Volgens Lily

‘Briljante roman, met een slot dat je hart zal breken.’ Dat staat op de cover van Een stralende toekomst van Rebecca Makkai. Dan móet je wel gaan lezen. Het boek kent twee belangrijke verhaallijnen. Die van Yale Tishman in de jaren 80 in Chicago als de aidsepidemie woedt. En die van Fiona die in 2015 op zoek is naar haar dochter in Parijs op het moment dat er een vreselijke terroristische aanslag plaatsvindt. Fiona en Yale kennen elkaar uit Chicago. Nico, de broer van Fiona overleed ook aan aids en Yale was een van zijn beste vrienden. Fiona verloor heel veel vrienden in die tijd, en nu is ze ook nog haar enige dochter kwijt. Heeft het één iets met het ander te maken? Het is knap hoe Rebecca Makkai deze twee verhaallijnen uiteindelijke samenbrengt.

Want Fiona, die zelf al intens genoeg was, vond Julian vermoeiend. ‘Hij is net een mondvol knettersnoep,’ had ze ooit gezegd. ‘En ik ben dol op knettersoep! Echt waar! Het is verrukkelijk, en dat is hij ook. Ik bedoel het niet vervelend, maar ik hoef er geen hele mondvol van.’

Maar is mijn hart gebroken? Nee. Ik vind het werkelijk een ontzettend schrijnend verhaal. Het heeft me veel geleerd over deze vreselijke epidemie onder vooral jonge homoseksuelen (en over Reagan), maar toch raakte het verhaal me niet echt. Ik had een soort déjà vu: Een klein leven van Hanya Yanagihara was ook zo’n vuistdikke roman over een groep vrienden waar alleen maar ellende gebeurde. Ik vind het typisch Amerikaans geschreven, misschien is dat wat me niet pakt. Heb net Liefde, als dat het is van Marijke Schermer uit, en dat pakte me wel enorm. Gewoon een mooi, klein verhaal.

‘Ik wou hem niet beledigen,’ zei ze. ‘Ik ben niet naïef, dat weet je.’
Hij zei: ‘Het is altijd een kwestie van wachten tot de wereld in elkaar stort, toch? Als dingen heel blijven, is dat altijd maar tijdelijk.’

Want naast aids, Parijs ten tijde van de aanslag en vriendschappen (veel personages), gaat het in Een stralende toekomst ook nog over een ingewikkelde kunstkwestie met een complexe verhaallijn daar over. Wat mij betreft is het gewoon too much.

Fragment

Yale zei: ‘Vroeger was ik bang dat Reagan op de knop zou drukken, weet je? En voor de inslag van asteroïden en zo. Tot ik me één ding realiseerde. Als je zou kunnen kiezen wanneer je in de geschiedenis van de aarde zou kunnen leven, zou je dan niet het einde kiezen? Dan had je tenminste niets gemist. Als je in 1920 zou doodgaan, zou je de rock-‘n-roll missen. Als je in 1600 zou doodgaan, zou je Mozart missen. Toch? Ik bedoel, de gruwelen stapelen zich weliswaar ook op, maar niemand wil doodgaan voordat het verhaal is afgelopen.
En vroeger geloofde ik echt dat wij de laatste generatie zouden zijn. Als ik erover nadacht, als ik bang was voor de dood, dacht ik aan ons allemaal, aan de hele planeet. En nu is het alsof, nee, nu ben ik het alleen, Yale. Ik ben degene die dingen gaat mislopen. niet zozeer het einde van de wereld – want laten we hopen dat de wereld het nog miljarden jaren uithoudt, hè? – maar gewoon de normale dingen.

The Great Believers is de originele titel, vind ik toch mooier…

Titel: Een stralende toekomst

Schrijver: Rebecca Makkai

Uitgever: Nieuws Amsterdam

isbn: 9789046824856