Fragment

Haar moeder ligt daar maar, de ogen nu onafgebroken gesloten. Ze zegt niets meer. Ze slaapt niet. De mond is gespannen.
‘Mama?’ Coco denkt aan een houten kistje met blokken dat ze als kind had. Je moest er een driehoek, een vierkant en een ster in doen, door gaten met dezelfde vorm. Om ze eruit te halen moest je de hele deksel openen. Het is te lang geleden en toch denkt Coco dat ze zich kan herinneren dat ze de deksel niet opende, maar het kistje ondersteboven hield en schudde tot de blokken eruit vielen. Dat lukte niet, hoe hard ze ook schudde. Zo schudt ze al jaren aan haar moeder en altijd voelt zij zich de stomste. Iemand die niet weet dat dit zo veel handiger kan, een sukkel, een baby. Het wordt licht. De bleekheid van haar moeders armen en handen valt minder op dan in het duister, maar de magerte des te meer. Toch is het theoretisch mogelijk dat als je blijft schudden zo’n blok eruit komt. Als je oneindig zou kunnen schudden, als je onvermoeibaar was.

Volgens Lily

Dorst is een klein meesterwerkje over de complexe liefde tussen een moeder en haar dochter. Mag je zeggen dat het je teveel is om voor je eigen dochter te zorgen, het je teveel is om met haar mee te leven? Mag je niet gewoon zeggen dat je genoeg hebt aan je eigen leven? Aanrader! Maar wie heeft die vreselijke voorkant uitgekozen?