Tagarchief: verdriet

Mijn zusje en de zee – Donatella Di Pietrantonio

Geplaatst in Romans door

Volgens Lily

Soms lees je een boek dat je gewoon omver blaast. Mijn zusje en deze zee van Donatella Di Pietrantonio is zo’n boek. Het verhaal is mooi, maar hoe het geschreven is, is nog veel mooier. Op een gegeven moment zat ik twee verhaallijnen tegelijkertijd te lezen. Zo ingenieus vervlochten dat het niet één keer ingewikkeld werd. Grote klasse van deze schrijfster.

Ik keek naar Piero en naar de eenzaamheid van zijn voetsporen. Het lukte me niet een begin te achterhalen van wat ons overkwam. Ik had alle tekenen uitgewist, een hele reeks lieve afwijzingen en lichte irritaties genegeerd.

Het Italiaanse origineel heet Borg Sud. Het boek speelt in deze wijk in de plaats Pescara aan de kust van Italië. Van het begin af aan is het onduidelijk waarom de kinderen niet bij hun ouders zijn opgegroeid. En waarom ze zo’n moelijke band met hun ouders hebben. Maar gaandeweg het verhaal wordt dat duidelijker.

Met mijn zusje deelde ik een erfenis van onuitgesproken woorden, nagelaten gebaren, geweigerde zorg. En van zeldzame, onverwachte attenties. We waren dochters zonder moeder. We zijn nog steeds, net als toen, twee van huis weggelopen kinderen.

Het verhaal gaat over twee zussen, de een heet Adriana, maar hoe de vertelster van het verhaal heet wordt niet duidelijk. Hoewel ze elkaar soms jaren niet zien, hebben ze een band die ze altijd weer bij elkaar brengt. Een fantastisch boek dat je, zeker als liefhebber van Italiaanse auteurs zoals ik, moet lezen. Een aanrader!

Ik denk dat het jaloezie was dat ik me ergerde aan de vertrouwelijkheid tussen die twee, het vrijuit met elkaar praten, elkaar zo na zijn. Mijn zusje had me ingeruild voor nieuwe genegenheid.

Fragment

In de Viale Regina Margherita ging ik zo langzaam mogelijk rijden. Adriana keek verstrooid naar buiten, met gefronst voorhoofd, de foto van onze broer op haar schoot. Ik moest nu snel met haar praten, thuis zouden we Piero en het kind aantreffen en dan zou ze me helemaal niks meer vertellen.
‘Weet je dan tenminste wanneer Rafael terugkomt?’ vroeg ik voorzichtig.
Ze schudde geërgerd van nee.
‘Als je me vertelt wat er is gebeurd, kan ik je misschien helpen.’
Ze schoof weg, leunde met heel haar lichaam tegen het portier, alsof ze er schoon genoeg van had. Ze snoof en mompelde iets in zichzelf. Toen boog ze zich plotseling naar me over, haar neus bijna tegen me aan.
‘Je wilt me helpen? Hoeveel geld heb je? Rafael zit tot over zijn oren in de schulden, als je het zo graag wilt weten,’ en ze draaide zich weer van me af, met haar armen over elkaar.
Ik zweeg, overrompeld door deze onverwachte uitval.
‘Blijf je met zo’n slakkengangetje doorrijden? Misschien moet je neefje eten,’ schreeuwde ze ineens. Haar woede vibreerde door de hele auto.

Titel: Mijn zusje en de zee
Schrijver: Donatella Di Pietrantonio
Uitgever: Signatuur
Advertentie

Verdriet is het ding met veren – Max Porter

Geplaatst in Novelle door

download_2_c25

Volgens Lily

Ik weet dat toeval niet bestaat, toch is het vreemd dat ik direct na Jij zegt het van Connie Palmen dit boek (of is het een novelle) van Max Porter las. De Kraai die in dit boek wordt opgevoerd is het fabeldier uit Ted Hughes‘ gedichtencyclus Crow. De vader en twee zoontjes in het boek van Porter worden geconfronteerd met de dood van hun vrouw en moeder. De Kraai (tegenspeler, helper, bedrieger, genezer, kinderoppas) komt het huis binnen en blijft zolang ze hem nodig hebben. Een uiterst intrigerend verhaal. Het boek heeft slechts 122 pagina’s die op een creatieve manier zijn beschreven, ik hou daarvan. Lees het langzaam, of twee of drie keer, het wordt steeds mooier.

Connie Palmen (die zelf ook meerdere goede boeken over verdriet na de dood van een geliefde heeft geschreven: I.M. en Logboek van een onbarmhartig jaar) noemt Verdriet is het ding met veren: ‘Het ontroerendste en grappigste boek over verdriet ooit’.

