Volgens Lily
Dat een goed boek niet dik hoeft te zijn bewees Ilja Leonard Pfeiffer al met Peachez, een romance. Ook Moeders Zondag van Graham Swift heeft als ondertitel: Een romance. Kunnen romances alleen maar beschreven worden in dunne boekjes? Natuurlijk niet. Want hoewel Moeders Zondag maar 158 bladzijden telt, is het een compleet levensverhaal. Het verhaal van Jane Fairchild, een dienstmeisje. Zij heeft een affaire met een jonge heer van stand. Dat kan niet goed gaan denk je dan, en dat gaat het ook niet. Je moet de Engelse versie lezen om te ontdekken dat het boek begint als een sprookje: Once upon a time… (in het Nederlands wordt dat dan: Ooit, in de tijd voordat… mwah). Het verhaal gaat over slechts enkele uren op die Moeders Zondag (nu Moederdag) op 30 maart 1924, maar al lezende is het een levensles. Dit boek is fantastisch gestyleerd geschreven door Graham Swift. Zo weet je als lezer eerder het slechte nieuws dan Jane. Ik verklap verder niet meer, want je moet het boek zelf gaan lezen. En vergeet dan niet te genieten van de schrijfkunst van deze auteur. Een absolute aanrader!
Fragment
Ook bibliotheken – vooral bibliotheken – mocht je doorgaans slechts behoedzaam en na veel bescheiden klopjes op de deur betreden, en afgaande op haar ervaring op Beechwood trof je daar dan net zo vaak wel als niet iemand aan. Maar zelfs als er niemand was, kon je je vaak niet aan de indruk onttrekken dat er wenkbrauwen werden gefrontst, omdat je daar niet hoorde te zijn. Maar ja, een dienstmeisje moest afstoffen – en jongens, wat konden die boeken stofnesten zijn. De bibliotheek van Beechwood betreden was soms een beetje alsof je de kamers van de jongens boven in liep, en bibliotheken dienden er niet voor, dacht ze weleens, om boeken te bewaren, maar om de gewijde atmosfeer van het heiligdom van de man in stand te houden, waar iedere verstoring ongewenst was.
Er zijn dan ook maar weinig dingen schokkender dan een blote vrouw die een bibliotheek binnenloopt. Het idee alleen al.
lilysbooksandcooks 