Tagarchief: verlies

Die laatste zomer – Tatiana de Rosnay

Geplaatst in Romans door

de_laatste_zomer_ddc

Volgens Lily

Ik ben geloof ik de enige die Haar naam was Sarah van Tatiana de Rosnay nog niet heeft gelezen, terwijl ik het wel in de boekenkast heb staan. Hoe komt het dat een boek je soms niet aanspreekt? Misschien omdat het tijdens de oorlog speelt… Toen Die laatste zomer, ook van De Rosnay laatst in mijn straatbieb stond, heb ik hem er direct uitgepakt en in mijn vakantiekoffer gedaan. Dit verhaal (dat niet tijdens de oorlog speelt) gaat in beginsel over een broer en een zus die terugkeren naar de plek waar ze vroeger vaak vakantie vierden, toen hun moeder nog leefde. Langzaamaan onrafelen zich allerlei familiegeheimen. Het hele verhaal speelt zich af op diverse plekken in Frankrijk, leuk is dat. Een heerlijke pageturner, goed geschreven en zeker een aanrader. De Rosnay, die zelf van Russich-Frans-Engelse afkomst is, heeft een grote erfenis aan fantasie meegekregen, die volgens haar de basis van haar schrijverschap is. En dat vindt ze een grote rijkdom. Misschien toch Sarah maar eens uit de kast halen…

Fragment

Mélanies kleine, fijne handen aan het stuurwiel. Eén ring maar, aan haar rechterhand, een eenvoudige, brede gouden ring die van hun moeder was geweest. Het verkeer voor hen uit stokte toen ze in de buurt van Angers kwamen, op hun weg terug naar Parijs. Ze zouden op den duur waarschijnlijk in een gigantische file terechtkomen, dacht hij, en zijn longen snakten naar een sigaret.

Na een lange stilte begon Mélanie te spreken.

‘Antoine, er is iets wat ik je moet vertellen.’

Haar stem klonk zo gespannen dat hij zich snel naar haar toe wendde. Haar ogen waren op de weg gericht, maar hij zag dat haar kaken enigszins gespannen waren. Ze zweeg weer.

‘Vertel het me maar, ‘ zei hij zacht. ‘Maak je geen zorgen.

Haar knokkels waren wit, zag hij. Zijn hart begon iets sneller te slaan.

‘Ik heb er de hele dag mee rondgelopen,’ zei ze gejaagd. ‘Gisteravond, in het hotel, schoot me iets te binnen. Iets over…’

Op pagina 232/233 staat een mooi gedicht:

Zet stil die klokken. Telefoon eruit. 
Verbied de honden hun banaal geluid. 
Sluit de piano's, roep met stille trom
de laatste tocht van deze dode om.

Ze was mijn Noord, mijn Zuid, mijn West en Oost, 
ze was al mijn verdriet en al mijn troost, 
mijn nacht, mijn middag, mijn gesprek, mijn lied, 
voor altijd, dacht ik. Maar zo was het niet.

Laat in de sterren kortsluiting ontstaan, 
maak ook de zon onklaar. Begraaf de maan. 
Giet leeg die oceaan en kap het woud: 
niets deugt meer, nu ze niet meer van me houdt.

uit: Funeral blues – W.H. Auden (vertaling Willem Wilmink)

Titel: Die laatste zomer
Schrijver: Tatiana de Rosnay
Uitgever: ambo|anthos
isbn: 9789026332425

 

 

 

 

Advertentie

Moeders Zondag, een romance – Graham Swift

Geplaatst in Romans door

moeders_zondag_75b

Volgens Lily

Dat een goed boek niet dik hoeft te zijn bewees Ilja Leonard Pfeiffer al met Peachez, een romance. Ook Moeders Zondag van Graham Swift heeft als ondertitel: Een romance. Kunnen romances alleen maar beschreven worden in dunne boekjes? Natuurlijk niet. Want hoewel Moeders Zondag maar 158 bladzijden telt, is het een compleet levensverhaal. Het verhaal van Jane Fairchild, een dienstmeisje. Zij heeft een affaire met een jonge heer van stand. Dat kan niet goed gaan denk je dan, en dat gaat het ook niet. Je moet de Engelse versie lezen om te ontdekken dat het boek begint als een sprookje: Once upon a time… (in het Nederlands wordt dat dan: Ooit, in de tijd voordat… mwah). Het verhaal gaat over slechts enkele uren op die Moeders Zondag (nu Moederdag) op 30 maart 1924, maar al lezende is het een levensles. Dit boek is fantastisch gestyleerd geschreven door Graham Swift. Zo weet je als lezer eerder het slechte nieuws dan Jane. Ik verklap verder niet meer, want je moet het boek zelf gaan lezen. En vergeet dan niet te genieten van de schrijfkunst van deze auteur. Een absolute aanrader!

