Volgens Lily
Het einde van de eenzaamheid van Benedict Wells las ik enkele jaren geleden en was daar zeer enthousiast over. Dus toen Op het geniale af verscheen, z’n volgende boek, wilde ik het direct lezen. Maar wat er dan natuurlijk dik in zit: het kan eigenlijk alleen maar tegenvallen. En dat is dan niet omdat Op het geniale af slecht is geschreven, maar om het verhaal of beter gezegd: hoe het verhaal verteld wordt.
‘Waar het om gaat is dat je al je stomme dromen en je hoop vasthoudt en nooit meer loslaat. Je kunt jammeren, wanhopen en janken zo veel je wilt. Maar zelfs als je niet meer in jezelf gelooft mag je ze nooit loslaten. Want als je dat doet is het afgelopen, kleine. Dan is je leven voorbij. Dan kun je nog jaren rondlopen, maar vanbinnen ben je dan allang dood…zoals de meeste mensen hier.’
Francis Dean woont met zijn moeder op een vervallen trailerpark in New Jersey. Hij hoort op een dag dat hij met een spermadonor verwerkt is. En niet zomaar een donor, maar een bijzonder intelligente man. Francis gaat op zoek naar zijn vader. Genoeg ingrediënten dus voor een mooi verhaal. Het grootste deel van het boek beschrijft de reis die Francis samen met twee vrienden maakt in een oude Chevy. Wat nu zo jammer is aan dit boek, is dat de karakters zo vlak blijven, er van alles met ze gebeurt, maar dat niet uit de verf komt.
Hij keek lang naar de foto van zijn moeder en ineens werd hij verschrikkelijk kwaad omdat het leven een mens zo kapot kon maken. Dat het van het stralende meisje op de foto een van medicatie trillende vrouw in een trailer kon maken die nog altijd naar dat ‘nieuwe’ verlangde terwijl ze allang door het leven was ingehaald.
Het boek heeft wat mij betreft een hoog young adult gehalte. Jonge mensen maken spannende dingen mee tijdens een roadtrip. Maar voor mij als volwassenen lezer had er meer diepgang in mogen zitten.
Fragment
Wat er de ogenblikken daarna gebeurde drong niet echt tot hem door. Hij zat in een tunnel van licht en lawaai, hij zag alleen nog geknipper. De croupier verzocht iedereen in te zetten en het begon. Zonder erbij stil te staan zette hij duizend op rood. Het balletje stuiterde. De croupiers aan de andere tafels maakten alleen een handgebaar, maar deze hier zei: ‘Rien ne va plus!’ Heel even besefte Francis wat hij deed en hij schrok. Duizend dollar had hij ingezet! Hij dacht aan de aanmaningen voor de huur van de trailer en de onbetaalde telefoonrekeningen en keek naar het dansende balletje, dat steeds langzamer bewoog en ten slotte op de tien bleef liggen. Zwart.
‘Nee!’ zei Anne-May.
De eerste duizend dollar was weg. Maar dat kón niet, hij had toch gedroomd dat hij hier zou winnen? Uit pure koppigheid zette hij de andere duizend weer op rood. De roulette begon te draaien. De croupier gooide het balletje er met effect tegen de draairichting in en iedereen wachtte weer vol spanning.
‘Rien ne va plus!
Het balletje vertraagde en bleef ten slotte op tweeëntwintig liggen. Weer verloren. Francis hoorde een kreet: een man die precies op dat getal had ingezet, had gewonnen. Bij een inzet van vijfduizend een vermogen.
‘Dat kan toch niet,’ mompelde Francis. ‘Dat kán gewoon niet!’ Zijn blik werd troebel en hij stond op. Maar niet om terug te gaan naar het hotel. Hij liep in een recht lijn naar het wisselloket om weer tweeduizend voor fiches in te wisselen. Het mocht nog niet afgelopen zijn!
lilysbooksandcooks 