Volgens Lily
Joanna Cannon (psychiater) werd bekend met haar boek Het probleem met bokken en schapen. In Drie dingen over Elsie staat het onderwerp dementie centraal. Er ontvouwt zich een prachtig verhaal over de 84-jarige Florence die in verzorgingstehuis Cherry Tree zit en daar van alles meemaakt, samen met haar hartsvriendin Elsie. Een ‘vriend’ uit een ver verleden komt ook in Cherry Tree wonen en vanaf dat moment is Florence onrustig en zoekt ze naar gerechtigheid. Maar in hoeverre bepaalt haar dementie de gebeurtenissen? De afloop van het verhaal is verrassend en mooi (zal het dan ook niet verklappen).
Ik probeerde dit aan Jack uit te leggen. Ik probeerde hem uit te leggen dat herinneringen soms niet herinnerd willen worden. Dat ze, in de uithoeken van je geest, achter alle andere herinneringen wegduiken en onvindbaar proberen te blijven.
Hoewel het verhaal goed in elkaar steekt, is de schrijfstijl van Cannon hier een daar niet helemaal top. Je verwacht op sommige plekken in zinnen andere woorden en ook het verloop van het verhaal is hier en daar wat vreemd. Er zitten wel veel mooie zinnen in, vooral bezien vanuit Florence, iemand die op leeftijd is en al veel heeft meegemaakt.
Dat is het probleem met begrafenissen als je zo oud wordt. Het grootste deel van de gastenlijst is je net een stapje voor geweest.
Dit boek is zeker een aanrader wanneer je met dementie in je omgeving te maken hebt.
Fragment
Maar het is toch geen misdaad om met een duif te praten? Net zomin als het een misdaad is om de traptreden een voor een te nemen? Of om soms te vergeten de gordijnen dicht te doen? Mensen vellen zo snel een oordeel. Om te beginnen die vrouw van de sociale dienst. Rond, bleek, veel te veel te melden voor slechts één kantje A4. Degene die de bal aan het rollen bracht om mij hier in Cherry Tree onder te brengen.
‘U hebt een probleempje met uw ADL-tjes, mevrouw Claybourne,’ zei ze. Uw activiteiten voor het dagelijks leven.
Ze wist helemaal niet wat mijn activiteiten voor het dagelijks leven waren. Ze kende me niet eens. Dat wildvreemde mens kwam op een ochtend gewoon mijn woonkamer binnenstormen en beschuldigde me van allerlei dingen.
‘U kunt niet bij uw tenen, ‘ zei ze.
‘En wat heb ik daar beneden te zoeken?’
‘U kunt uw knopen niet dichtmaken’.
‘Marks & Spencer biedt een ruim assortiment aan kleding zonder dat er een knoop te bekennen is,’ zei ze.
De klok tikte in de hoek van de kamer en vergrootte de afstand tussen ons. Ze wierp een blik op de klok en keek weer weg.
Ze knipperde een paar keer met haar ogen en zei: ‘Daar gaat het niet om, mevrouw Claybourne. We moeten er zeker van zijn dat er goed voor u gezorgd wordt. We willen alleen maar het beste voor u.’
‘Willen we dat?’ vroeg ik.
Ze deden er niet lang over om mijn leven met de grond gelijk te maken. Ik had er tachtig jaar over gedaan om het op te bouwen, maar binnen een paar weken maakten ze het klein genoeg om in een manilla envelop te steken en mee te nemen naar vergaderingen. Ze ontvoerden het. Ze pakten het van me af toen ik dat het minst verwachtte, toen ik dacht dat ik mezelf in mijn ouderdom kon verschuilen en met rust gelaten zou worden.
lilysbooksandcooks 