Mooie recensie van dit boek uit het NRC:

https://www.nrc.nl/nieuws/2016/05/02/de-dood-uitsmeren-en-op-afstand-houden-1612509-a723993

Fragment

Zijn opvattingen over Hughes en Plath waren haarfijn up-to-date. Een van die opvattingen luidde dat het allemaal lang geleden was. Dat het hoog tijd was al die onzin achter je te laten en hun poëzie te beoordelen zonder al dat partijdige geharrewar over hun leven. Hij was voor Ted, onze pa. In de bus op weg naar Oxford had hij zich heftige discussies voorgesteld met een stel snaterende Plath-fans in een met hout gelambriseerde pub. ‘Jij je zin, River is wel oké,’ zouden zij dan gezegd hebben. En pa: ‘Vooruit, dan zal ik nog één keer proberen Colossus door te worstelen.’

Eén ding moeten we onze pa nageven: hij was authentiek. Stil, eenzelvig en tragisch uncool. Wij hebben hem vaak genoeg moeten afzeiken. We waren ervan overtuigd dat onze moeder dat zou hebben gewild. Het was het beste wat we konden doen om hem onze liefde te tonen, en hem te bedanken.

Titel: Verdriet is het ding met veren
Schrijver: Max Porter
Uitgever: De Bezige Bij
isbn: 9789023494003

Jij zegt het – Connie Palmen

Geplaatst in Romans door

download_4_3f7

 

Volgens Lily

Om maar met de deur in huis te  vallen: wat een fantastisch boek! De stem die Palmen geeft aan Ted Hughes is mooi, lyrisch, beeldend en kwetsbaar. Dood, liefde, kunst en afhankelijkheid, het komt allemaal voorbij. Ook zonder de geschiedenis van Plath en Hughes te kennen is het een goed te volgen verhaal. De gekweldheid van Hughes komt goed naar voren evenals zijn grenzeloze liefde voor Sylvia Plath, die hij steevast zijn ‘bruid’ noemt. Ongekend hoe de wereld na de dood van Plath met hun verhaal aan de haal gaat. Iets wat Palmen natuurlijk ook doet… Ze wordt er rijkelijk mee beloond: ze wint met dit boek diverse prijzen waaronder de Libris Literatuurprijs 2016. Dit boek is een absolute aanrader!

Ben wel reuze benieuwd wat er in 2023 uit de koffer komt die Hughes in Georgia achter liet.

Voorstukje uit het boek: We think we’re writing something to amuse, but we’re actually saying something we desperately need to share. The real mystery is this strange need. Why can’t we just hide it and shut up? Why do we have to blab? Why do human beings need te confess? Mayby, if you don’t have that secret confession, you don’t have a poem – don’t even have a story. Don’t have a writer. -Ted Hughes

Mooi citaat: Alles wat ontkend en onderdrukt wordt, elk conflict dat word weggemoffeld en verloochend – in een cultuur en in een individueel bestaan – zoekt een uitweg en keert zich uiteindelijk in een duivelse vermomming tegen het leven, gewelddadig, vernietigend.

Fragment

Wat mijn bruid nooit heeft geweten, is dat we daar op Chalcot Square de deur openden voor de verraders van onze liefde, van ons leven, van mijn overgebleven leven. Ik heb ze beschreven gezien, de scènes in ons huis – haar agressieve zwijgen en jaloerse bezitterigheid, mijn sukkelige gedweeheid – door mensen die me na stonden, of door voorbijgangers met wie ik niets van doen had. Zelfs die ene zeldzame keer dat ik tegenover een vriend, half grijnzend, opbiechtte die ochtend geteld te hebben hoe vaak ze mijn naam had geroepen terwijl ik in de smalle gang aan het werk was – 104 keer – bereikte het roddelcircuit.

Vrienden en vijanden, kennissen en vreemden, hebben zich na haar dood op ons gestort als parasieten, zich voedend met ons bloed, zetten met hun vernauwde, beperkte blik een travestie neer van wie mijn vrouw echt was en dat soms vanuit de misselijkmakende veronderstelling dat ze mij steunden met haatdragende herinneringen aan haar. Ik heb de ooggetuigenverslagen van ons huwelijk met afschuw gelezen en elke openbaring van mijn privéleven ondergaan als een geseling. En ik heb gezwegen.

hughes_2d3

Sylvia Plath & Ted Hughes

Titel: Jij zegt het
Schrijver: Connie Palmen
Uitgever: Prometheus
isbn: 9789044628104