Volgens Lily
Na Dorst was ik erg benieuwd naar dit boek van Esther Gerritsen. En wederom genomineerd voor de Libris Literatuurprijs. Eerlijk gezegd weet ik niet goed wat ik van dit boek moet vinden. Had het leuk gevonden om het met de leesclub te lezen om te horen wat anderen er van vinden. Het is zeer goed geschreven. De ogenschijnlijk simpele manier van schrijven is heerlijk. En het begin van het verhaal is aangrijpend. Roxy’s man wordt dood gevonden in zijn auto mét zijn minnares. Zelf is ze nog maar 27 jaar en moet het nu alleen zien te rooien. Alleen hoe het verhaal afloopt, met die schapen van de cover, is dan weer…..vreemd?
Fragment
Als haar ouders hen uitzwaaien is het gemakkelijk om van ze te houden. Roxy rijdt, ze toetert nog een paar maal. Ze slaan de hoek om en het is stil.
Op de ringweg zegt Roxy: ‘Nu deden ze hun best nog. Kun je nagaan.’
Jane haalt de drop uit het dashbordkastje.
‘Jij hebt helemaal niet gestudeerd?’ vraagt Feike.
‘Ik heb Lingo gestudeerd.’
‘Lingo?’
‘Zeker tien jaar lang elke avond: Lingo. Vijf letters, zes letters, zeven letters, ik versla iedereen.’
‘Niet.’
‘Helaas.’
‘Ik geloof je niet. Jane, geloof jij het?’
‘Ja’, zegt Jane, ‘ik had dat al gelezen.’
‘In mijn boek?’
‘Ja.’
Roxy bloost want ze heeft zichzelf letterlijk geciteerd, een bijdehand antwoord dat ze paraat heeft voor bekende vragen of dat haar alter ego in haar eerste boek paraat had.
‘Waarom elke dag Lingo?’ vraagt Feike.
Roxy zoekt nieuwe woorden, maar haar jeugd is allang een boek geworden dat ze navertelt.
‘Omdat we zo aten, in bed, mijn moeder en ik, terwijl we Lingo keken.’
‘Altijd?’
‘Vaak.’
‘Jezus.’
Roxy spelt: ‘J E Z U S, JEZUS, maar namen mogen niet.’
Esther Gerritsen
lilysbooksandcooks 