Volgens Lily
Jaren geleden las ik Het Rosie Project van Graeme Simsion. Wat een verfrissend boek was dat! Afgelopen week zag ik in een bak met afgeprijsde boeken Het beste van Adam Sharp liggen, ook van Simsion. En ook dit is weer een lekker vlot geschreven verhaal.
Ik had de bijnaam Seagull gekregen, naar de mop dat consultants net zeemeeuwen zijn: ze komen aanvliegen, krijsen wild en maken een hoop heisa, schijten iedereen onder en vliegen dan weer weg.
Adam Sharp is een man van 49 die, toen hij 26 jaar was als IT-consultant diverse opdrachten in het buitenland heeft gedaan, waaronder enkele maanden in Melbourne. Daar ontmoet hij Angelina, een 21-jarige soapactrice. Ze krijgen een relatie maar Adam reist toch verder naar zijn volgende bestemming. Ruim 20 jaar later krijgt hij ineens een mail van Angelina. Ze zoekt weer voorzichtig contact. Waarom, vraagt Adam zich af. Uiteindelijk gaat hij in op een uitnodiging van Angelina en haar man om voor een week naar Frankrijk te komen. En dan begint het gedonder pas echt.
‘Dit klinkt vast heel genant en oppervlakkig, maar toen ik vijfenveertig werd, zei ik tegen mijn moeder: “Ze zeggen dat vrouwen na hun vijfenveertigste verdwijnen,” en toen zei mijn moeder: “Onzin. Je verdwijnt helemaal niet. Mannen zien je alleen niet meer staan.”‘
Het einde van het boek is een beetje langdradig, blijven ze nou wel of niet bijelkaar. Dat had wel iets korter gekund en het wordt hier en daar ook wat ongeloofwaardig. Wat wel ontzettend leuk is, is de playlist achterin. In het boek komt veel muziek voor omdat Adam graag piano speelt (zie ook de cover van het boek). Muziek speelt ook een belangrijke rol in de liefde tussen Adam en Angelina. Het was heerlijk om met oortjes in naar de muziek uit de playlist te luisteren en tegelijk het boek te lezen.
Fragment
Het perron stond vol mensen die wilden instappen. Het eerste wat ik opving was haar parfum, de geur die ik op twintig passen afstand kon herkennen. Toen stapte de man die voor me stond opzij, en daar stond ze.
Ze was wel veranderd. Haar lippen waren minder vol, haar jukbeenderen geprononceerder, en ze was slanker, eleganter. Haar haar, nog hetzelfde donkerbruin, was korter, zoals ik al op haar Skype-foto had gezien. Ze droeg een zonnebril, een wit topje met abstracte print, een kort jasje, lichtblauwe spijkerbroek, schoenen met hoge hakken en ringen met grote stenen om haar middel- en wijsvingers, die peziger waren dan ik me herinnerde.
We bleven allebei staan en namen elkaar zwijgend op. De menigte dunde uit en de trein reed weg en liet ons alleen achter. Ik wist twee dingen zeker, zonder enige twijfel. Ten eerste dat het de juiste keuze was geweest om haar weer op te zoeken, wat de prijs ook was en wat er ook zou gebeuren. Het was weer net als in Shanksy’s bar, op die avond dat ik ‘I Hope that I Don’t Fall in Love with You’ had gespeeld en haar op me had zien wachten met een Fallen Angel in haar hand, terwijl ze haar zenuwen had proberen te verbergen.
Het tweede wat ik wist, ook al was daar geen enkel bewijs voor – behalve datgene wat er zich zonder woorden tussen ons afspeelde – was dat zij precies hetzelfde voelde en dat niet had verwacht.
lilysbooksandcooks 