Fragment

Ik neem een laatste slok, overhandig Pieter het laatste glas en doe een stap naar voren.
‘Iris!’ sist Pieter, ‘doe niets waar je later spijt van krijgt!’
Tss-dat advies had hij beter zelf kunnen opvolgen.
Ik schuif mijn verbouwereerde schoonvader niet al te charmant opzij en zeg: ‘Sorry opa, maar voordat u verdergaat, moet ik eerst iets vertellen.’
Je kunt meteen een speld horen vallen.
‘Wat is er aan de hand?’ vraagt mijn moeder benauwd, en hoewel Babette en Cassandra me nu ook licht paniekerig aankijken, ben ik niet meer te stoppen.
‘Mijn geliefde Pieter, de veelgeprezen kaakchirurg,’ zo begin ik, opeens verrassend helder, ‘wilde nog helemaal geen kinderen. Althans, niet van mij. Dat heeft hij me net in de auto verteld.’
Mijn schoonmoeder slaakt een geschokte kreet en valt zo bleek als een vaatdoek terug in een fauteuil. De rest van het gezelschap staart me met grote ogen aan.
‘Iris, ik wil dat je nú…’ begint Pieter boos, maar Cassandra snoert hem onmiddellijk de mond: ‘Laat haar uitpraten!’
‘Waarom hebben wij dan toch deze prachtige baby?’ ga ik onverstoorbaar verder. ‘Omdat ik Pieter erin heb geluisd. Ik ben stiekem met de pil gestopt; verblind als ik was door mijn droom van een compleet gezinnetje.’
Nu klinkt er een mengelmoes van afkeurend en verbaasd gemompel, en is het mijn moeders beurt om wit weg te trekken. Vreemd genoeg kan het me allemaal niets schelen; ik voel me opgelucht en krachtig – met dank aan Johannes 8:32, en ongetwijfeld ook aan de Paul Pernot Grand Cru.
‘Is Pieter, zoals ik had gehoopt, alsnog blij met de baby? Nee. Want meneer blijkt verliefd te zijn op een studente, correctie: op een briljánte studente, waarmee hij naar Afrika wil vertrekken.’
Alle priemende blikken richten zich nu op Pieter, die voor mijn ogen verschrompelt van ellende. Ik weet hoe belangrijk hij het oordeel van zijn ouders vindt, en dan met name dat van zijn erudiete vader. Daar zitten nog wel wat uurtjes therapie; al vind hij zelf natuurlijk dat hij een ‘prima’ verstandhouding met die ouwe beterweter heeft.
‘Hoe verkoopt Pieter dit alles aan zichzelf?’ draai ik het mes nog eens rond. ‘Door te claimen dat hij denkt niet de vader van deze prachtige zoon te zijn. De navelstreng was nog maar nauwelijks doorgeknipt, of ik werd al bestookt met de beschuldiging dat dit kind eigenlijk verwekt zou zijn in Milaan, toen ik daar aan draaien was voor één van mijn, ahem, laagschedelige realityprogramma’s.’
Mijn schoonvader helpt zijn vrouw uit haar stoel omhoog; ze hebben duidelijk genoeg gehoord. Maar ik ben nog niet klaar.
‘Gelukkig,’ zo ga ik verder, ‘had Pieter tijdens deze voor hem zo moeilijk bevalling genoeg mentale én orale steun van Suzanne, die hem haar onwelriekende kijk op relaties gaf door te zeggen: “bezet geldt alleen voor het toilet”. Dus, geachte aanwezigen, hierbij deel ik u officieel mede, dat ik dit – door mij zeer gewenst – kind morgen bij de burgerlijke stand ga aangeven als Milan Vandenberg.’

Volgens Lily

Lekker boek om in een weekendje uit te lezen. Zoals ik een schouwburgbezoekster in Bussum ook hoorde verzuchten: ‘pretentieloos vermaak’.