
Volgens Lily
Afgelopen week had ik de eer om Adriaan van Dis te mogen interviewen tijdens het Donderdagmiddagmatinee in de Goudse Schouwburg. Van Dis is on tour om zijn nieuwste boek Naar zachtheid en een warm omhelzen te promoten. De titel refereert aan het gedicht Schemering van Adriaan Roland Holst die vlak bij Van Dis in Bergen aan Zee heeft gewoond en bij wie Van Dis volgens de overleveringen nog op schoot heeft gezeten. Het werd een geweldige middag, vooral door de verhalen die Van Dis met een flinke dosis humor weet te vertellen.
Het was stil op straat. Bij een kruispunt zat een ouder echtpaar in een tuinstoel op een ongeluk te wachten.
Dit nieuwste boek is volgens de flaptekst een vergeten hoofdstuk uit zijn oeuvre. Van Dis heeft al vele boeken geschreven over de toestand van zijn familie zoals Nathan Sid, Indische duinen en het met de Libris Literatuurprijs bekroonde Ik kom terug (over zijn moeder).
Toen Adriaan negen jaar was werd hij door zijn moeder enige tijd uit logeren gestuurd naar zijn grootvader Huibert (vader van zijn moeder) en diens inwonende huishoudster Ommie (die eigenlijk Jans heette). De hardhandige vader van Adriaan werd verteerd door herinneringen aan wat er allemaal in Indië met hem was gebeurd en zorgde voor een onveilige omgeving thuis. Ommie werd de oma die Adriaan nooit had gehad. Bij haar vond hij zachtheid, zijn eigen moeder raakte hem namelijk nauwelijks aan. Dit boek is het verhaal van Adriaan en Ommie.
De tafel was gedekt. Het vlees lag op de schaal. Het zilvergoed glansde onder de schemerlamp. Grootvader schommelde de witte eetkamer binnen, gekleed voor het diner. Hij keek Adriaan koeiig aan, stapte terug, stapje naar voren, zag-ie dat goed?
‘Welke flikker heeft er aan je haar gezeten?’
Het boek bestaat voor een deel uit de beschrijvingen van het verblijf van de negenjarige Adriaan bij zijn opa vlak na de oorlog (WO II is nog voelbaar aanwezig) en voor een (kleiner) deel de bespiegelingen van de Adriaan op huidige leeftijd. Van Dis merkte tijdens het interview op dat hij door Ommie oog heeft gekregen voor de mensen in de wereld waar ‘een knoopje los’ aan zit, maar die des te interessanter zijn.
Wist Adriaan dan niet dat zijn vader jaren in een weeshuis sleet en daar ontsnappen kon door op zijn zestiende in dienst te gaan? Zo had hij zich verhard, om te overleven. Heus, zijn woede was wanhoop. ‘Hij houdt van jullie allemaal. ‘Adriaan deed zijn best het te geloven, maar waarom zweeg zijn moeder over zulke dingen?
Naar zachtheid en een warm omhelzen is een prachtig boek geworden. Een monument voor een vrouw die erg belangrijk is geweest in het leven van Adriaan van Dis. Iemand die hem heeft gevormd. Want zoals hij ook in het interview aangaf, kijk eens om naar andere mensen die je niet kent, doe eens iets aardigs, daar voel je jezelf ook beter bij. En léés vooral veel, want dan leer je de wereld van anderen kennen.
Het was een heerlijk interview met een belezen, grappige, oprecht in de wereld geïnteresseerde maar vooral aimabele man.
Fragment
De volgende morgen, aan een ontbijt van kaas en dikke boter op zelfgebakken rond brood (tegen Ommies borst gezet en met het mes naar zich toe in rechte, dunne plakken gesneden), ruziede zij met grootvader over ‘ons Adriaan’. Alsof hij hun bezit was. Grootvader vond haar te slap en Ommie hem te streng. Hun geruzie klonk net zoals bij hem thuis – alleen de g’s waren zachter. Adriaan sloop naar de marmeren hal om te krant te halen. Ommie en grootvader lazen hem meestal samen. Zij aan zij, aan de keukentafel. Heel vredig, ook al stond hij vol narigheid. Adriaan zag dat graag en zat er dan naast te tekenen.
Die ochtend spreidde hij de krant voor hun boze ogen uit, over de borden en de boter heen. Ze begrepen het gebaar. Huibert las zoals gewoonlijk sneller dan Ommie en wachtte geduldig op haar tikje op zijn hand – het teken dat hij de pagina kon omslaan. Niks ritselde zo lekker als krantenpapier.
Pas later zou Adriaan dat ritueel begrijpen. Ook in gewoontes en gebaren zat liefde.

Adriaan van Dis in de Goudse Schouwburg 12 oktober 2023








Het Spinozahuis in Rijnsburg.
De bibliotheek van Spinoza.
Gastenboek met o.a. Einsteins handtekening.
Laatste woonplaats van Spinoza in Den Haag.