Volgens Lily
Ik weet nog zo goed dat ik Ze hebben mijn vader vermoord las. Een aanklacht tegen de politiek in Frankrijk door een homoseksuele jongen opgegroeid in een plaats in Noord-Frankrijk (Hallencourt) waar niemand naar om kijkt. Het is een boek waarin vooral zijn vader centraal staat. Het was natuurlijk wachten op het moment dat hij een boek zou schrijven over zijn moeder. En dat is Strijd en metamorfose van een vrouw geworden. Een klein boekje, want veel zaken uit het leven van het gezin Bellegueule waren al beschreven. Zowel moeder als zoon hebben overigens hun achternaam later veranderd, om het verleden af te kunnen schudden.
De eerste bladzijden van dit verhaal hadden als titel kunnen hebben: Gevecht van een zoon die geen zoon wilde worden.
Wat erg veel indruk op de maakte in Ze hebben m’n vader vermoord, was het feit dat Louis duidelijk probeert te maken dat politiek er alleen voor de welgestelden is om over te praten bij borrels en verjaardagen. Maar dat politiek voor de lagere klassen het verschil tussen leven en dood is. Zijn vader werd gedwongen om, ondanks dat hij bij zijn werk een dusdanige blessure had opgelopen dat werken eigenlijk niet meer ging, toch aan de bak moest. Met desastreuze gevolgen. Hij werd daar natuurlijk geen leukere man van. Zijn vrouw (moest het vaak ontgelden. Zij had een vreselijk leven met hem met veel huiselijk geweld.
Een ongeluk komt nooit alleen: in die context van armoede en spanning met mijn vader werd ze zwanger.
Louis probeert haar ervan te overtuigen dat ze bij haar man weg moet gaan, maar tot overmaat van ramp wordt ze weer zwanger (zelfs van een tweeling) en duurt het nog jaren voordat ze eindelijk de stap durft te nemen. Gezien vanuit haar zoon wordt dit mooi beschreven. Deze twee boeken horen gewoon bij elkaar. Ik ben fan van Édouard Louis en alles waar hij voor staat. Als homoseksuele jongere heeft hij het zijn hele leven niet makkelijk gehad, maar hij gebruikt zijn stem om mensen duidelijk te maken wat er mis is in dit politieke systeem. Onlangs in Buitenhof gaf hij nog zijn mening over de toeslagenaffaire in Nederland. Ook daar zijn het de de gewone werknemers, mensen zonder veel geld of connecties, die door de politiek volledig zijn geruïneerd. Dat is waar hij tegen vecht. En dat hem een held voor mij.
Doordat we naar elkaar toe groeiden is niet alleen haar toekomst veranderd, maar ook ons verleden.
Fragment
Ik vond dat ze moest opschieten. De paar keer dat ik haar sprak sinds ik uit het dorp was vertrokken, moedigde ik mijn moeder aan om weg te gaan bij mijn vader. Ik zei dat ze haar leven niet kon vergooien voor een man die haar ongelukkig maakte en vernederde. Ze antwoordde: ‘Ik ga het doen, ik wil het doen, maar nu kan het nog niet, het is te moeilijk met je broer en zus’. (Ik besefte niet dat het klopte, ik zag niet wat die moeilijkheden voor je inhielden.) Ik drong aan, bleef haar zeggen dat ze niet moest wachten, dat haar vrijheid geen uitstel dulde, en dat mijn broer en zus een zorg voor later waren en ze antwoordde: ‘Ja, binnenkort, wacht maar af, binnenkort’.
Toen ze me belde in die nacht waarin ze het uiteindelijk had gedaan, sloot ze haar verhaal af met een triomfantelijke, opschepperige stem: ‘Zie je, ik had toch gezegd dat ik het zou doen? Ik had het al gedaan met mijn eerste echtgenoot, ik kon het nog wel een keer doen. Ik wist dat ik het nog wel een keer kon doen’.
Onze verwijdering had ons dichter bij elkaar gebracht.
lilysbooksandcooks 