Volgens Lily
De blikman van Sarah Winman is een boek over drie jongeren, Ellis, Michael en Annie, en hun driehoeksverhouding. En hoe dit doorwerkt in de rest van hun leven. Het is ook een coming-out roman, op een zeer subtiele wijze beschreven, nergens een scène of een woord teveel. Voor de lezer is dit een opdracht: het juiste verhaal ontrafelen.
Ik word met een schok wakker. Alsof de auto waarin ik zit over een veerooster is gereden. Er is een nieuw decennium aangebroken, dat weet ik gewoon. De jaren negentig. Ongelofelijk. Ik rol op mijn andere zij en kom dagenlang de deur niet uit.
Het boek is opgedeeld in twee delen: het eerste deel gaat over de jongen Ellis. Het tweede over zijn vriend Michael. Zaken die niet duidelijk zijn in het eerste deel, worden in het tweede deel wel duidelijk. Mooi gedaan door Winman.
‘Er is nu eenmaal iets met een eerste liefde, toch?’ zei ze. ‘Die is onaanraakbaar voor degenen die er geen rol in hebben gespeeld. Maar ze is wel de maat voor alles wat erna komt,’ zei ze.
Na het lezen van het boek verwonderde ik me over het feit dat ik het stuk over Michael zoveel beter vond dan dat van Ellis. Toen ik het nog eens goed analyseerde zag ik dat het deel van Michael in tegenstelling tot dat van Ellis in de ‘ik’ vorm is geschreven en je dus veel meer betrokken bent bij wat hij meemaakt. Het deel over Ellis is afstandelijker, raakt minder.
De Zonnebloemen van Vincent van Gogh spelen een belanrijke rol in dit boek. Uit een brief van Vincent aan zijn broer Theo in 1890 (motto van het boek): ‘Ik merk dat het me goed heeft gedaan naar het zuiden te gaan om het noorden beter te leren zien.’
Fragment
In de afgelopen zeven jaar is Frankijk veranderd in onze verhalen. Het is nu een vakantie met eenpersoonsbedden en alleenstaande jongens, zonnebaden en Franse schoonheden. We houden zaken voor elkaar geheim, over seksuele avontuurtjes, wie wat heeft gedaan. Het zijn geheimen omdat we niet weten wat we aan moeten met wat we zijn geweest. Dus we blijven er uit de buurt en raken het niet aan, voor het geval het prikt. Vermijden is zuring om dat prikken te verzachten.
(…)
Met knippende vingers loop ik naar het gordijn achterin en wanneer ik me omdraai, sla ik een maat over. Ellis staat daar met een jonge vrouw naast zich, met roodblond haar dat levendig afsteekt tegen de schouders van haar marineblauwe houtje-touwtje-jas. Er is al iets vertrouwds tussen hen, geen afstand tussen hun lichamen, en ik weet dat ze al hebben gekust. Ze glimlacht me toe, ze heeft onderzoekende ogen, en ik weet dat ik op een dag problemen zal krijgen met die ogen. Ik wil niet dat er een einde aan de muziek komt. Ik wil blijven zingen en dansen omdat ik tijd nodig heb om te weten wat ik moet zeggen, want ik weet dat zij de ware is, en ik heb gewoon tijd nodig.
lilysbooksandcooks 