrader door degenen die niet in staat zijn tot enige verandering en doodsbang zijn voor verandering en verandering niet begrijpen en elke verandering verafschuwen.

Het boek behelst drie maanden uit het leven van Sjmoeël Asj , een sullige gesjeesde student uit Jeruzalem in het jaar 1959. Hoewel het waarschijnlijk de opzet van Oz, vind ik het enige jammere aan het boek dat er geen vooruitgang in het leven van Asj zit, noch in dat van de andere personen in het boek. Het blijft daarbij wat vlak.

Fragment

‘Dan denkt u. Dat denken de joden in Israël omdat ze geen idee hebben wat de grenzen van de macht zijn. De waarheid is dat alle macht ter wereld een vijand niet in een vriend kan veranderen. Hij kan een vijand in een slaaf veranderen, maar niet in een kameraad. Met alle macht ter wereld kun je een fanaticus niet veranderen in een tolerant iemand. En kijk, dat zijn nu net de existentiële problemen van de staat Israël: een vijand in een vriend veranderen, een fanaticus in een gematigd iemand, een wraakzuchtige in een kameraad. Heb ik daarmee gezegd dat wij geen militaire kracht nodig hebben? Geenszins. Zo’n dwaze gedachte zou nooit bij me opkomen. Ik weet net zo goed als u dat de macht, onze militaire macht, op elk moment, ook op dit moment dat u en ik hier zitten te discussiëren, tussen ons en onze dood staat. De macht heeft de kracht om tijdelijk onze vernietiging te voorkomen. Op voorwaarde dat we ons altijd zullen herinneren, op elk moment, dat de macht in ons geval alleen kan voorkomen. Niet kan oplossen. Hij kan de ramp alleen een tijdje uitstellen.’
Gersjom Wald zei: ‘Heb ik mijn enige zoon dan alleen maar verloren om de ramp die volgens jou onafwendbaar is een beetje uit te stellen?’

amos oz

Titel: Judas
Schrijver: Amos Oz
Uitgeverij: De Bezige Bij
isbn: 9789023492399

 

Tirza – Arnon Grunberg

tirza.jpg

Boek versus Film

Volgens Lily

Voor mijn studie Bewerkte boeken las en zag ik onlangs Tirza. Het boek dat de Libris Literatuurprijs 2007 won en geschreven is door Arnon Grunberg verscheen in 2006 en stond direct in de belangstelling omdat Grunberg eens niet schreef over een moeder-zoonrelatie. Tirza gaat namelijk over de verhouding tussen Jörgen Hofmeester en zijn dochter Tirza. Jörgen heeft nog een dochter maar die zit in Frankrijk een bestiert tot zijn grote verbazing en ergenis een bed & breakfast. Zijn vrouw is er vandoor met een ander en woont op een woonboot. Jörgen en Tirza wonen samen en dat bevalt hem prima. Tot de dag dat Tirza haar eindexamenfeest viert en alles anders wordt. Zijn vrouw komt terug en op dat feest ontmoet Jörgen de vriend van Tirza: Choukri. Een alleraardigste Marokkaanse jongen. Maar toch zit het Jörgen niet lekker, want Choukri lijkt op Mohammed Atta, de man die verantwoordelijk wordt geacht voor het ongeluk met de Twin Towers in New York. En Jörgen is niet in staat om dit los van elkaar te zien. Hofmeesters leven lijkt volmaakt maar ‘In werkelijkheid is deze Lul Lampekatoen aan het eind van zijn Latijn’ (uit recensie van Arjan Peters in de Volkskrant). En dat beschrijft Grunberg fantastisch! Tirza gaat met Choukri op vakantie naar Namibië, Jörgen krijgt geen contact meer met haar en besluit haar ter plekke te gaan zoeken.

In de film wordt de rol van Jörgen Hofmeester zeer goed gespeeld door Gijs Scholten van Aschat, die van Tirza door Sylvia Hoeks en Choukri wordt gespeeld door Nasrdin Dchar. Waar het boek een redelijk chronologisch verloop kent, speelt de film met twee verhaallijnen die door elkaar getoond worden: de zoektocht naar Tirza in Namibië en het eindexamenfeest. Continu wordt er geschakeld tussen beide plekken. Noch in het boek noch in de film wordt vertelt wat voor verschrikkelijks zich afspeelt. De ontmoeting met het Afrikaanse meisje Kaisa is in de film veel sterker aangezet, waarschijnlijk omdat ze daar een gezicht heeft. Het hele deel in Namibië heeft in de film overigens een groter aandeel dan in het boek.

