Volgens Lily
Af en toe lees je een boek dat je wegblaast. Het smelt is zo’n boek. Ik wilde het bijna niet uitlezen omdat ik dan de volgende dag er niet meer in verder kon. In Eva’s geboortejaar worden in het kleine Vlaamse Bovenmeer slechts twee andere kinderen geboren, allebei jongens. De drie maken er hun hele jeugd samen maar het beste van, tot de puberteit aanbreekt. Opeens ontstaan er andere verhoudingen. De jongens bedenken wrede plannen en de bedeesde Eva kan hieraan meedoen of haar enige vrienden verraden. Die keuze is geen keuze. Dertien jaar na een snikhete zomer die volledig uit de hand loopt, keert Eva terug naar haar geboortedorp met een blok ijs in de kofferbak. Gaandeweg wordt duidelijk dat zij dit keer de plannen bepaalt.
Te bedenken dat dit een debuut is van een jonge vrouw die het boek in slechts een jaar heeft geschreven. Veertien uur per dag werkte Lize Spit eraan. Mooi opgebouwd door hoofdstukken die in drie verschillende tijdzones spelen en zo geweldig in elkaar verwoven zijn tot één groot verhaal. Het boek heeft een onthutsend einde, waar je nog uren over kunt discussiëren. Een absolute aanrader!
En wat een prachtige zinnen komen er in voor:
‘Uiteindelijk zijn alle mannen ook maar jongetjes, overmand door iets.’
‘Puberen is herstellen van het idee dat je zomaar alles kunt worden.’
‘Ik paste er niet meer in zoals ik er altijd wel in had gepast. Ik was het Duplomannetje in een Legohuis.’
‘Hiermee waren wij grootgebracht: het ergens aanwezig zijn, enkel om er niet te moeten ontbreken.’
Het boek werd door het NRC uitgeroepen tot beste boek van het jaar 2016.
Fragment
Van jongere meisjes vond ik dat ze me niet begrepen. Maar dat stelde me niet in staat te begrijpen waarom oudere meisjes tegen mij zeiden dat ik niet met hen zou kunnen meepraten. ‘Een Space Girl zijn’ was dan ook inhoudelijk precisiewerk. Zij begonnen plots heel andere dingen mooi te vinden op meer genuanceerde manieren – je haarrekker moest matchen met je schoenveters en dan weer niet; Jimmy van Get Ready! was de knapste en dan weer niet; Polly Pocket moest mee in je boekentas en dan weer niet. In vergelijking met jongens bestonden er voor meisjes veel meer tussenstadia in groot worden.
Aanvankelijk vond ik dat mijn hechte vriendschap met Laurens en Pim me enkel dingen opbracht. Maar wanneer de meisjes arm in arm over de speelplaats begonnen te paraderen, mocht ik enkel achter hen lopen, niet naast hen. Ik keek naar de lange paardenstaarten die afwisselend de ene en de andere schouder aantikten, de nagels zonder modder, de smalle dijen onder de rokjes, en wist: deze meisjes hebben hun hele leven met meisjes opgetrokken. Zij zijn geslepen. Ik niet, ik heb een botte punt.
lilysbooksandcooks 