Volgens Lily
Had tot nu toe nog nooit iets van Dave Eggers gelezen. Helden van de grens is mijn eerste kennismaking. Het gaat over een gescheiden moeder die denkt dat ze achterna gezeten wordt door haar ex en nog enkele anderen, en dus samen met haar twee kinderen in een rammelende camper voor onbepaalde tijd naar Alaska vertrekt. Intrigerend verhaal. Kun je vluchten voor je verleden? Is het mogelijk om een compleet nieuw leven te beginnen, of zul je altijd geconfronteerd blijven met zaken uit je verleden. Toch raakte het boek me niet helemaal. De hoofdpersoon Josie is nu niet direct iemand waarmee je je identificeert. Het boek is ook ‘vol’, op iedere pagina wijkt Eggers af van het echte verhaal en bewandelt zijwegen, waardoor je als lezer steeds een soort van afgeleid wordt. De laatste hoofdstukken van het verhaal lijken niet op de rest van het verhaal: het is net alsof het dan ineens een soort sprookje wordt. Toch kan ik niet ontkennen dat Eggers een goeie schrijver is.
Fragment
Sindsdien had Josie anderen ontmoet die in dezelfde situatie zaten, alleenstaande ouders met van die schimmige aanhangpartners, mensen zoals Carl, die niets deden, die er gewoon niet waren, op geen enkele manier deel uitmaakten van het leven van hun kinderen, maar wel rondliepen in het volste vertrouwen dat ze hun bijdrage leverden. Josie voer de levensschepen van haar kinderen, hees de zeilen, draaide aan de lieren, hoosde water, en Carl was niet aan boord van dat schip, Carl zat ver weg in de zon op een eiland zonder naam – met zijn zonneklep op! -, maar dacht dat hij aan boord was. Hoe kan iemand aan boord zijn als hij in werkelijkheid niet aan boord is? Als hij in feite op een of ander eiland ver weg zit? In de laatste veertien maanden had Carl zijn kinderen één keer gezien, maar in gedachten kwam hij ze elke nacht lekker instoppen. Welke evolutionaire mutatie maakte dat soort zelfbedrog mogelijk?
Dave Eggers
lilysbooksandcooks 