Ik vind het een mooie verfilming. De band tussen Tirza en Jörgen komt in beide goed naar voren. In dit geval vind ik de film net zo mooi als de film!

Fragment

Liefde was dan wel een woord dat minder betekende dan vroeger – vrijwel alle woorden betekenden minder dan vroeger – maar er zaten consequenties vast aan een halve eeuw leven, en ruim een halve eeuw leefde Hofmeester nu al. Je liet sommige mensen binnen, je gaf hun voedsel en een bed. Verantwoordelijkheidsgevoel, een diep, alles doordringend verantwoordelijkheidsgevoel, dat had het leven bij hem achtergelaten.
Hij was ingesteld op het samenwonen met Tirza. Ingesteld op het grote lege huis waarin hij rustig kon rondscharrelen zonder veel anderen tegen te komen. De afwezigheid van een partner was geen vloek gebleken, maar vrijheid. Hij was samen met zijn kind. En het was alsof het zo moest zijn, alsof het zo hoorde. Onafscheidelijk waren ze, het kind en hij. Soms wist ze al wat hij ging zeggen nog voordat hij had gesproken. De jongens die hij van tijd tot tijd in de badkamer had aangetroffen, waren niets dan passanten.

arnon grunberg

Titel: Tirza
Schrijver: Arnon Grunberg
Uitgever: Nijgh & Van Ditmar
isbn: 9789038894058

Ze hebben mijn vader vermoord – Édouard Louis

Schermopname_33__1__022

Volgens Lily

Ze hebben mijn vader vermoord, of hoe je in 73 pagina’s omver geblazen kunt worden. Édouard Louis is jong, homo en schreef al diverse boeken die het harde leven in Frankrijk voor de lagere klassen aan de orde stelden. Ze hebben mijn vader vermoord is een aanklacht tegen de Franse staat, maar een ook een liefdesbetuiging van een zoon aan zijn vader die gewelddadig, racistisch en homofoob is, en die hij tijdens zijn jeugd verafschuwde.

Je schaamde je omdat ik je confronteerde met de schoolcultuur, de cultuur die jou had buitengesloten, die niets van je had willen weten. Waar is de geschiedenis? De geschiedenis die op school werd onderwezen was niet jouw geschiedenis. Ze leerden ons de geschiedenis van de wereld en jij werd buiten de wereld gehouden.

Maar mensen worden gevormd door hun omstandigheden. En Louis realiseert zich dat beslissingen die in de politiek worden genomen een grote invloed hebben gehad op het mislukken van het leven van zijn vader. En hij wil dat de namen van deze ‘moordenaars’ genoemd worden. Zeer confronterend, maar na het lezen van het relaas van zijn vader eigenlijk ook zo terecht. Die gele hesjes hebben ineens ook een heel andere betekenis….

Fragment

Je besefte dat de politiek voor jou een kwestie van leven of dood was.
Op een dag in de herfst werd de schoolbonus, die elk jaar aan de gezinnen werd uitgekeerd om te helpen bij de aanschaf van schoolbehoeften, schriften en schooltassen, met bijna honderderd euro verhoogd. Je was dolblij, in de woonkamer riep je: ‘We gaan naar zee!’ en met z’n zessen waren we in onze vijfpersoonsauto vertrokken – ik zat in de kofferbak, als een gijzelaar in een spionagefilm: daat zat ik het liefst.
De hele dag was één groot feest.
Bij mensen die alles hebben, heb ik nog nooit een gezin naar zee zien gaan om een politieke beslissing te vieren, want voor hen verandert de politiek bijna niets. Dat drong tot me door toen ik in Parijs ging wonen, ver bij jou vandaag: de heersende klasse kan klagen over een linkse regering, kan klagen over een rechtse regering, maar een regering bezorgt ze nooit spijsverteringsproblemen, een regering verbrijzelt nooit hun rug, een regering stimuleert ze nooit om naar zee te gaan. De politiek verandert niets of erg weinig aan hun leven. Ook dat is vreemd, zij doen aan politiek terwijl de politiek bijna geen invloed op hun leven heeft. Voor de heersende klasse is politiek meestal een esthetische kwestie: een manier om over zichzelf te denken, een manier om de wereld te zien, om zichzelf op te bouwen. Voor ons was politiek een kwestie van leven of doodgaan.

edouard louis

Titel: Ze hebben mijn vader vermoord
Schrijver: Édouard Louis
Uitgever: De Bezige Bij
isbn: 9789403133300