Fragment

Ook bibliotheken – vooral bibliotheken – mocht je doorgaans slechts behoedzaam en na veel bescheiden klopjes op de deur betreden, en afgaande op haar ervaring op Beechwood trof je daar dan net zo vaak wel als niet iemand aan. Maar zelfs als er niemand was, kon je je vaak niet aan de indruk onttrekken dat er wenkbrauwen werden gefrontst, omdat je daar niet hoorde te zijn. Maar ja, een dienstmeisje moest afstoffen – en jongens, wat konden die boeken stofnesten zijn. De bibliotheek van Beechwood betreden was soms een beetje alsof je de kamers van de jongens boven in liep, en bibliotheken dienden er niet voor, dacht ze weleens, om boeken te bewaren, maar om de gewijde atmosfeer van het heiligdom van de man in stand te houden, waar iedere verstoring ongewenst was.

Er zijn dan ook maar weinig dingen schokkender dan een blote vrouw die een bibliotheek binnenloopt. Het idee alleen al.

graham swift

Titel: Moeders Zondag, een romance
Schrijver: Graham Swift
Uitgever: Hollands Diep
isbn: 9789048832460

De vlamberken – Lars Mytting

Geplaatst in Romans door

img_6059_2f4

Volgens Lily

Aangekondigd als ‘de meeslependste roman’ van het jaar. Een boek dat ik zelf nooit uitgekozen zou hebben (wat een vreselijke voorkant), maar het ‘moest’ voor de leesclub Utrecht. Hoewel er in het begin met veel namen wordt gestrooid, grijpt het verhaal me toch aan. De zoektocht van Edouard Daireaux Hirifjell naar het hoe en waarom van de dood van zijn ouders, naar zijn oom Einar en naar de familie Winterfinch. Het verhaal speelt in Noorwegen (waar de vlamberken staan), Frankrijk en de Shetlands. Met daar tussendoor diverse liefdesverhalen.

Het is snel geschreven zo spannend dat het een echte page turner is, maar ik vind het toch wat tegenvallen in het plot. De ‘ontdekkingen’ die Edouard doet tijdens zijn speurtocht zijn geen echte ontdekkingen in de zin van dat iemand hem iets verteld of dat er bewijsmateriaal is, maar het zijn eigen invullingen en zgn. flashbacks. Hoe vaak hij wel niet ergens aan wordt herinnerd door een geur of iets dergelijks. Volgens mij kun je dat na 20 jaar echt niet meer allemaal oproepen.

Maar dat buiten beschouwing gelaten, is De vlamberken van Lars Mytting toch een heerlijk boek om te lezen. Zeker een aanrader!

Winnaar van de Noorse boekhandelsprijs 2014. Het stukje tekst voorin het boek komt uit het nummer Mr. Tambourine Man van Bob Dylan.

Fragment

‘Hier, op deze plek, zat Einar, ‘ zei ze, ‘toen ik hem voor het eerst knipte, in 1943.’

Agnes Brown rommelde in een ladekast. Draaide een groen uitgeslagen kraan open, de waterleiding knalde, spuugde roest uit. Ze spelde een schaar af. Ik keek haar vragend aan en als antwoord pakte ze een verschoten nylon cape en knoopte die om mijn nek. Zelf deed ze een bloedrood schort voor, legde haar handen op mijn schouders, en onze ogen ontmoetten elkaar in de craquelé spiegel.

‘Je lijkt op hem, ‘ zei ze. ‘Maar dat is ook niet zo vreemd.’

Ze begon me zonder waarschuwing te knippen. Snelle, secure bewegingen. Daarna legde ze de schaar weg, pakte een scheermes en begon mijn haar te snijden. Het mes maakte lange halen, elke snee liet een korte siddering in mijn haarwortels achter. Ze ving het haar op in haar hand, wreef het snel tussen haar vingers heen en weer voordat ze het op de vloer liet vallen, alsof ze het op echtheid testte. Toen begon ze te vertellen.

Titel: De vlamberken
Schrijver: Lars Mytting
Uitgever: Atlas Contact
isbn: 9789025449391