Volgens Lily

In het begin dacht ik, wat een tuttig boek is dit, waar gaat het nou eigenlijk over, maar na zo’n 50 bladzijden begon ik sympathie voor Nora op te brengen. Een vrouw die plotseling haar man is verloren en die in een zeer conservatieve omgeving in Ierland opgroeit maar langzaamaan haar eigen plek probeert te creëren. Ik moest wel lachen om de kleine opmerkingen die ze naar anderen maakt, en zich daardoor heel goed voelt. Zoals wanneer ze mevrouw Hogan tegenkomt terwijl ze net een nieuwe coupe heeft en mevrouw Hogan even op haar plaats zet.

Het is niet een boek dat ik nog een keer zal lezen of dat ik enorm zal aanprijzen aan anderen, maar ik heb er wel van genoten om het te lezen en ik vond het ook erg goed geschreven.  Op de achterflap wordt het vergeleken met Stoner, waarom wordt ieder boek daarmee vergeleken? In mijn ogen lijkt het daar helemaal niet op!

Leuke uitdrukking: Iets is alleen prijzig op de dag dat je het koopt (pag 84).

Wat ik dan weer niet snap is, waarom het boek in de originele vorm Nora Webster heet en in het Nederlands alleen Nora…

Fragment

Ze gingen vroeg naar bed. Nora was blij alleen te zijn en verlost van gesprekken over veilingen en grote huizen en nieuwe wasmachines. Het was duidelijk dat er niets was waar ze met Catherine en Dilly over had kunnen praten, niets wat haar of hen zou hebben geïnteresseerd. Toen ze bij zichzelf te rade ging waar ze wel in geïnteresseerd was, moest ze tot de slotsom komen dat ze helemaal nergens in geïnteresseerd was. Wat voor haar nu belangrijk was, kon ze met niemand delen. Jim en Margaret waren bij haar geweest toen Maurice stierf, en dat betekende dat zij drieën makkelijk met elkaar konden praten, want hoewel ze het niet hadden over die dagen in het ziekenhuis, ging hetgeen ze toen hadden doorgemaakt schuil achter elk woord dat ze zeiden. Het omringde hen zoals er lucht in de kamer was, het was zo aanwezig dat niemand er ooit iets van zei. Voor hen was een gewoon gesprek voeren nu een manier om ermee om te gaan. Maar voor Catherine en Dilly en Mark was converseren normaal. Ze vroeg zich af of ze ooit weer in staat zou zijn een normaal gesprek te voeren en over welke onderwerpen ze dan makkelijk en met belangstelling zou kunnen praten.

Op het moment was zijzelf het enige onderwerp waarover ze kon praten. En ze had het gevoel dat iedereen wel genoeg over haar had gehoord. Ze vonden dat het tijd werd dat ze ophield met piekeren en aan andere dingen ging denken. Maar er waren geen andere dingen. Er bestond alleen wat er gebeurd was. Het was alsof ze onder water leefde en de strijd had opgegeven om naar de oppervlakte te zwemmen. Dat zou te veel zijn. Te worden losgelaten in de wereld van anderen leek een onmogelijkheid; het was iets wat ze niet eens wilde. Hoe kon ze dat uitleggen aan iemand die wilde weten hoe het met haar ging, of die vroeg of ze er al overheen was?

Colm Tóibín

Titel: Nora

Schrijver: Colm Tóibín

Uitgever: De Geus

isbn: 9789044537819