Volgens Lily
Ik vond de tekst van La Stampa op de cover zo mooi, dat ik het boek direct meenam om te lezen: ‘Een tijdloos verhaal over de kracht van hen die nog in staat zijn zich te verwonderen.” En ‘hen’ slaat in dit geval dan op kinderen. De zesjarige Fabio Mancini is de hoofdpersoon in In het diepe van Fabio Genovesi. Is het een autobiografisch boek? Geen idee. Het boek is opgedragen aan “Mijn zonderlinge leermeesters” en voor het verhaal begint schrijft Genovesi: “Een paar dingen in dit boek (niet veel) heb ik verzonnen, maar dat zijn nou juist de meest geloofwaardige.”
Gelukkig zat mijn moeder thuis op me te wachten, en die had toen ze klein was ruzie gehad met de eerlijkheid, en sindsdien spraken ze niet meer met elkaar.
In het diepe is een fantastisch boek! Een heerlijk, naïef verhaal door de ogen van Fabio die opgroeit in een Toscaans dorpje aan de zee met zijn gekke ooms, zijn overbezorgde moeder en een vader die jaren afwezig zal zijn. Hoewel naïef, nee, Fabio verwondert zich nog over alles wat op zijn pad komt. En dat zouden we eigenlijk allemaal moeten doen. Hij maakt hilarische dingen mee en heeft daar zo zijn eigen zienswijze op. Het boek zit vol met mooie zinnen.
In de paasvakantie moest ik zolang achter mijn moeder aan sjokken op de markt dat ik bijna heimwee naar school kreeg.
Wat vooral opvalt in het verhaal is het elitaire deel van het dorp waarin Fabio woont, en waar hij en zijn familie duidelijk niet toe behoren. Zijn ooms (en dus ook Fabio) houden zich bezig met zaken als jagen, vissen en het communisme. Van leeftijdsgenootjes leert hij dat er ook andere zaken zijn. Daarnaast leert hij meer van de boeken die hij wekelijks op de markt koopt dan op school.
En al snel wilde ik mijn excuses aanbieden aan sporten als voetbal en basketbal, en zelfs aan het biljartspel, dat ik soms met mijn ooms deed. Ik bood ze mijn excuses aan omdat ik dacht dat die sporten oersaai waren, maar nu ik het tennis had ontdekt, wist ik pas echt wat saai was.
Al met al geen hoogdravend, pretentieus verhaal maar een heerlijk (zomer)boek dat je zal laten glimlachen. Heerlijk in deze tijd toch? Aanrader!
Fragment
Ook al peins je voortdurend wat de slimste zet is, maak je toekomstplannen en weeg je elke stap voorzichtig af, uiteindelijk walst het leven als een lawine over je heen en kwakt het je gewoon neer, zomaar ergens op de bodem van je grillige lot. Zo is het, en dat weten we donders goed, maar we doen net of het niet zo is, en dus gaan we elke ochtend weer heel gedreven en serieus aan de slag, net als dirigenten die stijlvol gekleed het podium op komen met de lessenaar en de partituur en met hun dirigeerstokje in de hand, en met dat trotse, zelfverzekerde gezicht waardoor ze de meest onuitstaanbare types van de hele wereld zijn.
We blijven koppig ons eigen concert dirigeren terwijl het leven ons teistert met stormen en noodweer, donderslagen die pijn doen aan onze oren en een striemende wind die de blaadjes van onze lessenaar veegt en dan ook de lessenaar omverkiept en ons nette pak aan flarden scheurt, tot we in onze onderbroek staan. En intussen blijven wij in die orkaan uiterst geconcentreerd met ons dirigeerstokje zwaaien, tot een volgende windstoot ook dat uit onze handen rukt, en de windstoot daarna is dan eindelijk de laatste, want die veegt dan ook onszelf weg, en de groeten.
Zo gaat het, en zo ging het ook die ene avond. Het was kerstavond en het moment van de langverwachte kerststallenwedstrijd.
Fabio Genovesi
lilysbooksandcooks 