Volgens Lily
Niemand wist tot voor kort wie Elena Ferrante was. Ferrante laat zich nooit zien ondanks dat zij meerdere prijzen heeft gewonnen en fantastische verkoopcijfers boekt. Een onderzoeksjournalist heeft echter onlangs aangetoond dat Anita Raja achter het pseudoniem zit. Hoewel Raja nu tegen haar zin ontmaskerd is, heeft de onthulling in ieder geval een positief effect: haar boeken schieten omhoog in de verkoopcijfers.
Vooral het vierluik over de vriendinnen Lila Cerullo en Elena Greco die in de jaren vijftig opgroeien in een arme Napolitaanse wijk is razend populair. Het wordt gepromoot als dé Napolitaanse romans. Ik las onlangs het eerste deel: De geniale vriendin. Ik vond het lastig om erin te komen. Er gebeurt eerst niet veel denk je. Maar het greep me steeds meer. Na het zien van de film Gomorra jaren geleden wist ik al hoe het er in sommige milieus in Napels aan toe gaat. Hoe de maffia zijn werk doet. Hoe belangrijk families zijn. Lila en Elena zijn beiden zeer slim. Lila doet hier echter niets mee en Elena gaat door de strijd van haar onderwijzeres naar het gymnasium. Ze gaan ieder een eigen leven leiden maar zoeken elkaar toch ook steeds weer op. Fantastisch beschreven door Ferrante! Je voelt de spanning die er in de wijk hangt. Hoe belangrijk geld is. En het einde van boek – ik zal het niet verklappen 😉 – is zo geniaal bedacht. Dikke aanrader dit boek. De proloog van dit boek liet al een klein stukje zien van hoe het verhaal verder gaat, de rest van de serie gaat er dus zeker komen.
Laatste nieuws: De boeken worden verfilmd! En van De geniale vriendin komt er een achtdelige dramaserie op HBO.
Fragment
De laatste tien dagen van juli gaven me kortom een tot dan toe ongekend prettig gevoel. En ik ervoer iets dat later in mijn leven nog vaak zou terugkeren: de vreugde om het nieuwe. Ik vond alles fijn: vroeg opstaan, het ontbijt klaarmaken, afruimen, door Barano wandelen, de weg naar het Marontistrand aflopen en opklimmen, languit in de zon liggen lezen, een duik nemen en dan weer doorlezen. Ik had geen heimwee naar mijn vader, mijn moeder, de rest van de familie, naar de straten van de wijk, het park. Alleen Lila miste ik, Lila die echter mijn brieven niet beantwoordde. Ik was bang dat haar van alles overkwam, mooie en akelige dingen, zonder dat ik erbij was. Dat was een oude angst, een angst die nooit over was gegaan: de angst dat als ik stukjes van haar leven miste, het mijne dan aan intensiteit inboette en minder centraal kwam te staan. En het feit dat ze niet antwoordde versterkte die bezorgheid. Hoe ik in mijn brieven ook mijn best deed haar duidelijk te maken hoe bevoorrecht ik was door mijn logeerpartij op Ischia, mijn woordenstroom en haar stilte leken te bewijzen dat mijn leven prachtig was maar dat er weinig in gebeurde – zo weinig dat ik tijd had om haar elke dag te schrijven – en dat het hare somber was maar overvol.
Napels
lilysbooksandcooks 