Volgens Lily
Toch grappig hoe dat werkt. Ik volg Daphne Deckers op Instagram en ben was dus al maanden voorbereid op de komst van Dubbel Zes. Dus toen het verscheen, wilde ik het lezen ook. En tijdens een paar dagen vakantie in Griekenland heb ik het inderdaad in één ruk uitgelezen. Want het is een pageturner, absoluut. Het staat vol vermakelijke oneliners.
‘O, die gast is niet te doen,’ giert Vinnie. ‘Hij is het schoolvoorbeeld van een gamba: een lekker lijf, maar die kop moet eraf.’
Leuk zijn de cursief gedrukte stukken die de gedachten van hoofdpersoon Annabel weergeven. Het eerste deel leest heerlijk weg met een leuk verhaal. Maar het tweede deel blijft maar gaan, en gaan, zodat je op een gegeven moment een overkill aan situaties leest, het lijkt maar niet op te houden. Kortom, het boek had van mij 100 misschien wel 200 pagina’s dunner gemogen. Maar Deckers kan schrijven, anders verkoop je natuurlijk geen 1,3 miljoen boeken, en dat zal nog wel meer worden na Dubbel Zes. Want het is een boek voor een groot publiek.
Fragment
Zelfs Antoinette, die haar leven zo strak in de hand lijkt te hebben, worstelt geregeld met het thuisfront. Vanaf mijn werkplek hoor ik haar bijna iedere dag wel ’n keer ruziemaken aan de telefoon; soms met de lagere school van haar zoon (‘Nee, onze Laurenz – met een z, ja – ís niet lui, hij is handelingsverlegen!’) maar meestal met haar man Charlie, over alles wat-ie nog niet van ‘het lijstje’ heeft gedaan, of sowieso niet van plan was te doen. De rest van de redactie lijkt het niet te horen of ze zijn er inmiddels aan gewend, een beetje zoals het hinderlijke tikken van een klok dat je na verloop van tijd leert negeren. Zo ver ben ik nog niet.
Toen Antoinette de hoorn laatst weer eens op de haak had gegooid en driftig in zichzelf mompelend uit haar kantoortje kwam lopen, zag ze dat ik – als enige – met grote ogen naar haar keek. In het voorbijgaan hield ze even haar pas in, en zei: ‘Je moet maar zo denken, Annabel: ruziemaken is gratis, maar scheiden kost geld.’ Daar was ik even stil van. Hoe anders was mijn leven geweest als Aernout die memo had gehad?