Volgens Lily
Wat kan Marijke Schermer goed schrijven zeg! In Liefde, als dat het is, zet ze Terri en David neer, net gescheiden en zoekend naar een nieuwe invulling van liefde. Treffend portretteert Schermer de oeverloze discussies tussen echtlieden die elkaar niet meer (willen) verstaan. Maar ook de emoties van de kinderen die niet weten wat ze overkomt, weet ze raak te beschrijven.
David kijkt naar zijn vrouw. Wat is er veranderd, denkt hij, die vraag is als jeuk. Wat is er veranderd, wat onderscheidt deze maaltijd van de honderden keren dat ze in deze opstelling aan deze tafel hebben zitten eten. Misschien de angstaanjagende eenzaamheid die hij voelt, het besef dat er iets is wat alleen maar bestaat zolang je niet ophoudt erin te geloven.
In een interview zei Schermer: “Ik vind het heerlijk mijn personages in het nauw te drijven en te bedenken hoe het daarna weer verdergaat met ze.” De dialogen zijn ontzettend goed geschreven. Mogelijk te verklaren omdat ze een acteursopleiding heeft gedaan. Schermer schrijft ook veel voor toneel. Opvallend verder zijn de vele perspectiefwisselingen die vaak onopgemerkt plaatsvinden. Zelfs in één zin verplaatst het verhaal zich van Terri naar David zonder dat het verwarrend wordt. Dan moet je wel goed kunnen schrijven. En wat zullen veel mensen zich herkennen in dit verhaal.
Ik hoop stiekem dat ze de Libris Literatuurprijs 2020 waar ze voor genomineerd is gaat winnen met die prachtige boek. Een aanrader!
Fragment
Als je elkaar leert kennen is er ontzag voor de ander, een heel mens, met een heel leven, een geschiedenis los van jou, een mysterie dat zich voor je opent, een uitzicht dat zich ontvouwt, je bent behoedzaam en verbergt wat minder fraai is van jezelf, je bent niet al te direct, je danst, je zoekt de omweg, je verleidt de ander om te doen wat je verlangt. Je doet je uiterste best om in die dans niet op zijn tenen te gaan staan, want dat zou de lomperik in jou onthullen, en het eind kunnen betekenen. Maar dan is er ergens een omslagpunt, ik zie het overal om me heen ook, dan dans je niet meer maar ga je recht op je doel af, dan ontspan je je en in die ontspanning verberg je die dingen van eerder niet meer, en als je op tenen gaat staan denk je alleen maar dat die voet ook vreselijk in de weg stond. Je begint je te bemoeien met elkaars gewoonten, je begint elkaar te leren waar je je voeten moet zetten, wat je moet eten of dragen of zeggen, je stemt je smaak en je bedtijd op elkaar af, je voelt je verantwoordelijk voor het gedrag van die ander in het openbaar. Je maakt elkaars zinnen af; je vult elkaar aan. Je beschouwt de ander als een deel van jou. Je misdraagt je, zoals je je binnenskamers misdraagt, en die ander ook en je vergeeft het elkaar en zo leer je elkaar kennen, de hele mens, denk je, maar als je eerlijk bent weet je wel dat dat niet waar is, dat je dingen niet zegt, lelijke gedachten over die ander, mooie gedachten over derden, inzichten over jezelf, fantasieën over een ander leven. Dat je elkaar de halve mens geeft en de rest van die ander ook niet eens hebben wil, omdat dat zich slecht verdraagt met het sprookje waar je bent ingestapt.
Marijke Schermer
lilysbooksandcooks 