Volgens Lily
Wat een bijzonder boek! In z’n geheel geschreven als een soort interview met alle betrokkenen in het boek. Je leest steeds wat de een denkt, dan wat de ander denkt. Wat een mooie blik werkt op hoe mensen verschillend tegen dezelfde situatie aan kunnen kijken. Taylor Jenkins Reid schreef met Daisy Jones & The Six het verhaal van Daisy Jones die eind jaren 60 wordt toegevoegd aan de (fictieve) band The Six van Billy Dunne. Vanaf dan is hun leven een rollercoaster. De band doet het goed, dankzij Daisy. Maar het is ook de tijd van sex, drugs and rock ’n roll. Waar Billy zo goed en kwaad als het gaat trouw probeert te blijven aan zijn vrouw en dochters, gaat Daisy compleet los.
Of het aan de vertaling licht of het origineel, ik vind er veel rare zinnen in zitten.
Billy: Alles was ingeladen, de buschauffeur reed de oprit af en toen kwam Camilla in haar pyjama de stoep op rennen. Ze was naar beneden gekomen om ons uit te zwaaien. Ik zwaaide terug, maar… Ik vond het moeilijk om haar aan te kijken.
Het verhaal doet erg denken aan het leven van Stevie Nicks van Fleetwood Mac. Reid is gefascineerd door haar leven. De rechten van het boek zijn inmiddels verkocht aan Reese Witherspoon die er een serie van gaat maken.
Daisy: Ik werd verliefd op de verkeerde man, die tegelijkertijd de ware was. En ik had keer op keer keuzes gemaakt die het erger maakten en nooit beter. En uiteindelijk had ik mezelf het laatste zetje gegeven.
Leuk is dat de teksten van de songs die in het boek worden beschreven achterin het boek staan. Ik ben dan ook reuze benieuwd naar de serie, want daar is het wel mogelijk de muziek te laten horen. Dat blijft wat mij betreft toch een beetje het mankement van een boek over een muziekband, het blijft bij tekst…
Fragment
Billy: Daisy vond het geweldig om een album op te nemen. Dat wist ik. Ik had het met eigen ogen gezien. Er was maar één reden waarom Daisy een kans om haar eigen nummer op te nemen zou laten schieten: dat ze volledig van de wereld was door de drugs.
Het doet pijn als je meer om iemand geeft dan hij- of zijzelf. Dat heb ik van beide kanten meegemaakt.
Dus Rod en ik reden er samen naartoe. We waren in een kwartiertje bij haar bungalow in het Marmont, het was niet ver. Wij vragen waar we Lola la Cava kunnen vinden – ze gebruikte natuurlijk een schuilnaam. Uiteindelijk zegt iemand dat we maar bij het zwembad moeten gaan kijken.
En toen we daar aankwamen, zien we Daisy in een roze jurk op de rand van een duikplank zitten, omringd door mensen, kletsnat. Haar haar zat achterover geplakt op haar hoofd en de jurk plakte aan haar lijf.
Rod liep naar haar toe en ik weet niet wat hij zei, maar zodra ze hem zag schoot er iets van herkenning in haar blik. Ze was vergeten waar ze verwacht werd, tot ze hem zag. Het was precies zoals we al dachten. Totaal van de wereld. Ik bedoel, alleen drugs gingen voor haar boven de muziek.
Terwijl ze met Rod zat te praten, zag ik hem naar mij wijzen. Daisy volgde zijn hand met haar blik en ze was… Ze keek verdrietig. Toen ze me zag. Toen ze zag dat ik naar haar stond te kijken.
Er stond een vent naast me, ik zou zeggen een ouwe lul, maar hij kan niet veel ouder dan veertig zijn geweest. Ik kon de whisky in zijn glas ruiken, die rokerige ontsmettingsgeur. Voor mij is de geur altijd het probleem geweest. De geur van tequila, de geur van bier. Zelfs van coke. Al die geuren. Dan ben ik meteen weer terug. Wanneer het voelt alsof de avond nog jong is, als je weet dat je op het punt staat je er helemaal in te storten. Dat begin is zo lekker.
lilysbooksandcooks 