Volgens Lily
Het leuke van een leesclub is dat je boeken leest die je anders nooit gelezen zou hebben. Neem nou het boek van De aanloopman van Martine de Jong. De Jong, grafisch ontwerper van beroep, is in kleine kring bekend van haar plogs en vlogs, haar werk voor De Volkskrant en Zondag met Lubach en inmiddels ook als partner van Arjan Lubach. En daarbij is ze ook nog schrijfster. Haar eerste boek was De mannen van Raan en onlangs verscheen dus De aanloopman dat we met mijn Utrechtse leesclub onder de loep namen. De Jong mocht de cover van haar boek zelf maken. Het ziet er dan ook mooi uit met een opvallend klein huisje in de cirkel. Dit is het huis van Johanna, een 53 jarige vrouw die een heerlijk teruggetrokken leven leidt op het Groningse platteland. Haar man is al jaren dood en hun twee dochters wonen beide in Amsterdam. Op een gegeven moment komt Kasper letterlijk aanlopen en verdwijnt niet meer uit het leven van Johanna.
Ik bedacht me dat sinds Kasper was komen aanlopen het geen moment meer rustig was geweest, in mijn huis niet en in mijn leven niet, en ik wist even niet meer of dat nu fijn of juist heel verschrikkelijk was.
Het eerste deel van het boek kabbelt voort terwijl Kasper een plek in het huis en leven van Johanna opeist. De Jong schrijft makkelijk en lekker leesbaar. In het tweede deel komen er echter enkele naar het schijnt absurdistische zaken aan de orde die mij de wenkbrauwen deden fronsen, waar gaat dit verhaal nou heen? De gasbel speelt een rol, maar dan eigenlijk niet zoals je zou verwachten of zou hopen.
Soms is het een raadsel hoe de mensen in je leven wel allemaal bij jou lijken te horen, maar er samen uitzien als passagiers in een gestrande trein die zo gedwongen worden met elkaar te praten.
De aanloopman leest lekker weg, De Jong is zeker een goede schrijfster, het verhaal is echter dun. Maar ja, het idee dat zo’n 17 jaar jongere aantrekkelijke man zomaar aan komt lopen… 😉
Fragment
Die avond kookte Dave. Alle apparaten in mijn keuken stonden tegelijk aan. Hij had mijn grootste borden uit de kast gehaald, en boetseerde kleine kunstwerkjes van groenten en saus. Mijn keuken was nog nooit zo ten volle gebruikt en toen ik ernaar vroeg bleek hij te werken in een restaurant met een ster.
‘Hij zou het liefst een eigen restaurant hebben, maar hij is al jaren sous-chef,’ vertelde Mayte, die de hele tijd in de keuken stond met een groot glas wijn. Ze proefde alles wat Dave haar toewierp. Bij het woord ‘sous-chef’ gromde Dave.
‘Sorry,’ riep Mayte, ‘je bent de beste kok die ik ken, dus ik snap het sowieso niet.’ Ze pakte een aardappelpartje van de bakplaat die Dave net uit de oven haalde en stopte het in haar mond. Dave keek haar liefdevol aan. Ze was zijn ideale publiek.
Lisanne zat met Kasper te praten bij de open haard. Ik keek van een afstandje naar ze. Ze dronken wijn en lachten om wat de ander zei, om beurten, en ik kon niet verstaan waar het over ging. Freddie zat aan de keukentafel een sudoku op te lossen uit de plaatselijke krant. Zijn grote lichaam gebogen, een potlood wiebelend tussen zijn vingers. Mijn huis was gevuld met jonge mensen. Lisanne paste er veel beter tussen dan ik. Het verbaasde me niet, maar toch kon ik de gedachte niet van me afzetten dat er iets niet klopte.
Martine de Jong
lilysbooksandcooks 