Volgens Lily
Soms lees je over een nieuw boek en dan heb je zo’n ontzettende zin om eraan te beginnen. De menselijke maat van Roberto Camurri was zo’n boek. Daarbij komt dat ik ook erg van Italiaanse auteurs hou. En ik kan ook echt niet zeggen dat De menselijke maat slecht geschreven is, in tegendeel. Maar het heeft niet waargemaakt waar ik op had gehoopt. De flaptekst geeft aan dat het een hypnotiserende roman is over drie vrienden die worstelen met een schuldgevoel, en wanhopig zoeken naar middelen om inhoud en vorm te geven aan hun leven.
In de auto vraagt Anela of hij bij het huis van zijn vader langs is geweest, hij zegt nee; ze vraagt of hij er langs zal gaan, hij reageert schouderophalend, naar buiten kijkend.
Het boek is opgebouwd uit elf hoofdstukken die allemaal over verschillende personages gaan uit het slaperige dorp Fabbricio. Sommigen hebben iets met elkaar te maken andere weer niet, dat maakt dat het boek een beetje als los zand voelt. Misschien moet ik het nog een keer lezen om de diepere laag te ontdekken. Volgens het dankwoord heeft Stephen King Camurri de inspiratie gegeven voor het hoofdstuk Asfalt.
Valerio glimlachte ook maar, hij wist niet wat hij anders moest doen, dat ze naast hem zat was iets vreemds, en het was nog vreemder dat hij zich op zijn gemak voelde.
Wat wel werkelijk heel irritant is, wanneer er bijna op iedere pagina melding gemaakt wordt van het feit dat iemand een sigaret opsteekt.
Fragment
De dag erna was het zaterdag, hij was laat wakker geworden, het was al heel warm, hij was bezweet wakker geworden en had zijn hand uitgestoken naar zijn telefoon om te kijken hoe laat het was. Er was een sms: Neem me mee naar zee.
Hij was overeind gaan zitten, had met zijn handen over zijn gezicht gewreven en weer op zijn telefoon gekeken: Neem me mee naar zee. Hij was uit bed gestapt, had de luiken dicht gedaan, zijn moeder zei altijd dat je de luiken dicht moest houden omdat anders de warmte binnenkwam, hij had de kast opengedaan en had een zwembroek gezocht onder zijn kleren. Zijn mobiel klonk opnieuw, hij had opgenomen, nee, vandaag ben ik er niet. Nee. Dat gaat je niks aan, waarom wil je weten, nee, kom op, zit niet zo te… ja, oké, ik heb met een meisje afgesproken, nou ophouden, ik vertel het je wel als ik terugkom, ja, goed dan, zij ja. Ik zeg toch dat zij het is, ja, zij is het wel, nou, dan geloof je het maar niet. Kom op, Valerio, ik moet gaan, tot later.
Davide was groot en stevig. Hij keek in de badkamerspiegel, ineens voelde hij een nieuw besef in zijn buik, hij moest op de groezelige badrand gaan zitten, hij zei bij zichzelf goddomme, ik kan haar hier nooit mee naartoe nemen, ik moet eerst poetsen. Hij trok zijn zwembroek aan en een blauw overhemd, hij keek opnieuw in de spiegel en wat hij zag beviel hem, wat hem vervulde van schaamte. Hij was de trap afgelopen om zijn slippers te zoeken in de woonkamer, zijn telefoon klonk opnieuw, weer een sms: Als je je slippers zoekt, die liggen hier, ik snap niet hoe je gisteravond thuis bent gekomen, hopelijk alles goed.
Hij keek naar zijn voeten, ze waren pikzwart, hij ging ze wassen en schreef haar terug: Ik pik je over tien minuten op.
lilysbooksandcooks 