Fragment

En toch kon hij zich niet voortellen dat ze zich altijd zo strak tot één stuk bundelde. In zo’n klein lijf alleen hield geen mens het uit. Als hij zijn ogen dichtdeed, was daar een ruimte die zoveel groter was dan zijn schedel dat het ongelooflijk was dat er één gezicht omheen paste als hij ze weer opende. Dat zijn neus midden in dat eindeloze blikveld stak. Hij kon zich niet voorstellen dat zij kon leven in één lijf, in een klein kamertje, uit één koffer. Ze moest de rest van haar leven in grote dozen op een Nederlandse zolder bewaren.
Hij kwam weer naast haar staan.
‘Mis je Nederland?’
‘Nee. Ik mis Parijs.’
Dat was zo’n absurd antwoord, met om hen heen de traag stromende Seine waar links en rechts de monumenten in weerspiegeld werden, dat hij lachte, een paar zware ‘hâ, hâ, hâ’s’ om hun aanwezigheid te midden van dat alles te verankeren.
Ze haalde haar schouders op en sloeg haar armen over elkaar.
‘Is dat zo gek?’
‘Nou ja. Parijs valt toch moeilijk te missen vanaf hier.’
Ze trok met haar schouders. ‘Ik heb gewoon heimwee, naar dit moment, deze stad, deze tijd.’
‘Nu al?’
‘Juist nu. Nu ik het zie, weet ik dat ik het zal missen.’

Volgens Lily

Een mooi liefdesverhaal. Wat doe je als je in een jong meisje je vroegere vriendin denkt te herkennen. Voor Olivier, professor aan de Parijse Sorbonne, is de studente Fie het evenbeeld van zijn vroegere vriendin Mathilde. En laat Fie nou in precies dezelfde situatie terecht komen als Mathilde vroeger. Welke keuze maakt Olivier nu? Een zeer goed boek, aanrader.