Volgens Lily
Op vakantie ging dit jaar ook mee Het beloofde leven van Femmetje de Wind. Het boek heeft als ondertitel Liefde onder voorwaarden. Het verhaal gaat over Sophie, een Amsterdamse meid, die tijdens haar werk Max tegenkomt. Max komt uit een orthodox Joodse familie. Ook de vader van Sophie – die ze jaren niet heeft gezien – is Joods. De moeder van Sophie heeft echter geen goed woord over voor fanatieke religies.
Mijn moeder schraapte haar keel. ‘Sophie denkt misschien dat ik tegen religie ben, maar dat is niet zo.’ Ze sprak alsof Max de rechter was die een oordeel moest vellen. ‘Ik wil dat graag rechtzetten. Ik ben alleen tegen fanatisme.’
Om met Max te kunnen trouwen moet Sophie Joods worden. Alleen een Joodse vader hebben is niet genoeg. Dus ze vertrekt naar een school in Jeruzalem om les te krijgen en Joods te worden. Daar begint het bij mij al te kriebelen. Uit het verhaal wordt me niet duidelijk hoe lang (of hoe kort) ze met Max samen is om dit te gaan doen voor hem en zijn familie. Ogenschijnlijk zonder enige tegenwerping laat ze alles achter zich om in Jeruzalem ‘klaargestoomd’ te worden om Max’ vrouw te kunnen worden.
Ik zet de vieze borden op een leeg stuk aanrecht zodat ik Efraiem, die de keuken is is gekropen, kan optillen.
‘Idioot!’ sist Ruth, die de borden meteen optilt en omhooghoudt alsof ze een drenkeling redt uit ijskoud water. ‘Dit zijn melkborden! Dat aanrecht is fleisich!’
En dan blijkt ze ook nog eens heel fanatiek te zijn. Zo erg dat ze, voor een opleiding waar normaal twee jaar voor staat binnen 8 maanden al klaar is om officieel Joods te worden. Beet Dien-dag breekt aan.
Ik, Sophie de Leeuw, word vandaag officieel Joods. Het extra stukje ziel dat iedere Jood bij geboorte krijgt, de nesjama, zit straks ook in mij. Niemand kan me hierna nog wat maken. (…) Maar waarom ben ik dan niet uitzinnig van vreugde? Wat mankeert mij?
Het boek krijgt (gelukkig) aan het eind een wending, want liefde onder voorwaarden is natuurlijk geen echte liefde. Ik denk dat dit boek aanspreekt als je zelf Joods bent (of wilt worden).
Fragment
‘We gaan nu beginnen met de les. Ik ben een vrouw van de klok, maar na de les wil ik dat je even blijft zitten.’ Ze liet mijn hand los en wees me een tafeltje vooraan naast Mila. Mila keek trots, alsof zij persoonlijk verantwoordelijk was voor het rekruteren van mij als proseliet.
Zelda sloeg een boek open en prevelde iets onverstaanbaars. Daarna vertelde ze ons over een stuk uit de Torah, Metsorah. Hierin stond beschreven op welke manier en op welke tijden de vrouw onrein is en hoe wij ervoor moeten zorgen dat we anderen in die periode niet besmetten. Ik dacht aan het ei van vanmorgen. Ik vroeg me ineens af waarom bloed onrein was, maar ik durfde het niet te vragen.
Ik maakte aantekeningen in mijn gloednieuwe schrift dat ik in de Beethovenstraat had gekocht en dat rook naar de kantoorboekhandel. Mila kauwde op het achtereinde van haar potlood, haar wangen waren rood. Ze knipoogde naar me. Ze was blij dat ik er was. Ze had geen idee hoe blij ik was met haar.
‘Ook de stoel waarop een vrouw heeft gezeten die ongesteld is, is vierentwintig uur onrein.’ Zelda keek de klas rond. Een wat onpraktische regel, leek me, want dat zou betekenen dat mannen en vrouwen nooit op elkaars stoelen mochten zitten. Hier op de jeshiwe was alles gescheiden, maar hoe zat dat met een restaurant? En hoe ging dat thuis? Zou zij nooit op de stoel van haar man zitten? Ik keek om me heen. Was ik de enige die vragen had? Zou iedereen zich inhouden? Ik keek achterom? Een van de Filipijnse meisjes zat onderuitgezakt, haar armen gekruist, haar ogen gesloten.
lilysbooksandcooks 