Volgens Lily
Vele boeken heb ik al gelezen van Arthur Japin. Waarbij Een schitterend gebrek in mijn Top 10 staat. Zo las ik ook zijn nieuwste boek Mrs. Degas. Wederom een op feiten gebaseerde historische roman. Dit keer het verhaal over Edgar Degas, de beroemde Franse schilder. En over zijn enige en onmogelijke liefde: zijn nichtje Estelle.
Het duurde een volle week voordat dit nieuws Estelle bereikte. De officier die aan de deur kwam, droeg om zijn arm een zwarte band, zodat haar hart de waarheid wist voordat haar oren haar hoorden.
Zowel Estelle als Degas worden in de loop van hun leven blind. Als Degas aan het eind van zijn leven hulp krijgt om de spullen in zijn huis dat tegen de grond gaat, uit te zoeken en in te pakken, krijgt het verhaal een spannende wending. Want wie is die persoon die Degas helpt? Het is iemand die banden heeft met New Orleans waar Degas Estelle voor het laatst heeft gezien terwijl ze inmiddels met zijn broer was getrouwd. De ontknoping is ontroerend.
De ellende van ouderdom is niet dat je niks anders meer hebt om naar uit te kijken dan je dood. De ware tragiek is dat je de godganse dag zit om te kijken naar je leven.
Mooi is hoe tijdens het lezen de schilderijen van Degas ontstaan. Zoals Het Katoenkantoor (hangt tegenwoordig in Pau/Frankrijk) maar ook het wonderschone schilderij met Estelle en haar bloemen (hangt in het New Orleans Museum of Art). Het opzoeken van de schilderijen tijdens het lezen geeft een leuke meerwaarde aan het boek.
De opzet van het boek lijkt wel heel erg op Kolja (dat over Tsjaikovski ging), maar is toch zeker weer het lezen waard.
Fragment
‘Een vrouw laten zien zoals zij is, zoals zij zit als ze toilet maakt, hoe zij in een tobbe vooroverbuigt om haar rug te kunnen wassen… Ik ben verliefd op het moderne leven, het gewone leven met zijn wasvrouwen en werkpaarden. Ik haal ze uit hun Bijbelse context en zet ze onbeschermd in hun bestaan. Óns bestaan. En steekt een vrouw haar haren op, dan heft zij daarbij haar armen, ja, en wij kijken recht in haar oksels. Die zijn behaard. Dit noemen de heren een overschrijding van het betamelijke omdat het de grens opheft tussen kunst en leven. Zij brengen hun verontwaardiging als een verdediging van de vrouw. Zij halen hun moreel gelijk door te roepen dat de moedergodin op een voetstuk hoort te staan en dat mijn eerlijkheid haar daar vanaf stoot en in de modder stort.’
‘Dan geef je de mensen toch een keertje wat ze willen, Eddy! Schilderen is ook gewoon een vak, waarom zou je er niet aan willen verdienen? Jij houdt van vrouwen, waarom zou je ze niet mooier maken dan ze zijn?’
‘Omdat juist dat voetstuk, de klassieke godinnen waarmee zij worden vergeleken, hen onzeker maakt. Dat zogenaamde ontzag van mannen voor de andere sekse is niet bedoeld om vrouwen te verheffen, maar om ze te laten weten waaraan zij dienen te voldoen, om ze te laten voelen hoezeer zij daarin altijd en onvermijdelijk tekortschieten. Het maak ze onzeker en bewust van ieder puistje. Zij kunnen hun striae niet meer zien als een trotse onderscheiding, het gemarmerde bewijs van moederschap, maar als lelijke littekens van een verloren strijd. Ik zie zoveel vrouwen zonder de bescherming van hun kleding en het verbaast me elke keer weer dat zij niet willen geloven dat hun grootste schoonheid is zichzelf te zijn.’
lilysbooksandcooks 