Fragment

Ze boekte een ticket naar Aalborg, en bracht mijn dochter naar het vliegveld. Op het vliegveld werd Maria opgevangen door een stewardess, die haar een doorzichtig mapje omhing met de documenten. Op het mapje stonden groot haar naam, geboortedatum, en allerlei noodnummers die gebeld konden worden mocht ze kwijt raken.
“Maakt u zich gaan zorgen,” had de stewardess tegen Hagar gezegd. “Ik ben zelf ook een moeder hoor. Het gaat altijd goed. Er is nog nooit een kind kwijtgeraakt onderweg.”
Hagar wilde niet met Maria mee naar Denemarken, ook al had ik dat wel voorgesteld. Ze wilde niet zien hoe haar man en haar dochter samen op reis gingen. Ze wilde zich er niet in mengen. “Ik ken je,” zei ze door de telefoon.
“Straks vraag je ook nog of ik meega, en dat is niet de bedoeling. Daar heb ik geen zin in.”
Niemand kent mij zo goed als Hagar. Natuurlijk had ik haar gevraagd mee terug te zeilen, als ze met Maria was meegekomen naar Thyboron. Nu je er toch bent, zou ik gezegd hebben. En: Het is maar achtenveertig uur, ga toch lekker mee, dat is ook leuk voor Maria. Hagar wist dat ik in staat was haar over te halen. Dat was me eerder gelukt.
Ik wist ook waarom ze zo had aangedrongen op een sabbatical. Hagar hoopte dat ze een andere man terug zou krijgen: vrolijker. Een betere vader. Daar had ze veel voor over. Na een slechte dag op kantoor deed Hagar haar best me gerust te stellen. Soms zo, dat ik het niet doorhad. Maar het lukte haar steeds minder goed me op te vrolijken. De reis was een kans dat te doorbreken. Misschien dat ze me daarom mijn gang liet gaan. Haar dochter offerde, in de hoop dat het zou helpen.

Volgens Lily

Op zee is een roman over ouders en kinderen en de angst om alles te verliezen. Het boek leest zeer makkelijk maar het verhaal voelt op een gegeven moment zeer ongemakkelijk aan. Het einde is verpletterend. Goed boek. Ben reuze benieuwd hoe ze dit gaan verfilmen…