 

 

Grand Hotel Europa – Ilja Leonard Pfeiffer

grand_hotel_069

Volgens Lily

Tsja, wat moet ik hiervan zeggen. Een werkelijk fantastisch, heerlijk, ogenopenend epos over grote onderwerpen zoals o.a. de huidige stand van zaken van het continent Europa. Maar ook over de liefde. Vooral over de liefde. Het boek beschrijft Pfeiffers liefdesrelatie met Clio en hoe dat (je voelt het tijdens het lezen al aankomen) eindigt in een breuk. En hoe hij zichzelf dwingt om dit allemaal op te schrijven terwijl hij resideert in Grand Hotel Europa. Een hotel dat tijdens zijn verblijf wordt overgenomen door (hoe typisch) een Chinees.
Na Superba, Brieven uit Genua en Peachez ben ik fan van Ilja Leonard Pfeiffer. Hij schrijft in zo’n mooie stijl, nergens ingewikkeld maar gebruikt toch alle mooie woorden die onze taal rijk is.
Zijn ‘aanklacht’ tegen het massatoerisme in Europa is zo treffend. De miljoenen toeristen die Venetië bijvoorbeeld jaarlijks overspoelen en die de plaatselijke bevolking gewoon aan het verjagen zijn  (‘je kunt in Venetië op iedere hoek een Venetiaans masker kopen, maar voor een kilo tomaten moet je tijden reizen’). De mevrouw die hij tegenkomt in Giethoorn en die vraag hoe laat het daar dicht gaat, alsof het een attractiepark is. Hilarisch.

Een stad die zich uitlevert aan toerisme, verkoopt haar ziel. Terwijl toeristen bovenal op zoek zijn naar een authentieke ervaring, veroorzaakt hun aanwezigheid een teloorgang van de authenticiteit die ze begeren. (…) Toerisme vernietigt datgene waardoor het wordt aangetrokken.

Beetje dubbel is dat ik dit boek las tijdens, inderdaad: een vakantie, waardoor ik echter wel in de gelegenheid was om de 547 bladzijden in een week uit te lezen, ja, het is een echte pageturner. Grappig was dat ik tijdens deze vakantie het Louvre in Abu Dhabi bezocht waar uitgebreid over geschreven wordt in dit boek.
En nu maar hopen dat Pfeiffer hiervoor als beloning een mooie literatuurprijs krijgt, want dat is dan zeer verdiend. Aan het NRC Handelsblad zal het niet liggen, die heeft het boek in januari al uitgeroepen dat ‘Roman van het jaar’.

Fragment

Maar dat moment was niet meer ver weg. In mijn reconstructie van wat er tussen Clio en mij was voorgevallen, was ik bijna aanbeland bij de laatste episode, het hoofdstuk dat het moeilijkste zou worden om te schrijven, omdat het mij zou dwingen opnieuw te beleven wat ik liever helemaal niet had beleefd, en ik zag er misschien nog wel meer tegen op om het het geschreven te hebben, omdat ik daarna nogmaals afscheid zou moeten nemen van Clio. Zolang de punt achter de laatste zin op de laatste pagina niet was gezet, was zij in zekere zin nog bij mij op de blanke bladzijden van de resterende cahiers. Dan waren er nog avonturen te vertellen en kon ik haar nog beschrijven, zoals ze lachte wanneer ze wakker werd in de ochtend en zoals ze de avond stil kreeg met het schoonschrift van gebaren, en dan bestond er zelfs in theorie de mogelijkheid dat het verhaal anders zou aflopen dan het was afgelopen, ook al bestond die mogelijkheid niet. Maar wanneer het gedaan was, was het gedaan. Ik miste Clio en zag ertegen op haar dubbel te missen.
Ik wist dat het de bedoeling was dat er vervolgens als bij toverslag een soort helderheid zou optreden en dat ik zaken zou gaan begrijpen, om te beginnen waar ik heen moest, maar ik wist niet meer zeker of ik daar nog wel in geloofde. Misschien was ik bang voor die helderheid en prefereerde ik het geritualiseerde bestaan in een hotel op de wolken dat was losgeraakt van de wereld en dat werd bewoond door herinneringen aan een beter verleden. Helderheid zou de leegte te helder maken. De mist past mijn gemis beter. (wat een mooie zin!)

DSC01612_f7c

Het Louvre in Abu Dhabi

Titel: Grand Hotel Europa
Schrijver: Ilja Leonard Pfeiffer
Uitgeverij: De Arbeiderspers
isbn: 9789029526227