Volgens Lily
Om maar direct met de deur in huis te vallen: ik hou van David Nicholls. Dat begon toen ik jaren geleden de tv-serie Cold Feet ontdekte, een serie die tegelijk humoristisch als ontroerend was. Nicholls schreef het scenario hiervoor. Ik las al Kicken en Wij (dat momenteel door de BBC wordt bewerkt tot een vierdelige serie) en nu dus Eerste liefde, het nieuwste boek van deze inmiddels bestsellerauteur. Weer zo’n heerlijk dik boek in hardcover. We weten allemaal nog wel hoe dat was, onze eerste liefde en hoe we ons toen voelden. Nicholls weet dit gevoel goed weer te geven. Charlie Lewis valt als een blok voor Fran Fisher. En om bij haar onder de aandacht te blijven gaat hij meedoen aan een Shakespeare-toneelstuk waar zij ook aan meedoet als Julia (van Romeo). Deze creatieve omgeving is eigenlijk niets voor Charlie. Maar hij heeft de hele zomer toch niets anders te doen en hij wil graag het huis uit waar hij alleen met zijn vader woont.
Ik had altijd gedacht dat volwassenen vanaf een jaar of eenentwintig tot hun vijfenzestigste, als ze officieel oud worden, zo’n beetje hetzelfde bleven, en ouders in het bijzonder. Was dat niet de definitie van volwassenheid: een eind aan verandering? Was het niet hun taak om constant te blijven?
Een hele serie aan grappige, onroerende en mooie momenten ontvouwen zich. Het boek leest als een trein. We volgen Fran en Charlie in hun verliefdheid en alles wat je doet als je voor het eerst verliefd bent. En dat het ook eindigt zo’n eerste liefde. De originele titel is Sweet sorrow, wat vertaalt iets als Zoet verdriet betekent. Het een volgt op het ander zou je zeggen, maar vertalingen snap je vaak niet. Maakt ook verder niet uit. Eerste liefde is een heerlijk boek en dus een vette aanrader!
De breuk had vroeg in het nieuwe jaar plaats – ik vermoed dat zij die ‘over de kerst’ heen had willen tillen, waardoor het besluit iets van een goed voornemen kreeg: 1) meer water drinken 2) relatie verbreken.
Fragment
Als opvoeder had mam het grote talent je te doordringen van een wederzijds gevoel van paniek en nutteloosheid. Ze had lesgeven altijd tot volle tevredenheid overgelaten aan vakdocenten. Nu leek ze iemand die zich had verslapen, als een gek kleren in een koffer propte en niet wilde accepteren dat het vliegtuig al was vertrokken.
‘Het werkwoord voir…’
‘Willen.’
‘Niet “willen”. Willen is vouloir als in voulez-vous. En dat is niet eens Frans, Charlie, dat is gewoon ABBA. Voir. Kom op, je weet het best.’
‘Oké, zien.’
‘Ja! Voir, eerste persoon, voltooid verleden tijd…!’
‘…’
‘Kom op!’
‘J’ai...’
‘Kom op, j’ai…
‘Ik weet het niet.
‘Je weet het best!’
‘Ssst. Niet zo hard!’
‘Maar je weet het écht!’
‘Door te zeggen dat ik het weet, ís het nog niet zo, mam!’
‘Maar je was hier altijd zo ontzettend goed in!’
‘Mam…’
‘Ze hebben ons altijd laten geloven dat je het heel goed deed.’
‘Dat is niet waar!’
‘Of beter dat dit, in ieder geval. Kom op, je moet Frans beheersen. Wat heb je de afgelopen vijf jaar dan gedaan! Zet je thee neer. Hier, kijk maar een halve minuut naar de antwoorden, dan proberen we het opnieuw.’
Dus ze raakte in paniek door mijn gebrek aan kennis, en dan wist ik opeens niets meer vanwege haar paniek, en dan raakte zij daar weer in paniek over en gingen we met stemverheffing praten en dan stormde een van ons naar buiten, een tafereel dat voor de Cottage Loaf ongehoord was.
lilysbooksandcooks 