Volgens Lily
Vele reacties had ik gehoord van mensen die dit boek hadden gelezen. Bijna allemaal had het ze tot tranen toe geroerd. En nou ben ik ook een emotioneel mens, kan geen film zien zonder tranen. En dan doet dit boek me helemaal niets! Hoe kan dat nou? Ik vond het een erg lang verhaal (750 pagina’s), eigenlijk gewoon te lang. Het is zeer goed geschreven, absoluut; mooie zinnen, goede opbouw (en dus ook goed vertaald). Maar mij pakt het niet. Je voelt van het begin af aan al dat het niet goed af gaat lopen met de één van de vier hoofdpersoon Jude, maar daar gaat erg veel ellende aan vooraf. Misschien is dat het wel, al die ellende… Nou was Het smelt ook geen vrolijk boek, maar dat pakte me bij de lurven, ik kon het niet wegleggen: ik moest mezelf dwingen om Een klein leven uit te lezen. De recensies zijn overigens bijna allemaal lovend: de NRC gaf het boek vijf sterren: ‘Zo’n boek dat maar héél af en toe voorbijkomt. Het boort door je ziel.’ Dus ik zou zeggen: wanneer je tijd hebt voor een boek van 750 pagina’s : gewoon lezen!
Fragment
Wat me van dat weekend het helderst voor ogen staat is iets kleins. We waren aan het wandelen, jij en hij en Julia en ik, over dat paadje met aan weerszijden berken dat uitkwam bij het uitkijkpunt. (In die tijd was er een smal doorgangetje, weet je nog? Pas later groeide het daar dicht met bomen.) Ik liep naast hem, en jij en Julia liepen achter ons. Jullie praatten over – ach, ik weet het niet meer – insecten? Wilde bloemen? Jullie tweeën vonden altijd wel een gespreksonderwerp, jullie waren allebei dol op het buitenleven, allebei dol op dieren: dat vond ik heerlijk aan jullie, al kon ik het niet begrijpen. En toen tikte je hem even op zijn schouder, haalde hem in, knielde neer en strikte een van zijn schoenveters, die los was geraakt, en daarna liep je weer verder naast Julia. Het ging zo soepel, in één vloeiende beweging: stap naar voren, neerbuigen op de knie, je terugtrekken naast haar. Voor jou was het niets, je dacht er niet eens bij na, je onderbrak je gesprek niet eens. Je hield hem altijd in het oog (maar dat deden jullie allemaal), je zorgde voor hem op zo veel kleine manieren, dat zag ik allemaal in die paar dagen – al betwijfel ik of je je dit specifieke voorval zou herinneren.
Maar terwijl je dat deed, keek hij naar mij, en de blik op zijn gezicht… die kan ik nog steeds niet omschrijven, behalve door te zeggen dat ik op dat moment iets in me voelde afbrokkelen, als een toren van vochtig zand die te hoog is gebouwd: voor hem, voor jou, en ook voor mezelf. En in zijn gezicht wist ik dat mijn eigen gezicht weerspiegeld zou worden. De onmogelijkheid iemand te vinden die zoiets voor een ander doet, zo gedachteloos, zo elegant! Toen ik hem aankeek begreep ik voor het eerst sinds Jacobs dood wat mensen bedoelen als ze zeiden dat iemand je hart kan breken, dat iets hartverscheurend was. Ik had dat altijd sentimenteel gevonden, maar op dat moment besefte ik dat het misschien wel sentimenteel was, maar ook waar.
En dat was geloof ik het moment waarop ik het wist.
En wil je weten waarom deze bookface-foto zo grappig is? Zoek dan maar eens op waarom de man op deze cover zo moeilijk kijkt!
lilysbooksandcooks 