Volgens Lily
Ik heb een zwak voor boeken waar veel over eten geschreven wordt, en waar dan ook de recepten in staan van de gerechten die genoemd worden. Voorop Lunch in Parijs staat het al: Een liefdesverhaal met recepten. En dat is het. Elizabeth Bard, Amerikaanse, wordt verliefd op Gwendal en Parijs. Ze vestigt zich na verloop van tijd definitief in Parijs en ontdekt zo langzamerhand de gewoontes van het land. Ze wordt culinair journaliste en schrijft over koken, kunst en reizen. Later schrijft ze o.a. nog Picnic in de Provence, ook een goed idee!
Wanneer je dit boek leest krijg je direct zin in Pasteitjes van wilde champignons of Gevulde courgettebloemen met geitenkaas en munt of een Aardbeien-rabarberkruimeltaart. Én je krijgt direct zin in Parijs. In april ga ik weer voor een week en heb er direct weer wat leuke (lunch)adresjes bij!
Fragment
In Amerika ging ik nooit alleen naar een restaurant om te lunchen. Eerlijk gezegd ging ik nooit rustig lunchen. In New York was de lunchpauze een kans om mijn benen te strekken, helemaal van het kantoor naar de saladebar, de noedelbar of de sandwichbar, waar ik snel iets kocht om aan mijn bureau op te eten. Vanaf de allereerste dag werd alleen lunchen in Parijs net dineren. Het voelde heel luxe aan.
De Fransen krijgen langzamerhand langere werkdagen, maar le déjeuner blijft heilig. Ik weet wat je nu denkt: hoe vinden ze in godsnaam de tijd om midden op de dag een uur, misschien wel langer, te gaan zitten voor een elegante, ouderwetse lunch?
Dan wil ik je iets vragen. Lees je dit onderweg naar je spinningles? Ben je te laat voor de acupuncturist? Je personal coach? Je psychiater? Alleen die dingen kosten je al vier uur per week, die de Fransen vervangen door het ontspannende en energie gevende lunchritueel. Een lunch lost natuurlijk niet alles op, maar wel veel.
Als ik mazzel heb, krijg ik een tafeltje buiten voor het Café Palais Royal. Daar, op mijn van plastic stroken geweven stoel, achter een rond tafeltje, heb ik een uitstekend uitzicht op niet alleen de voetgangers die over de rue Saint-Honoré komen en gaan, maar ook op de rolschaatsers op het plein voor het Conseil d’État en de gevel van het Louvre, waar de spandoeken voor de tentoonstelling van het moment wapperen. Maar de grootste attractie blijken doorgaans mijn medegasten te zijn, en dan vooral de vrouwen.
Elizabeth Bard
lilysbooksandcooks 